Një projekt filmik që lindi nga një miqësi, por nga ana tjetër edhe i nxitur nga një pasion i përbashkët: boksi. Në “Portreti i Spahiut”, dokumentari kushtuar jetës së vëllezërve Endri dhe Alessio Spahiu, shqiptarë të vendosur në Franciacorta, boksi nuk është vetëm tema qendrore, por edhe boshti kryesor i këtij filmi.
Vepra, e disponueshme në transmetim në platformën Chili, u krijua nga regjisorët Joseph Corvino, me origjinë nga Clusan, por banues në Adro, dhe Filippo Palmesi nga Rovato, të dy themelues të Frame Factory, një studio fotografie dhe video prodhimi me bazë “via Roma”.
Jeta e vëllëzërve Spahiu bëhet film
Është regjisori Joseph Corvino ai i cili shpjegon se si lindi ideja për këtë dokumentar.
“Projekti ka lindur në palestër. Edhe unë kam qenë boksier dhe vëllezërit Spahiu i kam takuar në një palestrën në Paratico. U miqësuam. Më pas e lashë boksin, ata vazhduan dhe bënë karrierë, por miqësia mbeti. Me kalimin e viteve Mësova historinë e tyre, më thanë se prindërit e tyre kishin ikur nga Shqipëria, u “rrëfyen” te mua, u bëmë si vëllezër. Në vitin 2016 unë dhe Filippo, që tashmë punonim në sektor, hapëm studion tonë të prodhimit dhe vendosa të trego historinë e Endrit dhe Alessio-s, sepse më magjepsi dhe sepse doja të bëja të qartë se falë vlerave të boksit, pra disiplinës, këmbënguljes, shpirtit të sakrificës, ata patën mundësinë të shpërblenin veten. Boksi lidhet vetëm me dhunën, por në realitet ka larguar shumë njerëz nga rruga. Boksi më ka dhënë vlera dhe mbi të gjitha më ka dhënë një miqësi të madhe”.
Puna në set
Filmi është xhiruar në vende të ndryshme të ndryshme, mes Lombardisë dhe Shqipërisë, përfaqësuese e dy boksierëve dhe familjes së tyre. Në palestrën e boksit në Bergamo, ku Alessio dhe Endri stërviteshin disa vite më parë; në palestrën di Capriolo, ku punojnë prindërit e tyre; në Shqipëri, në shtëpinë ku jetonin babai dhe nëna.
Disa skena janë vendosur në palestrën Milano Fit, të zgjedhura më shumë për nevoja skenografike sesa për lidhjen me vëllezërit Spahiu. Dokumentari i vetë-prodhuar është realizuar mes viteve 2017 dhe 2019.
“Filmi përfundoi para pandemisë, por më pas u desh pak kohë për shpërndarjen. Falë Mariachiara Martina filmi u publikua këtë javë në Chili. E pashë sërish një ditë më parë, pas një kohe shumë të gjatë, dhe duhet të pranoj se nga të gjitha punët që kam bërë, është ajo ku e gjej veten më shumë, për fotografinë dhe tregimin. Reagimet e atyre që e kanë parë deri tani janë pozitive” tregon regjisori.
Intervista me Endrin dhe Alessio Spahiun
Vëllezërit Endri dhe Alessio Spahiu në botën e boksit, veçanërisht në Sebino dhe Franciacorta, janë një institucion i vërtetë. Dy të rinj që kanë marrë disa fitore në ring, shumë për Ko. Endri, i lindur në vitin 1987 në Shqipëri dhe është transferuar me familjen në Capriolo kur ishte tre vjeç. Alessio, i lindur në 1991 në Itali, më i riu nga vëllezërit, pas një pauze të shkurtër në Box, vendosi të rifillojë mes profesionistëve, ndërsa 34-vjeçari, i cili jeton në San Pancrazio me gruan e tij Marialaura, (për momentin) ka “varur dorezat” pas lindjes së djalit të tij Leon në 2018. Boksi e ka karakterizuar thellësisht jetën e tyre, një histori e veçantë dhe e jashtëzakonshme, aq sa rrëfehet në dokumentarin “Portreti i Spahiut”.
“Ishte një eksperiencë e pazakontë e lindur pothuajse si argëtim, por me kalimin e kohës dhe xhirimeve kuptova se po përjetoja diçka madhështore që do të më shoqëronte gjatë gjithë jetës sime – shpjegoi 34-vjeçari Endri Spahiu.
– Një histori që do t’ja mbaj mend që do të mund t’ia lë djalit tim, pasi kam regjistruar disa skena, si psh vetëm unë dhe babai im Zenel ishim ulur në një stol në portin e Durrësit dhe në atë moment më treguan për të parën herë udhëtimin e 91′. Aty aty ku nisi e gjitha. Me babain tim me sy që i shkëlqejnë duke rikujtuar ato momente dhe mua me te duke fshehur lotet nen syzet e tij. Dokumentari me preku zemren, zgjodha ta shikoja si nje spektator i zakonshem. Prita gjatë dhe duhet të jem i sinqertë, qaja si foshnjë sa herë fliste nëna ime (Metushka Mema, red.) dhe sa herë fliste babai im. Prindërit i shikoja me dashuri, të bukur, të vërtetë dhe të sinqertë. të. Unë u detyrohem atyre gjithçka që jam sot, gjithçka që jemi unë dhe vëllai im. Ndarja e kësaj eksperience me vëllain tim ishte si një lojë, sepse jemi vërtet shumë të afërt dhe në dokumentar u theksua marrëdhënia jonë”.
“Dokumentari më emocionoi aq shumë, duke parë sinqeritetin e syve të prindërve të mi që flisnin për zgjedhjet e tyre ishte prekëse: ata braktisën tokën e tyre për të na dhënë një të ardhme më të mirë – shton Alessio – Për mua, që isha ende në bark, nuk është kështu. Ishte kaq e veshtire. Nuk me ka munguar asnjehere asgje ne jete. Kam pasur nje femijeri dhe adoleshence te mrekullueshme. Faleminderit edhe per vellain tim,pra nuk kam vuajtur kurre “diversitetin” qe ai mund te kete vuajtur. Thuajse duket se njerezit duhet te perpiqen te boks per te dal kushedi nga cila bote kriminale.Shume here eshte keshtu,por njeriu krijon uri.Ka nga ata qe jane vertet te uritur,si ata qe jetojne ne vendet e varfra,ka nga ata qe kane uri te ndryshojne jeten dhe bejne mos merrni kthesat e gabuara.Unë ndjek lavdinë, mbiemrin e babait e shoh gjithmonë lart dhe nëpër botë.Njerëzit e përdorin fjalën sakrificë shumë lehtë, sakrificat bëhen nga prindërit për të mbushur barkun e fëmijëve të tyre. Boksi është zgjedhje, jo sakrificë, thjesht duke e dashuruar atë do të jesh i suksesshëm”
Për t’u bërë pjesë e grupit të “Gazeta Diaspora Shqiptare” mjafton të klikoni: Join Group dhe kërkesa do t’ju aprovohet menjëherë.
