Ky shkrim është “një poezi shpirti” për ata që flasin, mësojnë dhe ruajnë gjuhën e zemrës: shqipen dhe arbërishten. Është një ftesë për të gjithë ne – në Shqipëri, Kosovë, Maqedoni, Mal të Zi, Itali, Zvicër, Amerikë e gjetkë – të mos harrojmë rrënjët tona dhe të flasim me krenari gjuhën tonë të bukur. Në një botë gjithnjë e më të globalizuar, ruajtja e identitetit kombëtar dhe e trashëgimisë kulturore bëhet një sfidë e përhershme. Por, me binjakëzimin e dy shkollave – “Shkolla Shqipe” në Zvicër dhe “Shkolla Arbëreshe” në Ungra – vjen një shembull frymëzues, një rreze shprese që tregon se rrënjët nuk thahen; përkundrazi – kur ujiten me dashuri dhe përkushtim – ato lulëzojnë fuqishëm. Nxënësit e Shkollës Shqipe...