Me 11 maj të vitit 1887, u botua në gazetën “Arbri i ri”, poezia lirike në arbërisht e shkruar nga Francesco Crispi. Figura e këtij personaliteti të rëndësishëm të politikës italiane u prezantua për herë të parë edhe në botën e letërsisë, ku ai shkruante me pseudonimin “Nik Krie-Shpisë”.

Arbëreshi Francesco Crispi lindi në Ribera (Sicili). Bashkëpunoi me Garibaldin në revolucionin sicilian (1859) dhe u bë këshilltar politik i tij. U zgjodh deputet i parlamentit të parë italian që u hap në Firence (1861). Dy mandate ka qenë Kryeministër i Italisë, në vitet 1887–1891 dhe 1893–1896.
Përveçse ka kontribuuar në politikë, ai është marrë edhe me krijimtari publicistike dhe letrare. Në vijim, mund të lexoni një nga poezitë e tij më të bukura, të botuar 133 vjet më parë.

Nik KRIE-SHPISË

Bukuria tij të nxijti 
sitë e rrùdhurin këshèt; 
mosnjeri nkak, na të glet, 
me sorós të tha: pò za.

Te di anët të volisë 
pa-rrëfìeme trandafile 
tij, e hjèshmeza kopile, 
ftiriosura të là.

Kur u leve ajò të puthi, 
e mbi buzën t’ënde ngjisi 
kuqin bukur, çë potisi 
më gjith t’ëmblit çë më ká.

Hire shumë të dhuroi, 
të dhuroi ngá lipisi; 
sá shërbise, çë ti s’di 
bukurìeja të dha!

Kur u rrite, e hjèshmja jime, 
stisi tij atò di molla, 
të përsisme edhe të holla, 
çë të mblojën atë gji.

Muo si nj’ëngjëll ti më duke, 
zërthin ké i rrgjëndë, i lartë, 
e nga trim të bunet jart, 
sa të sheh; e mirë e di.

Burimi origjinal, këtu: