Një takim dhe bashkëbisedim i ngrohtë dhe tejet miqësor me Z. Latif Celo. I thjeshtë, i urtë, tepër komunikues e i shtruar në bisedë, çdo gjë kur je me të është shumë interesante dhe koha kalon pa kuptuar. I lindur në një familje me taban të fortë kombëtar, i brumosur dhe edukuar me sens vetëm patriotik, është një thesar i pa fund për sa tregon e ka në kujtesën e vet sa të freskët aq interesante.

Me thjeshtësi e plot modesti, (duke mos fshehur dhe krenarinë), tregon se në shtëpinë e tyre kanë pasur armët  e stërgjyshit Çelo Picari, trimit lab që historia e njeh të pa trembur e luftëtar i madh me famë. Është fatkeqësi që këto armë nuk ndodhen në Muzeun Kombëtar ku janë dorëzuar në vitet  ’50-të, por kanë marrë rrugën e Moskës,  dhuratë nga qeveria e kuqe e Tiranës të atyre viteve një gjenerali të lartë rus!

Sa turp! Çfarë shkallmim tradite dhe historie kombëtare.

Në bisedë e sipër me të, në një zarf ku kishte mbështjellë me kujdes, nxjerr dhe tregon këto foto të rralla me vlere të jashtëzakonshme historike, bërë në vite të ndryshme në Fier, ku festohej festa e Flamurit, ose përkujtohej Lufta heroike e Vlorës në vitin 1920.

Është dita e Flamurit, atij Flamur shkabë, që çdo shqiptar e bën krenar, dhe i sjell gëzim në shpirt e buzëqeshje mrekulli. Shihen në foto njerëzit e veshur hijshëm, të gëzuar, ku janë në solidaritet të plotë e shkrirë bashkë të tri fetë që ka Shqipëria.

Në foto gjithashtu shihet pjesëmarrja e grave të veshura me kostume kombëtare që së bashku më fëmijët e burrat festojnë. Shikojmë Flamurin dhe përfytyrojmë si është valvitur nëpër stuhi e rrebeshe ngjyer me gjak të kulluar nga dëshmorët kombëtarë qe me të në gji u bene fli. Gjithmonë nder vite Flamuri është valvitur krenar në rrugën e shqiptarëve të vërtetë që kanë sakrifikuar gjithçka. Hije rëndë Flamuri duke e mbajtur ndër duar e parakaluar me të, na mbush me gëzim duke na i bërë ditët të mira, duke na kujtuar sa e shtrenjtë është Liria. Gjaku i derdhur për këtë Flamur na e bën edhe më të shtrenjtë atë. Sa dëshmorë ndër shekuj kane rënë nën hijen e këtij Flamuri.

Dëshmorët gjithmonë aty ku pushojnë në përjetësi, mbështjellë trupin me flamurin kombëtar durojnë gjithçka e nuk zemërohen e trishtohen, por në heshtje, aty nën dhe’, shpresojnë për ditë dritë e mirësi për krejt Atdheun, Mëmëdhenë e drobitur e të copëtuar, tradhëtuar edhe nga ca bij gjakprishës të tij…

Por shpreson që gjakun ne dëshmorëve, të pa ndarë nga ngjyra e bindje idesh, por vetëm si idealiste të idealit të shenjtë kombëtar që i beri të rrokin armët e të dalin e luftojnë deri në flijim, ta shohë  ashtu si duhet, siç e ka dhe Flamuri me shqiponjën dy krenare.

Gjaku i dëshmorëve, plagët e tyre dhembin ende se nuk shikojnë një Atdhe si e mendonin e nën Flamurin Kombëtar, për të cilin sakrifikuan e dhanë jetën.

Në tërë egzistencën mijëvjeçare të Kombit tonë, historia nuk njeh që populli ynë të ketë sulmuar dike, veç  është mbrojtur si shqiponja në mes të një pellgu gjaku!

Gjithmonë populli ynë ka luftuar e është mbrojtur si shkëmbi në mes të detit që pret dallgët që përplasen në të.

Flamurin tonë duhet të mbrojmë e nderojmë se ka përballuar ndër kohë e ndër luftra të përgjakshme, duke u përleshur me forcat më të mëdha përherë.

“Flamuri ynë është simbol i jetës sonë kombetare është flake e pashuar e etjes për liri.

Flamuri ynë është fjala e fundit dëshmorëve, të rënve për Kombin, është shikimi plot dritë drejt të ardhmes”.

Rroftë dita e Shejtë e Flamurit!

1- 2:  28 Nentor 1937 Dita e Flamurit , festuar në Fier

 

Foto e tretë: Po në vitin 1937, kremtimi i fitores se Luftës së Vlorës në 1920.

 

Foto e 4: Z. Latif Celo dhe Eduard e Elida Dilo.