Çfarë ka mbetur nga një vajzë e rritur në Shqipëri, e cila dëshironte lirinë pa e ditur saktësisht se çfarë ishte ajo? Në sytë e saj liria ishte veshje elegante, dashuri romantike, romane të shkëlqyera. Por liria ishte diku tjetër, gjithmonë. Liria për të mos qenë burrë, e as një vajzë e pacipë të cilës duhet ti rruajnë flokët sepse iku me djalin që donte. Liria e mendjelehtësisë, e zjarrtë, e aventurës. Liria për të mos qëndruar në kuzhinë dhe për të mos mësuar nga gjyshja si të përgatisim vetë makaronat. Një vajzë e tillë, në vitet tetëdhjetë në Shqipëri, kishte gjak të kalbur. Por koha ka kaluar, liria ka ardhur, me të gjitha forcat, kontradiktat dhe zhgënjimet. Sidomos me shpejtësinë e një jete që fluturon në një sekondë, e cila nuk ofron kohë për të ndaluar dhe menduar se çfarë ndodhi, çfarë u bë nga ajo dëshirë për lumturi.
Protagonistja e këtij romani të Anilda Ibrahimit, shkrimtare e lindur dhe e rritur në Shqipëri, e diplomuar në Tiranë, rikthehet tashmë pas shumë vitesh në vendin ku nisi gjithçka.
Ajo jeton në Romë, ka një rol publik, askush nuk e dallon origjinën e saj, ka dy fëmijë dhe një martesë zhgënjyese. Ka ngecur në mërzi. Një martesë perëndimore, civile dhe pa lot. Në Shqipëri ajo kthehet me të dashurin e saj, si një Madam Bovari e ndërgjegjshme, për të shpërdredhur fijet, për të kuptuar se çfarë ka ndodhur dhe çfarë është bërë.
I dashuri i saj është shqiptar, një njëri që bën zhurmë kur ha, i dashuri i saj ka një grua që i blen dhe hekuros këmishët. I lan të brendshmet dhe i gatuan gjëra të mira. Gruaja është e shëmtuar, sepse “kështu të paktën është i sigurt se nuk do ta tradhtojë”. Ai njeri që njohu lirinë gjatë adoleshencës së tij është ende totalisht i ngatërruar në diçka arkaike dhe komode, nga e cila nuk mund të heqë dorë. Është Shqipëria apo është mashkulli? Ishte komunizmi apo ndryshimi epokal që na dekurajon, që na kap gjithmonë të papërgatitur?
Anilda Ibrahimi reflekton butësisht për pasazhe ekzistenciale, për rikthimin në origjinë, për nevojën e takave të larta për të mos u ndjerë më si një provinciale që rrezikon të zhytet në botën e vjetër në çdo hap. Më mirë të humbasësh, më mirë vazhdo. Është jeta, bukuria.
Marrë nga Il Foglio
Për t’u bërë pjesë e grupit të “Gazeta Diaspora Shqiptare” mjafton të klikoni: Join Group dhe kërkesa do t’ju aprovohet menjëherë.
