Filmi i saponominuar në garën e 10 filmave më të mirë dokumentarë të vitit për çmimin David di Donatello do të nisë një turne projektimesh në kinematë italiane duke filluar nga data 7 mars.
“Makina e imazheve te Alfredo C” filmi i Roland Sejkos i prodhuar dhe shpërndarë nga Cinecittà, do të ketë premierën në Romë më 7 mars në kinemanë Nuovo Sacher, për të prekur Milanon, Torino, Firence, Bolonja, Bergamo, Piza dhe vende të tjera.
Mbi filmin
Prill 1939. Italia fashiste pushton Shqipërinë. Mijëra italianë, punëtorë, kolonë dhe teknikë janë transferuar në vend. Nëntor 1944, Shqipëria çlirohet. Regjimi i ri komunist mbyll kufijtë dhe vendos dhjetëra kushte për Italinë për riatdhesimin e bashkëqytetarëve të saj. Në vitin 1945 në Shqipëri 27.000 veteranë dhe civilë italianë ishin ende të ndaluar. Mes tyre është edhe një operator filmi.Alfredo C., operator i propagandës fashiste, filmoi Shqipërinë me aparatin e tij për pesë vjet. Më parë, për gati njëzet vjet, ai përjetësoi makinerinë e përhapur të regjimit. Tani, nga një ditë në tjetrën, ai duhet të bëjë të njëjtën gjë, por për një regjim komunist. I mbyllur në magazinë e tij, i rrethuar nga mijëra filma, Alfredo C. rishikon atë që ka xhiruar në një film të vjetër të ngadaltë. Historia e tij Ajo që ne shohim është filmi i tij. Dhe ndoshta, jo vetëm e saj.
“Historia e italianëve të arrestuar në Shqipëri nga regjimi komunist është pothuajse e harruar – thotë regjisori – i mbuluar nga orteku i ngjarjeve që ka rrëmbyer qindra mijëra italianë në vende të tjera. Çelësi për të treguar erdhi, siç ndodh shpesh. rastësisht, kur ndër dokumentet e Arkivit Qendror të Shqipërisë, në një kërkesë për riatdhesim, vura re një emër që dija: ai i operatorit të Institutit Kombëtar të Dritës në Shqipëri, tani, në ato letra, një punonjës i Minculpop komunist, i ndërthurur në mënyrë të pashmangshme me imazhet dhe historitë e të tjerëve, dha mundësinë për të elaboruar disa tema: gjithëpraninë dhe teknikat e propagandës, ngarkimin e ngjarjeve historike mbi fatet personale, përgjegjësinë e turmës dhe atë të individëve. një reflektim mbi përgjegjësinë – e sotme, që nga dje – e atyre që prodhojnë imazhe dhe e atyre që i shohin ato”.
Shkruajnë mbi filmin
“Nëse sot dimë diçka për njeriun që arriti të filmonte shekullin e diktaturave, kjo është falë filmit dokumentar të Roland Sejkos, prodhuar nga Cinecittà-Luce. Nuk është hera e parë që Sejko matet me temën e kujtesës historike. Si drejtor editorial i redaksisë së Arkivit historik Luce, ai njeh çdo sekret të arkivit të cilin e përdor me mençuri edhe për “Kutia e imazheve nga Alfredo C., film i moduluar mes realitetit dhe imagjinatës”. – shkruhet mes të tjerash në La Repubblica në një artikull të gjatë prezantues për filmin.
“Një dokument i rrallë mbi historinë e kinemasë dhe reflektim mbi kuptimin dhe përdorimin e imazheve” – titullon MyMovies.it recensionin e filmit.
“Kutia e imazheve të Alfredo C. është energji, shkrim, sfond, hapësirë, arkiv, sy për t’u kuptuar më mirë të sotmen. E konsiderojmë atë ndër filmat më magjepsës të parë gjatë gjithë Festivalit të Venecias”” shkruan RadioCinema.it.
Për VeroCinema.com “Kutia e imazheve e Alfredo C. është shumë më tepër se një reflektim mbi luftën dhe armën e kinemasë: është një duel që disa subjekte ndërmarrin për të provuar të mposhtin, apo të paktën të zbutin, forcën shkatërruese të kohës”.
