“Është gabim nëse nuk e lavdëron dikë që e meriton, por është mekat nëse e lavdëron dikë që nuk e meriton“

Pse?

Secili njeri mundohet që sipas mundësive dhe aftësive të veta të bëjë mirë, dhe me punën e tij të arrijë rrezulltatet më të larta të mundshme. Nganjeherë me suksesë më të madhë e nganjeherë me më të vogël.  Nga principi njeriu pret nga të afërmit dhe rrethi i tij ndonjë shenjë për punën e bërë e sidomos kur është i mendimit se ka bërë një punë gogja të mirë që dallohet nga mesatarja apo normaliteti. Nëse për këtë punë, aktivitet apo veprim pranon falenderime dhe lëvdata atëherë njeriu gëzohet, motivohet dhe me krenari e energji pozitive vazhdon punën dhe projektet e ardhshme. Nëse këto lëvdata e përgëzime mungojnë apo nuk vijnë siq shpreson, athëherë zhgënjimi është shumë i madhë dhe mundë të qojë në rezignacion dhe depresion. Disa njerëz me energji paksa më të forte vazhdojnë perpjekjet dhe punën mëtutje me shpresë se herëdokur dikush do ta vërejë dhe vlerësoj aktivitetin e tij dhe do tia japë vlerësimin e merituar.

Diametrikisht ndryshe qëndrojnë faktet nëse dikush lavdërohet pa e merituar, dukuri kjo qe fatkeqësisht ndodhë shumë shpesh. Disa për shkak të kalkulimeve personale ose servilitetit në kombinim me mungesen e dijes dhe naivitetin e lavdëron dikë për punën e bërë apo të pa bërë edhe pse ai e dinë se kjo nuk është e vërtetë dhe se ai person nuk e meriton. Arsyeja mund të jetë, shpresa se i „lëveruari“ do ta shpërblej atë me ndonjë nderë apo benfit qfarëdo qofte në të ardhmen. Përpos asaj që e gënjen se pari vetëvehten, kjo dukuri është një lajthitje dhe mashtrim i rrethit të gjërë ku jeton e sidomos nëse këto ndodhin në opinion publikisht dhe ne krahasim me rastin e pare eshte edhe mekat i madh.

Më e keqja ndër të kqiat është se përsoni i përmedur ( i lavdëruari pa meritë) duke u lavdëruar  beson  edhe vetë se ka bërë punë të mirë për lavdatë, mendon se është një njeri i ditur, i pashëm, i mrekullueshem dhe se është më i miri. Kështu ai, vazhdon me krenari të bëj punen e tij të keqe me tutje, edhe më i motovuar duke i shkaktuar pa vetëdije dëme ne vazhdimsi shoqerisë dhe komunitetit. Prandaj nëse dikujt i mungon kurajo ta thotë të vërtetën e hidhur, atëherë ai me se paku duhet të heshtë! Ndikimet dhe pasojat e kësaj dukurie sa shkojnë e shtohen dhe intensiteti i tyre vazhdon të rritet.

Prandaj është me se e domosdoshme që menjëherë, secili prej nesh të medojë mirë kë e lavdëron e kë jo.

Ti, vetë përsoni i cekur dhe mbarë shoqëria do të përfitonte…

*Shpetim Alaj  prej me shume se 25 vitesh jeton ne Gjermani ku është sipërmarrës i suksesshëm në fushën e Ekonomisë dhe Doganave