Si sot, 21 korrik, 24 vjet të shkuara, me djalin katërmbëdhjetë vjeç përdore, kalova kufirin shtetëror në pikën kufitare në Kakavijë.
Atë ditë, në ditar kisha shënuar…
“E diele 21 korrik ’96. Ditë e freskët. Udhëtim për në Athinë.
Me Indritin, nisje në orën 6 të mëngjesit, pritje tre-katër orë në Kakavijë, kontroll i imët doganor, kthim nga autostrada e Patrës për shkak bllokimi. Arritje në Athinë në orën 2.30. Në Perama në orën 3 dhe në Salaminë në orën 4.30…”
Në mbërritje kalendari kishte shënuar 22 korrik 1996…
Ditari i asaj dite fillonte…
“…E hënë, 22 korrik ’96, Salaminë.
Nis kalvari i të ikurit, dita e parë…”
Ndër kujtimet e ditëve të para ruaj si gjë të shtrenjtë kujtese një fotografi, foton e djalit tim të vogël, Indritit, lindur më 4 shkurt 1982, në ditën e parë të punës, përgatitje betoni…
Më dhemb sa herë e shoh. Katërmbëdhjetë vjeç dhe në beton, në punë për të mbijetuar…
Në ditarin për ditën e parë të punës së tij kam shënuar…
“E premte, 2 gusht ’96.
Ditë e nxehtë.
Indriti filloi punën.
DITA E PARË E PUNËS!
Të shkoftë mbarë vogëlushi im!
I dhembnin duart, desh i kishte vra duke ngritur një gurë me Altinin.
I dhashë një akullore.
E ka hak.
Sot mori 5000 dhrahmitë e para.
Martë miliona!…”
Mu kujtuan këto sot, 21 korrik 2020, 24 vjet më vonë…
Indriti është rritur, ka marrë pamjen e burrit të ditur, njeriut të përkushtuar për punën…
E rriti puna…
Ai tash ka 24 vjet jetë në truall të huaj, njëzet e katër vjet pa iu ndarë punës dhe shkollës.
Mbaroi gjimnazin me notë shtatëmbëdhjetë duke punuar për të ardhurat e ditës.
Mbaroi liceun me notën 17.2, përsëri pa iu ndarë punës.
Tash është në përfundim të provimeve për tu diplomuar si specialist i informatikës…
Prej vitesh tashmë, krahas shkollës punon ditë për ditë, tash në profesionin e vet të jetës, bën programe kompjuterike. Është edhe mjeshtër në riparimet, i kërkuar kudo me emrin “Keni probleme me kompjuterin? Indriti është vetëm një telefonatë larg…
Jam krenar kur më thonë se puna e tij është cilësore…
Indriti ka krijuar një familje të bukur me Jonadën nga Kuçova.
Ka një pëllumbeshë dhe një pëllumb…
Pëllumbesha, Ivoni Ashiku, po shkon tre vjeçe…
Pëllumbi, Aleksandër Ashiku sapo mbushi gjashtë muaj…
Ivoni na mbyti me puthje, përqafime, thirrje të gëzueshme: “Gjyshi Duro”, “Nëna Tasha”…
Aleksandri na mbyti me buzëqeshje…
Në supin tim e zë gjumi…
Si dikur babanë e tij kur e merrja nga çerdhja…
Oh sa melodios është zëri i Ivonit kur më thërret “gjysh”, kur më kap për dore, më tërheq drejt lodrave, na flet në tri gjuhë; në shqipen e gjyshit dhe të gjyshes, në greqishten e vendlindjes, në anglishten e përrallave e kukullave…
Njëzet e katër vjet të shkuara ika nga vendlindja për ti shpëtuar dhunës që kishte marrë revanshin më të egër të llojit naziskin pas zgjedhjeve të 26 majit 1996.
Ika për tu kthyer…
Nuk u ktheva dot fizikisht…
Shpirtërisht atje jam…
Jetoj, vrapoj, ngjitem maleve, zbres luginave, lahem në Drin, Murrë, Setë, ngjitem në Korab, ulem mbi barin e gjelbër të bjeshkës së Gramës, qarkoj liqenet e Lurës, Kacnisë, fluturoj pa u ndalë…
Me mend…
Me penë…
Tash, në largësinë e viteve gjykoj se bëra mirë. Përjetova vite të vështira larg vendit tim, larg njerëzve që i doja dhe më donin, por mbijetova.
Kur zbrita në Athinë në mëngjesin e 22 korrikut 1996 nuk e mendoja se do të qëndroja njëzet e katër vjet larg e larg vendit tim, madje nuk e mendoja se do të jetoja kaq gjatë.
Po qëndroj.
Në këmbë.
Nuk e di edhe sa vite…
Mbase një ditë kthehem në nevojë të jetës, në nevojë edhe të Atdheut që më mungon tash sa e sa vite…
Ëndërr që sa vjen e zbehet…
Këtë vit, me sa na thotë KOV-19, nuk do ta shoh shtëpinë time të vogël në plazhin e Malit të Robit…
Nuk na lënë…
Kështu ecëm në jetë,
me privime,
me ngujime,
me ndalime,
me jetë kazerme…
Athinë, 21 korrik 2020