“Sentimental, i ëmbël, emocionues, filmi i ri i regjisorit shqiptar, magjistar i arkivave, na çon në zemër të ndërtimit të imazheve propagandistike. Sejko, rreth botës së arkivave di gjithçka: dhe gërmon nën e brenda propagandës dhe tipareve stilistike të saj, përtej pamjeve, përtej tabelave dhe banderolave plot slogane luftarake: arrin të përshkruajë fytyrat, shpirtrat, të italianëve, shqiptarëve, të të vuajturve, të ushtarëve, të fshatarëve të urbanizuar me nxitim, të zyrtarëve të improvizuar, të nënave shpresëdhënëse, të fëmijëve që luajnë, të klasave të reja shoqërore për kombet e reja.” – BookCiakMagazine.it.
“I drejtuar me rigorozitet filologjik, i interpretuar me mjeshtëri nga Pietro De Silva, Kutia e imazheve nga Alfredo C. nuk është një rrëfim i thjeshtë i një periudhe historike të dhimbshme, por edhe një një analizë e pamëshirshme e pozicionit etik të atyre që regjistrojnë tmerret e historisë pa mundur të ndryshojnë rrjedhën e tyre.” – SentieriSelvaggi.it
“Është një zhytje e jashtëzakonshme në filmimet e epokës, shumica nga Instituti Luce, pjesë të historisë që – kujton Sejko – marrin jetë me magjinë e veçantë të filmave, një mënyrë e jashtëzakonshme për të rihyrë në të kaluarën, mjafton t’i rivësh në lëvizje për të ndezur magjinë. Dhe ja se si, ndër imazhet e tjera, pabesueshmërisht të gjalla, fytyra ushtarësh që do të shkojnë drejt vdekjes, ekzekutime, parada, inskenime të pushtetit, rënia e tij, beteja, musketa, këpucë në baltë, është edhe ai i mijëra italianëve që dëshironin të ktheheshin në shtëpi, një radhë e stërgjatë që nga malet vrapon me rroba të grisura, këpucë të shqyera, drejt portit të Durrësit. Por nuk ka anije. Nuk ju kujton gjë? – La Repubblica, Bari.
“Kutia e imazheve nga Alfredo C., udhëtimi në kohë dhe në kujtesë i një njeriu me telekamerë është një film i vogël që duhet të shohin dashamirësit e mirëfilltë të kinemasë. Është një film mbi imazhet, mbi marrëdhënien mes kujtesës dhe imazheve dhe gjithashtu një film mbi transformimin e imazheve” – Il Fatto Quotidiano.
Me “Kutia e imazhve e Alfredo C.”, Sejko na ofron një manual të vogël/të madh, shumë të përpiktë por edhe shumë të pëlqyeshëm, me të cilin të mund të reflektojmë mbi një sërë temash që na prekin nga afër edhe në distancë historike. Siç thuhet me të drejtë në prezantim, filmi i tij shërben për të shtjelluar dhe rimenduar disa probleme aspak dytësore. Që janë “gjithëprania dhe teknikat e propagandës, barra e ngjarjeve historike mbi fatet personale, përgjegjësia e turmës dhe ajo e individëve. Dhe një reflektim mbi përgjegjësinë – e sotme, si edhe të djeshme – e atyre që prodhojnë imazhe dhe e atyre që i shohin ato” – CloseUp.info.
Mbi regjisorin
I lindur dhe rritur në Shqipëri, Sejko u diplomua në vitin 1990 në Fakultetin e Historisë dhe Filologjisë në Tiranë. Që nga viti 1991 ai jeton në Romë dhe që nga viti 1995 ka punuar për Istituto Luce Cinecittà ku aktualisht është drejtor i redaksive të Archivio Storico Luce.
Ai ka shkruar dhe drejtuar disa dokumentarë të dalluar kryesisht nga ripërdorimi i kinemasë arkivore. Në vitin 2013 ai fitoi çmimin David di Donatello me dokumentarin e tij Anija / La nave. Ai është kurator artistik dhe autor i filmave të ekspozitave të shumta të Istituto Luce Cinecittà. Ai është një nga kuratoret e MIAC, Muzeu Italian i Kinemasë dhe Audiovizualit në Cinecittà.
Për t’u bërë pjesë e grupit të “Gazeta Diaspora Shqiptare” mjafton të klikoni: Join Group dhe kërkesa do t’ju aprovohet menjëherë.
