Bota arbëreshe – Ikona dhe Ikonostasi

E shtunë, 27 Prill, 2024
E shtunë, 27 Prill, 2024

Bota arbëreshe – Ikona dhe Ikonostasi

Ikonat që përshkruajnë personazhe biblike luajnë një rol themelor në ritin bizantin, duke zëvendësuar statujat tipike të kishave katolike të ritit latin. Kishat e italo-shqiptarëve kanë ikonostasin, i cili ndan hapësirën e rezervuar për klerin shërbëtor nga ajo që synon të mirëpresë besimtarët dhe njëkohësisht përbën vendin ku vendosen ikonat e shenjta.

Legjendat dhe kronikat e mërgimtarëve shqiptarë përmendin shpesh ikona të sjella nga priftërinjtë ose nga vetë refugjatët besnikë nga Shqipëria. Disa prej tyre nderohen shumë nga italo-shqiptarët në vendet e adhurimit si vendet e shenjta (shih Madonna e San Demetrio Corone ose Odigitria e Piana degli Albanesi).

Me lindjen e dy eparkive (shek. 20), dhe veçanërisht pas Luftës së Dytë Botërore, komuniteti shqiptar pa rilindjen e artit, ikonografisë dhe mozaicizmit bizantin, i cili për shekuj me radhë nuk u përdor zyrtarisht me rënien e regjimit komunist në Shqipëri. , artisti shqiptar u shpërngul në disa lokalitete kalabrezo-shqiptare dhe siciliane-shqiptare, të specializuar në artin e shenjtë oriental.

Sot kishat e komuniteteve italo-shqiptare, veçanërisht ato të Siçilisë (Episcopio, Katedralja, Collegio di Maria dhe kisha e San Nicola di Mira e Piana degli Albanesi dhe Famullia e San Nicola di Mira dhe Manastiri Basilian i Mezzojuso, ruajnë ikona antike nga shekulli i 15-të dhe muzeu i lashtë. Tradita zantine e Frascinetos dhe Muzeu Eparkial i Lungro, të dyja në Kalabri).

Edhe sot, disa ikonografë arbëreshë, nga vende të ndryshme, krijojnë ikona sipas kanuneve bizantine dhe stilit tradicional, me metoda dhe ngjyra natyrale të temperës së vezëve, në panele dhe mbështetëse druri.

Ikonat nuk pikturohen por “shkruhen” gjatë lutjes së luftës të piktorit. Një nga lutjet më të njohura të ikonografisë është:

«I Madh’In Zot, krijuesi i zjarrtë i gjithë krijimit, ngapi dritë sytë i shëndoshë Tënd, ruaj zemrën dhe dorën e tij, ashtu denjësisht dhe me përsosmëri mënd paraqesë ikonën për lëvdin Tënde, gëzimin e bukurin e Klishës së Tende e Shejte.

(Zot, Krijues i zjarrtë i gjithë krijimit, ndriçoje shikimin e shërbëtorit Tënd, ruaj zemrën dhe dorën e tij, në mënyrë që ai të paraqesë denjësisht dhe në mënyrë të përsosur imazhin Tënd për lavdinë, gëzimin dhe bukurinë e Kishës Tënde të Shenjtë.)

Ikonat që përshkruajnë personazhe biblike luajnë një rol themelor në ritin bizantin, duke zëvendësuar statujat tipike të kishave katolike të ritit latin. Kishat e italo-shqiptarëve kanë ikonostasin, i cili ndan hapësirën e rezervuar për klerin shërbëtor nga ajo që synon të mirëpresë besimtarët dhe njëkohësisht përbën vendin ku vendosen ikonat e shenjta.

Legjendat dhe kronikat e mërgimtarëve shqiptarë përmendin shpesh ikona të sjella nga priftërinjtë ose nga vetë refugjatët besnikë nga Shqipëria. Disa prej tyre nderohen shumë nga italo-shqiptarët në vendet e adhurimit si vendet e shenjta (shih Madonna e San Demetrio Corone ose Odigitria e Piana degli Albanesi).

Me lindjen e dy eparkive (shek. 20), dhe veçanërisht pas Luftës së Dytë Botërore, komuniteti shqiptar pa rilindjen e artit, ikonografisë dhe mozaicizmit bizantin, i cili për shekuj me radhë nuk u përdor zyrtarisht me rënien e regjimit komunist në Shqipëri. , artisti shqiptar u shpërngul në disa lokalitete kalabrezo-shqiptare dhe siciliane-shqiptare, të specializuar në artin e shenjtë oriental.

