Ishte ndër pacientët e fundit që doli nga terapia intensive në spitalin e Parmas (sot kanë mbetur edhe dy pacientë), pas një shtrimi prej 51 ditësh të jetuara mes jetës dhe vdekjes për shkak të COVID.

Shqiptari Erion Begaj, shkruajnë mediat vendase, ishte një i ri që nuk kishte sëmundje të tjera bashkëshoqëruese.

Ishte një betejë e vështirë, me momente kritike, por sot ai është rikthyer në shtëpi tek dy fëmijët dhe bashkëshortja.

Erion ju jeni i ri dhe nuk kishin sëmundje bashkëshoqëruese, por megjithatë u shtruat në reaminacion. Do të thotë se ky virus mund të  prek këdo?

Për fat të keq është e vërtetë, ky virus nuk njeh moshë. Pavarësisht se unë nuk kisha sëmundje të tjera dhe bëja një jetë të shëndetshme e gjeta veten në reaminacion. Është shumë shpejt për të kuptuar arsyen pse, e rëndësishme në këto momente për njerëzit është të shpëtojnë sa më shumë jetë.

Por ne mund të mësojmë disa gjëra elementare, para së gjithash që fillimi i sëmundjes, ngarkesa virale dhe mbi të gjitha replikimi viral nuk mund të parashikohet me siguri pavarësisht nga kushtet e mira shëndetësore.

Cilat ishin simptomat e para për ju dhe si u përkeqësua gjendja juaj më pas?

Gjithçka filloi me simptomat e zakonshme të Covid drejt fundit të prillit, dhe pastaj dita-ditës.

Në fillim ata më shtruan në spital në pavijonin Barbieri, pastaj më transferuan në Qendrën e Rehabilitimit Covid dhe në fund në Njësinë e Kujdesit Intensiv Covid që është një lloj paqartësie midis kujdesit intensiv dhe shtrimit në spital, ku pacientët përgatiten para se të dalin. Në tërësi, kam kaluar 51 ditë në spital.

Çfarë marrëdhënie keni krijuar me mjekë dhe infermierë?

Ata janë shumë të mirë, të jashtëzakonshëm dhe të përpiktë profesionalisht në trajtimin e ne pacientëve. Duke filluar me mjekët dhe kursantët, pastaj duke kaluar te infermierët dhe i gjitha stafi. Ata bënë gjithçka për të shpëtuar jetën time!

Zgjimi ishte pak i bezdisshëm, por jo i vështirë, falë këtyre profesionistëve të jashtëzakonshëm. Aspekti më i vështirë në ditët e para pas zgjimit është izolimi dhe moskuptimi pse ndodhesh atje, i rrethuar nga këta njerëz me tuta të bardha dhe mjetet e këtyre makinerive që kontrollojnë parametrat e tu shëndetësorë.

Ishte qasja e njohur e këtyre profesionistëve që flisnin me mua vazhdimisht dhe më shpjegonin se ku dhe pse isha atje, duke mbushur boshllëkun e lënë nga mungesa e anëtarëve të familjes. Kam takuar njerëz nga e gjithë Italia, Campania, Puglia, Abruzzo, Lombardia etj … të cilët punojnë në kushte ekstreme për të shpëtuar jetë. Infermierët dhe kursantët e rinj, të vulosur fjalë për fjalë në këto kominoshe, të cilët dikur hynë në pavijonet që do të ishin zona e ndotur, u duhej të punonin për të paktën gjashtë orë rresht pa marrë një gotë ujë ose duke lënë atë zonë (masat e parashikuara nga protokollet e rrepta të sigurisë ) Aty e kuptoni që përpjekja e madhe e bërë nga këta njerëz nuk është thjesht një punë, është një mision plot rreziqe që ata kanë marrë përsipër për të përballuar këtë emergjencë. Aty pashë dhe njoha më të mirën e Italisë.

Ne jemi me fat që kemi një spital shumë efikas që ka mësuar nga vala e parë dhe, falë tyre, tani është bërë një mbrojtje e rëndësishme kundër Covid.

Çfarë doni t’u thoni atyre që ende këmbëngulin në mohimin e virusit?

Kjo është një çështje delikate e mohuesve dhe mbi të gjitha e No-Vax. Fatkeqësisht, virusi jo vetëm që ekziston, por me variantet e reja është bërë edhe më i rrezikshëm për ata që nuk janë imunizuar ende. I vetmi burim i besueshëm informacioni janë mjekët dhe virologët. Unë nuk kam parë ndonjë frekuentues të fuqive okulte gjatë qëndrimit në spital!

Dialogu me ta, edhe nëse në kontekste të caktuara nuk është i lehtë, duhet të bëhet një pikë e rëndësishme e fushatës së vaksinimit, sepse vaksinimi nuk është vetëm një e drejtë individuale, por na prek të gjithë ne.

Infeksioni e solli fëmijën në shtëpi. Kushti kryesor për mbijetesën e virusit mbetet qarkullimi midis nesh. Dhe vaksina, për fat të mirë, nga ato që dëgjojmë, po funksionon në drejtim të zvogëlimit të shtrimeve në spital dhe vdekjeve. Le të shkëputim për një moment fijen nga rrjetet sociale, shumë shpesh një burim i lajmeve të rreme që manipulojnë realitetin me pasoja fatale.

Unë mendoj se jemi afër daljes nga tuneli, por duhet një përpjekje e fundit për të thënë me të vërtetë se ka mbaruar.

Unë me të vërtetë shpresoj që vera të mos bëhet një “grope” falas për të gjithë sepse rrezikojmë të zhgënjejmë përpjekjet e bëra deri më tani.

Unë i kuptoj vështirësitë e mbajtjes së maskës me 35 gradë jashtë, por është një mjet i rëndësishëm në kufizimin e përhapjes së virusit së bashku me ndarjen dhe vaksinën.

Sa pritet të zgjasë rehabilitimi juaj pas Covid-it?

Faza e rikuperimit është jashtëzakonisht subjektive dhe varet nga shumë faktorë. Në përgjithësi, kushtet shëndetësore janë më shumë se të mira, në të vërtetë, ata më nxorrën një javë më herët pasi që parametrat ishin arritur në nivelet e duhura tashmë. Po bëj vetëm disa orë fizioterapi.

Unë jam përsëri në punë dhe kam filluar të jetoj ditët e mia me shumë lumturi dhe energji.

Çfarë do të mbetet brenda jush përgjithmonë nga kjo përvojë e tmerrshme?

Është një përvojë që do të mbetet me mua përgjithmonë, por nuk ka rëndësi: ajo që ka rëndësi është se si e jetoni dhe çfarë ju mëson. Unë e konsideroj atë si një ngjarje jetësore, të cilën sigurisht do ta kisha bërë pa të, por sapo të ketë ndodhur, ajo duhet të përballet me forcë dhe një frymë mbijetese. Një traumë që stërvit mendjen të përballet me pengesa dhe vështirësi me qëndrueshmëri.

Ndihem e zhveshur nga frika dhe plot energji për të jetuar jetën, sipas mjekëve, jetën e dytë. Sepse në thelb ajo që nuk të vret të forcon./parmadaily.it/

Për t’u bërë pjesë e grupit të “Gazeta Diaspora Shqiptare” mjafton të klikoni: Join Group dhe kërkesa do t’ju aprovohet menjëherë.