Në një intervistë për “Corriere della Serra” tenori shqiptar Saimir Pirgu ka treguar historinë e tij dhe jetën në Itali. 39-vjeçari do të jetë në prill me Lisette Oropesa dhe Roberto Frontali në Traviatën e Verdit “anti Covid” të Operës së Romës që do të transmetohet në Rai 3 me regji të Daniele Gatt dhe skenografi nga Mario Martone i cili ishte regjisori i parë që Pirgu takoi në karrierën e tij të mrekullueshme.
Është e vërtetë, Saimir?
Po. Claudio Abbado më bëri audicion pasi kisha fituar dy konkurse, Caruso dhe Tito Schipa. Isha 22 vjeç. Unë kisha mbërritur në Itali vetëm, katër vjet më parë, për të shkuar në Konservatorin e Bolzanos. Akoma nuk e dija shumë mirë që do të isha këngëtar, kisha studiuar violinë, u regjistrova në klasa të kantos dhe kompozicionit.
Një djalë shqiptar që arrin vetëm në Itali me valixhen e ëndrrave të tij.
Ishte një udhëtim i pafund në të vetmin tren, atë rajonal, që unë mund ta përballoja me kursimet e babait tim. E matja madhësinë e vendeve duke llogaritur numrin e binarëve. Në Bolzano ishte vetëm një. Ku shkova? Kam ëndërruar për një qytet të madh, në atë kohë nuk kishte internet, e gjeta veten në mes të maleve të një qyteti të vogël. Megjithatë ishte shumë muzikore, atje mbahej konkursi Busoni, Abbado dirigjoi atje … Prej atje shkova në Vjenë për një audicion, në Staatsoper: Kam interpretuar në 70 shfaqje në dhjetë vjet.
Ndjeheni më shumë shqiptar apo italian?
Unë jam në një udhëkryq. Jam shqiptar dhe ndihem njëqind për qind shqiptar; në Itali mësova nga mjeshtrat më të mëdhenj, Zeffirelli, Martone, Gatti. Verdi Requiem im i parë ishte me Riccardo Muti në 2011 në Salzburg, prania e tij është e fortë, natyrisht që unë arrij i përgatitur për prova së bashku me këngëtarët e tjerë, nuk mund të dilje nga korniza e tij, por ai është shumë fleksibël. Shkurtimisht, për t’iu përgjigjur pyetjes tuaj, unë jam një shqiptar, i drejtpërdrejtë siç është populli im, por në art jam plotësisht italian.
Ju keni jetuar fundin e komunizmit në Shqipëri…
Diktatura mori fund kur isha 4 vjeç. Më kujtohen radhët e qumështit, zbarkimet në Itali që i pamë fshehurazi në TV, prindërit e mi që nuk arrinin t’ja dilnin deri në fund të muajit. Ishte një vend i izoluar, me marrëdhënie të kompromentuara me Rusinë dhe Kinën që besonin në komunizme të ndryshëm. Në Shqipëri djemtë u rebeluan kundër baballarëve që kishin ndërtuar kombin, midis komunistëve shpërtheu një luftë klasash.
Keni punuar me Woody Allen, e vetmja regji lirike e tij.
Gianni Schicchi në Los Angeles. Një produksion i komplikuar. Unë nuk flisja asnjë fjalë anglisht, ndërsa ai ishte fjalëpak. Në fund të produksionit nuk isha më këngëtar por aktor. Pati një ovacion të gajtë, Woody Allen nuk doli për të marrë duartrokitjet, nuk e di pse, duhet ta pyesni atë.
Kjo Traviata është një shfaqje teatrale me një regji televizive sikur të ishte një film. Ju gjithashtu do të interpretoni në plate, ku kolltuqet janë hequr. A keni pasur ndonjëherë një përvojë të tillë?
Po, për një “Bohème” në televizionin zviceran të konceptuar në një kompleks apartamentesh me më shumë se një mijë familje. Ata e zhvendosën orën e lajmeve për ta dëgjuar në prime time.
Costanzi, nga “Barbiere” te “Traviata”, kanë rimenduar hapësirën e skenës për televizion, midis filmit dhe teatrit, dhe kjo është më e guximshme në situatën e Covid.
Ato kanë një ndikim të fortë tek publiku i ri dhe na bëjnë të kuptojmë shumë gjëra më mirë, implikimet në dashuri që në sallë duken të largëta. Unë e dashuroj teatrin, kjo është gjë tjetër, por nëse nisma të tilla afrojnë më shumë të rinjtë le ti bëjmë. Për Opera flitet mes personave që e dinë, por pyesni dikë nga brezi i ri se kush është Violeta dhe Alfredo…
Kush është Alfredo për ju?
Kjo është opera ku kam marrë pjesë më së shumti, e kam shmangur ta këndoj për pak kohë. Nuk është menduar për Alfredon që është krahu i djathtë i Violetës, jeton për Violetën. Vështirësia është ta bësh të besueshe se ajo (që ka gjithçka e nuk beson më në dashuri) të dashurohte me të.
Po sikur një titull të ketë karakter modest, por pjesa muzikore të jetë e mrekullueshme?
Epo, është Nemorino te “Eliksiri i dashurisë” atje tenori nuk vdes, nuk i qëllojnë… është bujaria që reziston ndaj dinakërisë së Adinës, një fshatare që ka parë pak më shumë nga bota dhe aspiron të ketë një burrë që të mos jetë fshatar. Është thjeshtësia e quajtur bukuri. Tenori ose ankohet ose flet për dashuri. E kam zili trashësinë e zërit të baritonëve, Jago…
Për t’u bërë pjesë e grupit të “Gazeta Diaspora Shqiptare” mjafton të klikoni: Join Group dhe kërkesa do t’ju aprovohet menjëherë.
