Të huajt përfaqësojnë 14.7% të popullsisë së qytetit të Parmës dhe statistikat e fundit tregojnë se ky numër është rritur me 4.1% krahasuar me një vit më parë.
Sot janë të rregjistruar 66.832 të huaj në një popullësi prej 454.396 banorësh. Numri i qytetarëve më të shumtë është tërësisht nga Evropa Lindore. Fillimisht janë qytetarët rumunë, e ndjekur nga shqiptarët dhe moldavët. Pastaj marokenët, indianët, tunizianët, filipinasit, nigerianët, ukrainasit, senegalët dhe kinezët.
Për disa vite, këshilli krahinor ka përfaqësuar qytetarë të huaj, të përbërë nga 21 shoqata nga komunitete të ndryshme të huaja në zonë. Shqiptari Erion Begaj kryeson njërën prej tyre.
Begaj jeton në Itali që prej vitit 1999, ku u vendos pas fitoi një bursë universitare. I diplomuar për shkenca politike, sot ai është një qytetar italian, së bashku me bashkëshorten drejton një zyrë konsulence fiskale të fokusuar te bizneset dhe qytetarët e huaj.
“Bashkëshortja ime dhe unë kemi bërë disa sakrifica. Edhe ajo është diplomuar këtu për ekonomi dhe ka arritur qëllimin e madh për të qenë e para dhe e vetmja konsulente biznesi me origjinë të huaj. Pas përvojave të ndryshme në fushën e taksave dhe ato ligjore, ne hapëm studion së bashku. Ne ofrojmë një sërë shërbimesh 360 gradë për kompanitë. Kryesisht merremi me aspektet administrative të punës siç janë praktikat e trajnimit rajonal, dhe ndihma tatimore “,- tregon Erioni.
Ai e sheh Parmën si një vend mikpritës por që kur bëhet fjalë për mikpritjen si shembull më të mirë merr Shqipërinë.
Parma është një qytet i hapur dhe mikpritës, por mbetet vetëm kaq. Marr shembullin e viteve të kaluara kur mijëra azilkërkues mbërritën dhe u mirëpritën nga qyteti, por më pas askush nuk i drejtoi ata në një rrugë, në një vend pune. Koordinimi i territorit për të udhëhequr të ardhmen ka munguar.
Unë jap shembullin e popullit shqiptar, por vlen për të gjithë të huajt nga Evropa Lindore: mendonim se gjithçka ishte e mundur këtu. Se kishte një mundësi për të pohuar veten, për t’u “bërë”. Megjithatë, ekziston një ndryshim në krahasim me migrantët e sotëm. Ne ishim të varfër, kishim jetuar në një regjim totalitar, por kishim studiuar dhe punuar, kishim shtëpi dhe ndërtesa, sisteme uji dhe kanalizimi, një sistem shoqëror me baza, kishim rregulla. Shumë të rinj që vijnë nga Afrika, veçanërisht Afrika nën-Sahariane, vijnë nga realitete ku ata nuk kanë as ujë për të pirë, nuk kanë studiuar dhe nuk mund të punojnë përveç që të bëjnë gjëra shumë të thjeshta në lidhje me bujqësinë ose mbarështimin. Me pak fjalë, “sfondi” ne na kishte ndihmuar të gjejmë punë në afat të shkurtër.
Erioni tregon se cfarë i shtyn ata të përballen me udhëtime kaq të vështira dhe të rrezikshme, dhe nëse janë ose jo të vetëdijshëm për atë që i pret.
“Ata janë të vetëdijshëm për atë që mund t’u ndodhë, por në vendet e tyre ata jetojnë në mjerim të plotë, prandaj preferojnë të rrezikojnë pas një periudhe të tmerrshme. Zakonisht ata nuk duan të ndalen këtu, por shkojnë në Francë, Angli dhe Gjermani. Ata gjithashtu flasin anglisht dhe frëngjisht, për ta Italia është një vend tranzit.”- vijon të tregojë Erioni.
Fatkeqësisht racizmi është pjesë e shumë vendeve. Për Parmën, Erioni shpreh bindjen e tij që nuk ndodh e njëjta gjë.
“Absolutisht jo. Ndoshta ekzistojnë grupe të vogla njerëzish, por ata janë më racistë nga ideologjia se çdo gjë tjetër dhe nuk përfaqësojnë këtë qytet. Varet edhe nga emigrantët.”- shprehet ai.
Erioni i ka të qarta synimet për të ardhmen.
Mandati im në shoqatë do të përfundojë në 2021 dhe nuk do të aplikoj përsëri. Do të doja ta lë përvojën time tek dikush i gjeneratës së dytë, sepse ata ndjehen më shumë italianë, ata jetojnë me më pak kompleksitet. Njëkohësisht, ata përballen me sfida ndryshe nga ne. Do të isha krenar nëse në tre vitet e ardhshme do të kishte një djalë ose një vajzë të gjeneratës së dytë për të koordinuar Konsultën.