Sot kishat e komuniteteve italo-shqiptare, veçanërisht ato të Siçilisë (Episcopio, Katedralja, Collegio di Maria dhe kisha e San Nicola di Mira e Piana degli Albanesi dhe Famullia e San Nicola di Mira dhe Manastiri Basilian i Mezzojuso, ruajnë ikona antike nga shekulli i 15-të dhe muzeu i lashtë. Tradita zantine e Frascinetos dhe Muzeu Eparkial i Lungro, të dyja në Kalabri).

Edhe sot, disa ikonografë arbëreshë, nga vende të ndryshme, krijojnë ikona sipas kanuneve bizantine dhe stilit tradicional, me metoda dhe ngjyra natyrale të temperës së vezëve, në panele dhe mbështetëse druri.

Ikonat nuk pikturohen por “shkruhen” gjatë lutjes së luftës të piktorit. Një nga lutjet më të njohura të ikonografisë është:

«I Madh’In Zot, krijuesi i zjarrtë i gjithë krijimit, ngapi dritë sytë i shëndoshë Tënd, ruaj zemrën dhe dorën e tij, ashtu denjësisht dhe me përsosmëri mënd paraqesë ikonën për lëvdin Tënde, gëzimin e bukurin e Klishës së Tende e Shejte.

(Zot, Krijues i zjarrtë i gjithë krijimit, ndriçoje shikimin e shërbëtorit Tënd, ruaj zemrën dhe dorën e tij, në mënyrë që ai të paraqesë denjësisht dhe në mënyrë të përsosur imazhin Tënd për lavdinë, gëzimin dhe bukurinë e Kishës Tënde të Shenjtë.)

Ikonat që përshkruajnë personazhe biblike luajnë një rol themelor në ritin bizantin, duke zëvendësuar statujat tipike të kishave katolike të ritit latin. Kishat e italo-shqiptarëve kanë ikonostasin, i cili ndan hapësirën e rezervuar për klerin shërbëtor nga ajo që synon të mirëpresë besimtarët dhe njëkohësisht përbën vendin ku vendosen ikonat e shenjta.

Legjendat dhe kronikat e mërgimtarëve shqiptarë përmendin shpesh ikona të sjella nga priftërinjtë ose nga vetë refugjatët besnikë nga Shqipëria. Disa prej tyre nderohen shumë nga italo-shqiptarët në vendet e adhurimit si vendet e shenjta (shih Madonna e San Demetrio Corone ose Odigitria e Piana degli Albanesi).

Me lindjen e dy eparkive (shek. 20), dhe veçanërisht pas Luftës së Dytë Botërore, komuniteti shqiptar pa rilindjen e artit, ikonografisë dhe mozaicizmit bizantin, i cili për shekuj me radhë nuk u përdor zyrtarisht me rënien e regjimit komunist në Shqipëri. , artisti shqiptar u shpërngul në disa lokalitete kalabrezo-shqiptare dhe siciliane-shqiptare, të specializuar në artin e shenjtë oriental.

Sot kishat e komuniteteve italo-shqiptare, veçanërisht ato të Siçilisë (Episcopio, Katedralja, Collegio di Maria dhe kisha e San Nicola di Mira e Piana degli Albanesi dhe Famullia e San Nicola di Mira dhe Manastiri Basilian i Mezzojuso, ruajnë ikona antike nga shekulli i 15-të dhe muzeu i lashtë. Tradita zantine e Frascinetos dhe Muzeu Eparkial i Lungro, të dyja në Kalabri).

Edhe sot, disa ikonografë arbëreshë, nga vende të ndryshme, krijojnë ikona sipas kanuneve bizantine dhe stilit tradicional, me metoda dhe ngjyra natyrale të temperës së vezëve, në panele dhe mbështetëse druri.

Ikonat nuk pikturohen por “shkruhen” gjatë lutjes së luftës të piktorit. Një nga lutjet më të njohura të ikonografisë është:

«I Madh’In Zot, krijuesi i zjarrtë i gjithë krijimit, ngapi dritë sytë i shëndoshë Tënd, ruaj zemrën dhe dorën e tij, ashtu denjësisht dhe me përsosmëri mënd paraqesë ikonën për lëvdin Tënde, gëzimin e bukurin e Klishës së Tende e Shejte.

(Zot, Krijues i zjarrtë i gjithë krijimit, ndriçoje shikimin e shërbëtorit Tënd, ruaj zemrën dhe dorën e tij, në mënyrë që ai të paraqesë denjësisht dhe në mënyrë të përsosur imazhin Tënd për lavdinë, gëzimin dhe bukurinë e Kishës Tënde të Shenjtë.)