Më 2 korrik 1990 mijëra shqiptarë duke mposhtur frikën e një diktature gjysmëshekullore mësynë ambasadat e huaja, – ndër to edhe Ambasadën e RFGJ në Tiranë, – pa e ditur në ato momente tronditëse se me këtë hap ata shënjuan edhe kthesën e madhe të Shqipërisë.

Ambasada Gjermane në këtë 30 vjetor të ngjarjes historike ka zbuluar disa nga historitë më interesante të protagonistëve. Një prej tyre është edhe historia e Gjon Radovanit, një nga të strehuarit dhe ndër të paktët shqiptarë që dinin të komunikonin Gjermanisht dhe bënin përkthyesin për shumë bashkombas të tyre.

Radovani tregon: Çudia në vitet 90-të për ata që nuk donin me e kujtuar, apo për ata që nuk kanë mundësi për ta kujtuar, ishte një burg i madh ku edhe gardianët jetonin brenda burgut.

Nuk ka qenë diçka e lehtë, ka qenë diçka që mund të shkonte shumë shumë keq, asgjë nuk ishte e sigurtë. Por ne ishim të gatshëm, adrenalina ishte, forca e brendshme ishte, madje ishim të gatshëm për ta paguar edhe me jetë.

Nuk kishte rrugë tjetër, na u dukte edhe rruga më logjike.

Më në fund ky ishte një gjest dinjitoz edhe pse në shumë komente të kohës, nuk flas vetëm për komentet e regjimit sepse ato natyrisht do të ishin denigruese, por edhe komente të intelektualëve, pseudo intelektualëve të Tiranës.

Unë vij nga një familje intelektuale nga krahu i babait, por intelektual perëndimor i cili sapo erdhi në Shqipëri, nga profesor në Romë ka përfunduar në Maliq.

Nëna ka qenë një prej familjeve më të pasura të Shqipërisë dhe në momentin që kanë hyrë komunistët u kanë marrë gjithçka.

Kam hyrë në ambasadë pasi kamioni i Ylli Bodinaku (u përplas me murin). Kam hyrë nga pas në orën 5:30-06:00 e mëngjesit, kam ardhë me gjithë motrën time, kemi bërë sikur kemi shtëpinë në këtë rrugë.

Këtu nuk ishte e ruajtur, por ka qenë e ruajtur vetëm në hyrje. Kur kam ardhë unë kanë qenë rreth 8-9 dhe më pas erdhën të tjerë.

Në ambasada ka pasur shumë të infiltruar dhe vinin për të marrë emrat e personave që kishin hyrë në ambasadë nga çdo qytet.

Unë kam fol gjermanisht, pasi babai më ka fol që kur isha i vogël, pra e kisha dhuratë gjermanishten edhe italishte.

Sa i përket vendit ku qëndron më shumë ai u shpreh:

Kam në Tiranë shumë projekte dhe jam i detyruar për momentin për të kaluar kohën më të gjatë në Shqipëri.