“Eriglena Begaj është një grua me karakter luftarak dhe shumë të vendosur, një grua që e di se çfarë dëshiron dhe si ta arrijë qëllimin e saj në jetë, në punë, në marrëdhëniet njerëzore. Ajo gjithashtu ushqen një ndjeshmëri të theksuar për botën shoqërore”, kështu e nis shkrimin e tij për sipërmarrësen shqiptare, gazetari italian Sandro Capatti, i cili ka nisur një cikël ku prezanton sipërmarrëset e huaja të suksesshme në Itali.
Kontabiliste dhe sipërmarrëse, ajo ndan zyrën me burrin e saj Erionin, edhe ai shqiptar. Ndonëse vijnë nga dy qytete fqinje në Shqipëri (nga Lushnja ajo dhe Fieri ai), ata u takuan në Parma. Kur Eriglena arriti në Itali në 2003, Erioni tashmë ishte transferuar në vendin tonë prej katër vjetësh.
Se bashku drejtojnë një zyrë konsulence fiskale të fokusuar te bizneset dhe qytetarët e huaj. Ajo ka arritur qëllimin e madh për të qenë e para dhe e vetmja konsulente biznesi me origjinë të huaj.
Gazetari italian Sandro Capatti rrëfen se Eriglenën e takoi falë një njohjeje të përbashkët. “E kontaktoj fillimisht me telefon, e prezantoj veten, e pyes nëse është e mundur një takim për ti shpjeguar projektin tim fotografik për gratë sipërmarrëse të huaja në Itali dhe nëse ajo është e gatshme të më tregojë si ka qenë, për të, të përballet me periudhën e bllokimit me punë dhe në të njëjtën kohë, me familjen”. Takohem më të në studion e saj që ndodhet afër qendrës së Parmës, ku jam mirëpritur me shumë përzemërsi dhe me të gjitha masat paraprake shëndetësore që kërkohen për vendet publike” shkruan më tej gazetari. Me mirësi dhe thjeshtësi ajo më flet për vështirësitë me të cilat ajo dhe bashkëshorti i saj Erioni janë përballur në punë gjatë periudhës së errët.
“Merrja vazhdimisht telefonata nga klientët tanë të cilët donin të dinin se si duhet të lëviznin, çfarë duhet të bënin, nëse puna e tyre do të vazhdonte dhe shumë gjëra të tjera.
Në familje, sidoqoftë, si për të gjithë, ishte shumë e vështirë, sepse fillimisht nuk ishte e qartë se sa do të zgjaste pandemia, lajmet ishin gjithnjë e më dramatike, qyteti ynë më i prekur nga Emilia Romagna. Situata shëndetësore ishte shumë kritike, aq shumë sa menduam se sa do të ishim në gjendje të rezistonim.
Sidoqoftë, kohërat më të vështira ishin me fëmijët. Fillimisht, u shpjeguam se ishte grip i keq dhe se mjekët po bënin gjithçka për të shëruar njerëzit. Me mbylljen e shkollave, duke mos qenë në gjendje të shohin dhe të takohen me miqtë, të shkojnë në shesh lojërash ose, thjesht, të shohin gjyshërit, ata filluan të vuanin psikologjikisht dhe emocionalisht.
Mësimi në distancë ishte i vështirë për ta, dhe gjithashtu për ne që duhej t’i ndiqnim ata dhe, në të njëjtën kohë, të punojmë në punë inteligjente sepse nuk mund të dilnim. Me pak fjalë, një periudhë shumë e ndërlikuar … Kur u larguam, u kthyem në zyrë, vendosëm një mirëseardhje për njerëzit me të gjitha kriteret e kërkuara dhe filluam punën tonë me kokën poshtë, pa ndalesë, duke u përpjekur të ndihmojmë klientët tanë dhe të ndihmojmë njëri-tjetrin ndërmjet kontabilistëve. Prandaj, ideja për të krijuar një shoqatë me disa kolegë nga Parma, dhe gjithashtu nga qytete të tjera, për të zhvilluar ide për të shkëmbyer, ndihmuar njëri-tjetrin por, mbi të gjitha, të ndihmojmë ata që janë në vështirësi në momente si ato që kemi përjetuar, ose thjesht duke dëgjuar personin po, sepse njerëzit, në përgjithësi, nuk dëgjojnë më.
Në fund ajo tregon se ëndrra e saj në sirtar është që fëmijët e saj të bëhen pasionantë dhe të vazhdojnë gjithçka që ajo dhe Erioni po ndërtojnë.
