Një studim i fundit i OECD-së tregon se të huajt rrezikojnë më shumë të preken nga koronavirusi, apo të vuajnë nga varfëria për shkak të pandemisë.
Emigrantët kanë dy herë më shumë gjasa të kontraktojnë virusin sepse shumë prej tyre punojnë në sektorë që konsiderohen thelbësorë, dhe që puna nuk mund të ndalë, siç janë kujdesi shëndetësor, shitja me pakicë, transporti dhe punët shtëpiake.
Studimi thotë më tej se në 36 vende të OECD të huajt përbëjnë 24 përqind të mjekëve dhe 16 përqind të infermierëve dhe ata shpesh jetojnë në shtëpi dhe lagje të populluara. Mes tyre kishte “një incidencë joproporcionale të vdekjeve edhe në vendet me qasje universale në trajtimin e COVID- 19”. Në Itali, për të huajt, pandemia përkoi gjithashtu me dështimin e pjesshëm të amnistisë për rregullimin e emigrantëve të paligjshëm, por gjithashtu me një rritje të urrejtjes të ksenofobisë të nxitur nga kërkimi i një kurbani, siç tregohet dhe nga Dosja Statistikore e Imigracionit 2020, e realizuar nga Qendra e Studimeve dhe Hulumtimeve, Idos, në bashkëpunim me qendrën e Studimeve Confronti.
Gjatë situatës emergjente kishte një rritje prej 15-20 përqind të të huajve të shfrytëzuar në fshat, apo 40-45 mijë njerëz, një përkeqësim i kushteve të punës, një rritje si në orët e punës (midis 8 dhe 15 orë në ditë ) dhe në numrin e orëve të punës por jo të regjistruara (20 përqind) dhe një përkeqësim të pagave. Situata u krijua nga të gjitha efektet “e ndërthurjes midis pandemisë dhe sistemit të shfrytëzimit të migrantëve”, thotë Marco Omizzolo në raportin Idos. Kësaj i shtohej “rritja eksponenciale e pajtueshmërisë” për shkak të situatës emergjente që ka bërë që shumë migrantë të shfrytëzuar “ta konsiderojnë veten si dytësor ndaj italianëve” dhe për këtë arsye shpesh heqin dorë nga pretendimet e tyre për standardet e sigurisë. .
Rregullimi në Itali
Sa i përket punës në shtëpi, 13 mijë vende pune u humbën në këtë sektor gjatë pandemisë, e cila në përgjithësi punëson 850 mijë punëtorë. Pas krizës shëndetësore, qeveria italiane ka filluar një rregullim të emigrantëve të punësuar në bujqësi dhe në punë shtëpiake dhe të kujdesit. Sipas Gianfranco Schiavone të Shoqatës për Studime Ligjore mbi Imigracionin (Asgi), megjithatë, amnistia e re për emigrantët aktivë në sektorët e ndihmës, punës në familje dhe bujqësisë ishte një mundësi e madhe e munguar më herët.
Kundrejt 621 mijë punëtorëve të huaj të parregullt, u kryen vetëm 207 mijë kërkesa për rregullim (177 mijë në sektorin e brendshëm), pjesërisht për shkak të vendosjes së ligjit, bazuar “pothuajse tërësisht në vullnetin e vetëm të punëdhënësit për të deklaruar ose jo marrëdhëniet e punës së parregullt”. Por numrat shpjegohen mbi të gjitha me përjashtimin e sektorëve të tjerë të punës si hotelieria, magazinimi, tregtia: një zgjedhje e “mizorisë falas”, siç e përcakton Schiavone, e cila la jashtë të paktën 180,000 njerëz.
“Dështim i mprehtë” është quajtur në fakt rregullimi për pjesën që lidhej me emigrantët që kishin pasur një formë rregullsie në të kaluarën: edhe këtu ashpërsia e kritereve të vendosura ka parandaluar zbatimin e rregullit dhe janë bërë vetëm 13 mijë aplikime. Në raportin Idos Claudio Piçcinini i Qendrës së Patronazhit gjithashtu thekson vështirësitë e përjetuara në menaxhimin e marrjes së kërkesave për rregullim, “një zonë në të cilën situatat e improvizimit janë shpesh të pranishme, kur nuk janë për përfitim dhe shfrytëzim”.
Përfitimi i shtetësisë, edhe gjatë pandemisë, mbeti problematike: pasi dekretet e sigurisë të qeverisë së parë Conte “ngritën në mënyrë të paarsyeshme shiritin” e kërkesave për të hyrë në të, në fakt, koha për të përfunduar procedurat për natyralizimin nuk është më shumë se dhjetë vjet qëndrim në Itali, por katërmbëdhjetë, prej të cilave “shtatë të fundit me të ardhura konstante janë të vështira për t’u mbajtur edhe për shumë punëtorë italianë”.
Raporti Idos 2020 gjithashtu merret me gjuhën e urrejtjes ndaj emigrantëve që arriti kulmet gjatë epidemisë. Elena D’Angelo e Qendrës Kërkimore për sigurinë dhe krimin (Rissc) shpjegon se si, përballë episodeve të shumta të racizmit të regjistruara në Evropë, emigrantët janë ata që “po paguajnë çmimin më të shtrenjtë për pandeminë, dhe tani dhe në të ardhmen rrezikojnë të jenë ndër më të ekspozuarit ndaj përhapjes së virusit”. Ndërsa paragjykohen shpesh si “infektuesit”, në fakt ata shpesh e kanë gjetur veten në pozicionin e dyfishimit të viktimave.
Në këto aspekte përqëndrohen edhe ekspertët mbi praninë e huaj në Europë (41.3 milion njerëz të barabartë me 8 përqind të popullsisë, tre të katërtat e përqendruar në vetëm pesë vende, përfshirë Italinë) shkruar për raportin Idos nga Alessio D ‘Angelo i Universitetit të Nottingham. Pandemia, thotë studiuesi, “ka nxjerrë në pah të gjitha kritikat dhe mangësitë e sistemit evropian përsa i përket emigrimit ekonomik dhe të drejtave”.
Masa të tilla si mbyllja e zonës Shengen, bllokimi i fluturimeve dhe kufizimet në lëvizje kanë pasur një ndikim të jashtëzakonshëm si në disa ekonomi ashtu edhe në vetë emigrantët. Por mbi të gjitha ishte “gjetja” se si mbi 30 përqind e emigrantëve në moshë pune mund të klasifikohen si punëtorë thelbësorë.
Midis shumë lajmeve të këqija ka dy lajme pozitive për të huajt. Lehtësimi i mbingarkesës së burgjeve italiane, i shkaktuar jo aq nga masat “e ndrojtura” të vendosura nga qeveria sesa nga një “klimë kulturore” e caktuar: rënia mesatare e te denuarve në burgje ishte 12 përqind, 10.2 përqind për të burgosurit e huaj .
Dhe e fundit, gjatë pandemisë, për herë të parë qeveria italiane nënshkroi trembëdhjetë protokolle së bashku me përfaqësuesit e po aq besimeve për të rregulluar aspektet e ndryshme që lidhen me praktikat fetare, duke siguruar lirinë e adhurimit: një eksperiment që kishte, ndër të tjera, meritën e “Vini re larminë fetare të pranishme në vend”.
Për t’u bërë pjesë e grupit të “Gazeta Diaspora Shqiptare” mjafton të klikoni: Join Group dhe kërkesa do t’ju aprovohet menjëherë.
