Arbër Bullakaj u bashkua me familjen e tij në Zvicër në viti 1994, teksa më herët kishte shuar i ati dhe xhaxhai i tij. Ai rrëfen për mediat zvicerane historinë e tij të emigrimit dhe një “student model” dhe sot është një sipërmarrës IT-je.
Arbër flet për vështirësitë e emigrimit dhe faktin e të qënit emigrant. E nis historinë që në shkollën fillore në Zvicër, ku mësuesi ndryshe nga nxënësit e tjerë nuk e rekomandoi për shkollën e mesme dhe këtu shfaqet për herë të parë siç thotë ai “ndjenja e të mos qënit i mirëpritur”. Por siç shprehet kjo nuk e pengoi të bëhej “një student model” dhe ndoqi shkollën e Mesme të Biznesit dhe sot ka sipërmarrjen e tij.
Në fëmijërinë dhe rininë e tij në Zvicër ndasitë u shfaqën kudo, që nga këndi i lojrave. “Në fillim na shihnin shtrembër sepse ishim fëmijë të klasës punëtore. Papritmas ne ishim të huaj”, rrëfen Arbër duke theksuar se lufta në Kosovë vuri në provë miqësitë e vjetra.
Ishte ky momenti kur Bullakaj vendosi të përfshihej politikisht dhe u zgjodh në Parlamentin e qytetit ku jetont. Në zgjedhjet e fundit të këshillit kombëtar ai arriti vendi e parë si zëvendësues.
Ai përkrah fort temën e politikës së natyralizimit. Kur flet për të ai nuk duket i hidhur ose i indinjuar. Përkundrazi, flet gjuhën e matur dhe precize të atyre që kanë hasur në mënyrë të përsëritur padrejtësi – derisa të vendosin t’i eliminojnë ato.
Për Bullakaj, një nga padrejtësitë tronditëse është mënyra se si Zvicra trajton brezin e prindërve nga ish Jugosllavia, Spanja dhe Italia: “Ata bënë gjithë jetën e tyre punët që asnjë vendas nuk donte të bënte. Për më tepër, ata nuk patën kohë për kurse gjuhësore në mënyrë që të plotësonin kërkesat e larta gjuhësore për natyralizimin”, thotë Arbër për woz.ch.
Kjo politikë për të ka karakter klasor: “Është një luftë kundër klasës punëtore”. Edhe me brezin e ri, arbitrariteti mbizotëron, siç tregon një rast nga Lugina e Shën Gallen Rhine. Për shkak se Mergim Ahmeti, i cili ishte në të njëzetat e tij, nuk mund të rendiste të gjithë restorantet në fshat, komuniteti i Montlingenit i refuzoi atij natyralizimin. Bullakaj mbështeti thirrjen drejtuar qeverisë St. Gallen, për të cilën Ahmeti kishte të drejtë. “Ahmeti është një i ri trim. Por presioni i publikut ndaj tij ishte i madh”, rrëfen ai.
Përsëri dhe përsëri, Bullakaj ndihmon njerëzit në mënyrë që ata të mos dorëzohen gjatë procesit të gjatë të natyralizimit. Emri i tij kaloi kufijtë e kantonit ku jeton dhe në disa dhjetëra raste ai tashmë ka ofruar ndihmë të suksesshme. “Por vetëm ata që fillojnë luftën për pushtet marrin kontakt me mua.”
Tarifat e larta janë gjithashtu një pengesë për shumë njerëz. Bullakaj pagoi për natyralizimin e tij me të ardhurat nga një vit praktikë. Intervista e tij e natyralizimit ishte pozitive. Përballë tij ishte ulur, ndër të tjera, Këshilltarja e sotme Kombëtare e PS Barbara Gysi, e cila gjithashtu e promovoi atë politikisht. “Por edhe nëse është një bisedë e shkëlqyeshme: procesi i natyralizimit mbetet një kërcënim i madh. Ndiheni sikur po merreni në pyetje ”.
Një vit më parë, Bullakaj dha dorëheqjen nga parlamenti i qytetit. Ai vendosi ti përkushtohej dy fëmijëve të tij dhe kompaninë. Por vijon të merret me çështjen e natyralizimit. “Padyshim që do të jetë një rrugë e vështirë. Por mund të jetë gjithashtu një rrugë e bukur drejt një Zvicre në të cilën përfaqësohet e gjithë larmia”, thotë Bullakaj.
Për t’u bërë pjesë e grupit të “Gazeta Diaspora Shqiptare” mjafton të klikoni: Join Group dhe kërkesa do t’ju aprovohet menjëherë.
