Nikolin Gjeloshi është një sipërmarrës shqiptar mjaft i njohur në komunitetin e Monsumanno ku jeton. Ai është president i Assoalbania, një shoqatë kjo e sipërmarrësve shqiptarë në Itali. Për të gjithë ai është thjesht Niko, dhe ka qenë gjithnjë një pikë referimi për komunitetin e Vendit të Shqiponjave.
Së fundmi ai është angazhuar për të mbledhur fonde për fëmijët e mbetur jetimë nga një nënë shqiptare e cila i dha fund jetës më 28 prill duke u hedhur nga ura në Monsumanno.
Ai ishte ndër të parët që arriti në vendin e aksidentit dhe u kujdes për funeralin së bashku me kryebashkiaken Simona De Caro. Dhe është Niko ai që organizoi menjëherë një mbledhje fondesh për fëmijët që mbetën pa nënat e tyre. Dhe është akoma Niko ai që shpreson që jo vetëm anëtarët e komunitetit të tij, por edhe njerëz të tjerë të përzemërt, mund të marrin pjesë duke dhuruar qoftë edhe një shumë të vogël.
Niko e di se çfarë do të thotë të gjesh dikë që të jep dorën bujarisht. Sot ai është një sipërmarrës i suksesshëm, por nuk ka qenë gjithmonë kështu. “Ishte 31 dhjetor 1992 kur u largova nga Vlora për në Itali me një gomone në mesnatë, ishim 37 veta – thotë ai -. Atë natë deti nuk ishte i ashpër, unë kisha paguar tre milion lireta. Kur arritëm në plazh ishte terr i errët, mund të dëgjonim një helikopter që fluturonte sipër dhe u fshehëm. Isha i ri , nuk kisha bagazh, mbaja vetëm duart në xhepa, asgjë tjetër. Unë kam veshur një xhaketë dhe një palë xhinse. Isha 23 vjeç dhe e gjithë jeta ime ishte përpara. Të gjithë ishim burra në atë varkë. Në Shqipëri kemi parë Italinë në TV, Raffaella Carrà dhe Pippo Baudo. Por kishte një dëshirë të madhe për të ikur dhe për liri, për t’u rritur, për të punuar”, ka rrëfyer ai për “Il Tirrenio”.
Ai thotë se zgjodhi Italinë si vendi i afërt me vendlindjen. “E imagjinoja atë si një parajsë tokësore, një mrekulli. Arritëm në Otranto dhe më pas në Brindisi. Me një tren për në Reggio Calabria, Messina dhe Barcellona Pozzo di Gotto. Për tre vjet kam punuar në ndërtim. Nuk dija asnjë fjalë italisht. Po flisja me gjeste. Gjatë ditës isha murator dhe në mbrëmje punoja në një piceri”, vijon ai rrëfimin për jetën e tij.
Nga Siçilia Niko arratiset në Prato, pastaj në Firence, Quarrata dhe së fundmi në Monsummano. “Kam vazhduar të punoj në ndërtim dhe në 2005 në sektorin e pishinave. Unë kam dy kompani. Një në partneritet me një mik italian. Në vitin 1996, kur hapa kompaninë time, një mjek më këshilloi të vija një emër italisht. Doja ta thërrisja me emrin tim shqiptar, por ai më sugjeroi një emër italian, sepse kishte frikë se me emrin e huaj nuk do të merrja besim nga klientët e mundshëm”, thotë Gjeloshi.
Me kalimin e viteve Niko ka provuar të jetë një punëtor serioz. “Këtu në Valdinievole familjet shqiptare që kanë mbetur dhe që nuk janë larguar për shkak të krizës drejt destinacioneve të tjera evropiane janë integruar shumë mirë – thotë Niko -. Fëmijët shkojnë në shkollë, shumë shqiptarë kanë hyrë në partneritet me italianët. Ata që u sollën keq dhe na bënë të dukemi keq u margjinalizuan dhe u dënuan nga vetë komuniteti ynë. Ne veçohemi dhe jemi kundër atyre që nuk sillen siç duhet”, ka thënë ai.
Për t’u bërë pjesë e grupit të “Gazeta Diaspora Shqiptare” mjafton të klikoni: Join Group dhe kërkesa do t’ju aprovohet menjëherë.
