Sokratus është një ndër rrugët e qendrës së Athinës. Omonias, rrethit të saj, i vjen tangjent për të kapërcyer nëpër dy rrugët kryesore që marrin perëndimit drejt Pireut e më tej drejt Korinthit, Patrës, Janinës… Shqipërisë.
Kësaj rruge, peng i këmbënguljes së mikut tim e të mërgimtarëve, rapsodit të këngëve labe në mërgim, Kastriot Lekdushi.

Sokratus është rruga më e gjallë ditëve si të vijnë, me diell apo me shi. Makina si të lidhura me kavo njëra me tjetrën, njerëz që gëlojnë këmbësores së ngushtë, aq të ngushtë sa më shumë të duhet të ecësh ijas se drejt, fytyra të zbehta narkomanësh që të shohin lutshëm nga zgavrat e skuqura të atyre që u themi sy; afrikanë, kurdë, avganë, femra të bëshme me kofshët jashtë që të bllokojnë kalimin e të thonë “pame”, femra të gjitha ngjyrave e kombeve në vetminë e përjetshme të profesionit më të vjetër në botë…
Muzgu ka rënë, dita ka ikur, nata po vjen…
G-8, autobusi që kapa në Kato Patisia, stacioni më pranë shtëpisë sime kur udhëtoj rrugës Aharnon, më la në ndenjësen e vet fundore, në krye të Sokratus . Mbrëmjeve përveç narkomanëve dhe sekserëve të seksit fshehur në ndonjë kënd gjysmë të errët larg syve të policisë, nuk gëlon gjë tjetër.
Kësaj rruge eci muzgut me kokëkthim herë majtas, herë djathtas e herë prapa, rrotullim i domosdoshëm ky për t’iu shmangur ndonjë rasti në zë narkomanësh që për pesë lekë ta venë thikën në fyt…
Në adresën e njohur nuk qe nevoja t’i bija fort me grusht portës së hekurt dhe as të merrja në telefon Kastriotin si bëja zakonisht. Ishte e hapur. Tërhoqa derën e ashensorit dhe si të hidhesh në një gropë të pa parapame u lëkunda gati në rrëzim mbi dyshemenë tërë arna. Butonat mbi tastierën e ashensorit nuk tregonin asnjë numër. I numërova dhe shtypa njërin prej tyre, atë që ma mori mendja se i përkiste katit të parë. Nuk kisha gabuar. Dola shpejt nga gropa një pëllëmbë e thellë e kuadratit ashensorik. Salloni si i ngrënë nga dhëmbë të uritur çakejsh merrte paksa dritë nga një derë e hapur nga ku një iso herë ngjitej përplasëshëm tavanit e herë zbriste e dilte sallonit për tu ngjitur kateve.
Kisha arritur në atë që dikur e kam thënë dhe po e them sërish, në “Qendrën Kulturore të Mërgimtarëve Shqiptarë në Athinë”.
Salla, diku pesë metra gjatësi dhe tre metra gjerësi, ishte e mbushur.
Një tavolinë në tërë gjatësinë e sallës mblidhte ngushtë-ngushtë pjesëtarë të grupit lab krijesë e Kastriot Lekdushit veshur me kostume kombëtare të Labërisë. Në krye të tavolinës një zonjë që, siç do të mësoja më vonë, ishte poete dhe kishte ardhur e ftuar të nesërmen për të recituar poezi të saj në librin “Syri i së dielës”, libër i cili edhe do të paraqitej para lexuesit mërgimtar. Quhej Lida Laze, ishte nga Dardha e Korçës dhe pjesë e klubit “Konstantin Kristoforidhi” në Elbasan.
U ula dhe nisa të gjerb meloditë e këngës labe, zërit brilant të Vasilikës dhe isos së grupit. Për këtë kisha ardhur. Për këtë më kishte ftuar miku im Kastriot Lekdushi; poeti, rapsodi, krijuesi, organizatori i grupit, emri dhe vlerësimet e të cilit kanë mbushur një faqe muri të “Qendrës kulturore”, vlerësime që mbajnë firma jo vetëm nga veprimtaritë e shumta në festivale në Greqi por edhe në festivalin e Gjirokastrës, të Tuzit në Mal të Zi, të Kosovës etj.
“T’ia themi këngës, tha Kastrioti. T’i lëmë fjalimet…”
Kastrioti kapi kamerën e vet amatore dhe nisi xhirimin. Ardhja me kostumet e bukura të Labërisë domethënie kishte dokumentimin e tri këngëve të reja për t’i përcjellë “lart”, në kërkesën që edhe këtë vit kënga mërgimtare të buçasë në Festivalin e Gjirokastrës…
Jetova për rreth një orë dallgët e isos labe që mbështillnin fjalë të jetës së njerëzve në mërgim, fjalë që lidheshin me gjuhën shqipe, fjalë që lidheshin me brengën dhe hallet e shqiptarëve të harruar…
Duke u larguar nëpër të njëjtën rrugë të mugët, nëpër mend më vinin premtime të presidentëve, kryeministrave, ministrave… për një “Qendër Kulturore Shqiptare” në Athinë.
Rrotulloja kokën rrethshëm pa e ndalë…
Isha i mërzitur, i lodhur i braktisur…
Isoja labe e Kastriot Lekdushit m’i kishte mbushur veshët dhe më kishte zbritur në shpirt…
Më ngrohu…
Edhe pse vinte nga …