Mënyra e vetme për tu shëruar plotësisht.
Një vizitë mjekësore, e pasuar nga një diagnozë. Një përbindësh që pushton trupin e njeriut dhe devijon rrugën e jetës së një familjeje të tërë: kanceri i gjirit.
Kjo është ajo që ndodh në faqet e librit të ri “Amoreterapia” (Bessa Editrice Tetor 2021) të autores Ismete Selmanaj Leba. Dhe është edhe ajo që ndodh në jetën e vetë shkrimtares, e cila vendos të rrëfejë historinë e saj personale, mes dëshpërimit fillestar, forcës për të luftuar dhe gëzimi i suksesit, mposhtja e përbindëshit dhe kthimi në jetë me vetëdije të re, si p.sh. “ilaçi më i mirë për të shpëtuar veten është gjithmonë dashuria, dashuritë, afërsia e njerëzve të dashur, një dorë e shtrirë për t’u kapur për të ridalë nga humnerat më të errëta: “Terapia e dashurisë, në fakt, një antidot që vjen nga përditshmëria, sa e thjeshtë aq edhe mrekullibërëse”.
“Romani përshkruan momentin dramatik të një familjeje që krahas trajtimit mjekësor, i beson edhe një terapie tjetër, terapisë së dashurisë. Dashuria në të gjitha format e saj është protagonistja absolute, nga ajo bashkëshortore te ajo supreme që shfaqet në shkëmbimin mes nënës dhe fëmijës dhe del nga siguria se “së bashku fitojmë”, shkruan në parathënien e saj profesoresha Maria Rosa Vitanza.
Sa jemi shpirt e sa trup? Cili është ndryshimi midis terapisë së dashurisë dhe terapisë pa dashuri?
Për Ismeten, nuk ka asnjë kufi të përafruar mirë që ndan trupin dhe shpirtin. Aty ku trupi dhemb, depërton në shpirt, i cili kompenson ekuilibrin e tij dhe anasjelltas. “Kjo betejë e vështirë për jetën”, shpjegon ajo gjatë intervistës sonë, “më ka mësuar se sëmundjet e trupit luftojnë për t’u shëruar pa i shëruar as plagët e shpirtit. Janë dhimbje të ndryshme që kërkojnë terapi të ndryshme. Dallimi midis terapisë së dashurisë dhe terapisë pa dashuri? Terapia e dashurisë është e plotë, gjithëpërfshirëse. Terapia pa dashuri shëron vetëm gjysmën e rrugës. Isha me fat: pata shumë terapi dashurie”.
Sa ka ndikuar marrëdhënia me mjekët në këtë proces?
“Shumë. Është shumë e rëndësishme të krijohet një marrëdhënie besimi me mjekët, është një pikënisje themelore për të përballuar më mirë rrugën klinike. Në fillim, instinktivisht, bëra disa kërkime në ueb. Në valën e lajmeve që qarkullojnë në rrjet, flasim për përqindje; Shkalla e mbijetesës 5-vjeçare nga kanceri i gjirit në fazën 1 është 98%, shkalla e mbijetesës 5-vjeçare nga kanceri i gjirit pa përfshirje të nyjeve limfatike është rreth 90%, kanceri trefishtë negativ është më i vështirë për t’u kuruar, etj. U ngatërrova më shumë se më parë. Vendosa që të gjitha informacionet e gjetura në ueb t’i filtroja. Për dyshimet që kisha në kokën time pyeta mjekët të cilët më shpjeguan gjithçka qartë. Komunikimi i mirë me mjekët, përveçse u dha atyre mundësinë për të marrë më shumë informacion për gjendjen time shëndetësore, më ka ndihmuar që ta përjetoj procesin e trajtimit me më shumë qetësi”.
Përtej terapisë dhe dashurisë që ju rrethon, çfarë hapësire dhe çfarë roli luajti pasioni për letërsinë në këtë rrugëtim?
“Pasioni im i madh për letërsinë ishte një tjetër pjesë që më ndihmoi gjatë rrugëtimit të vështirë të pesë viteve të fundit: kam lexuar dhe shkruar vazhdimisht. Secili prej nesh gjen dhe vendos një mënyrë personale për të përballuar stuhitë e jetës. Unë kam njohur njerëz që nuk janë në gjendje të flasin hapur për sëmundjen e tyre, pavarësisht se admirojnë guximin tim – fjalët e tyre – për të treguar luftën time për jetën pa filtra. Nuk do ta quaja guxim: duke folur hapur për betejën time, gjeta një armë shtesë për ta luftuar atë. Kur shkruaj, hyj në një botë timen, mbyll kufijtë midis botës që më rrethon dhe asaj që do të përshkruaj. Në këtë botë të re krijoj heronj dhe heroina, harroj dhimbjen që në momente të caktuara ishte e padurueshme. Besoj se pasionet tona, që mund të jenë muzika, piktura, letërsia, kopshtaria, qepja, gatimi… na japin gjithmonë dorë, në të mirë e në të keq”.
Çfarë do t’u thoshit sot atyre që janë ulur përgjatë atyre korridoreve në pritje të një përgjigje nga një biopsi, në pritje për të filluar një cikël të ri të jetës – atë të kimioterapisë?
“Nuk po them se ishte e lehtë, asgjë nuk është e lehtë për ata që shohin tu ndryshojë jeta katërcipërisht nga një moment në tjetrin dhe që kanë pak siguri dhe shumë dyshime, duke filluar që nga kimioterapia. Është një fjalë e frikshme. E quajta e Kuqja. Kjo fjalë më bëri të dridhem e tëra kur mësova se do ta kisha realizuar për një vit e gjysmë. Është një nga terapitë më të rënda që mund t’i nënshtrohet trupi i njeriut. Për ne femrat, një nga efektet anësore më shkatërruese është rënia e flokëve. Ishte edhe për mua. Qava ditën që pashë veten në pasqyrë pa flokë. Ndihmon gjithashtu të qash, kur të vjen të qash bëje! Në thelb ne të gjithë jemi një grup përsosmërish dhe papërsosmërish. Plagët që mbajmë janë dëshmitarë të heshtur të betejave të vështira që kemi përballuar, nuk duhet të turpërohemi, por duhet të jemi krenarë. Mos u dorëzo kurrë, është një betejë e vështirë por që mund të fitohet”.
Një betejë që vetëm ne nuk mund ta fitojmë.
Për t’u bërë pjesë e grupit të “Gazeta Diaspora Shqiptare” mjafton të klikoni: Join Group dhe kërkesa do t’ju aprovohet menjëherë.
