Shqiptarët në Itali përbëjnë një komunitet prej rreth 800,000 banorësh. Kryesisht veçohen në dy komunitete, si rezultat i valëve të ndryshme të mërgimit, Diaspora e vjetër dhe Diaspora e re.
Diaspora e vjetër konsiderohen emigrimet e para viteve ‘ 90 dhe ndahen në disa faza:
Emigrimi i parë i dokumentuar është nën mbretin Martin të Siçilisë, në vitet 1399-1409, shkuan në Itali si emigrantë disa ushtarë të komanduar nga Giacomo Matranga.
Emigrimi i dytë ndodhi në vitin 1443 në Siçili dhe Kalabri me Andrea Reres.
Emigrimi i tretë ishte në vitin 1461 me zbarkimin në Ankona të emigrantëve shqipëtarë dhe themelimin e disa fshatrave.
Emigrimi i katërt ndodhi në vitin 1461 ku shumë nga 40,000 ushtarët e Skënderbeut që shkuan në Itali për të shpëtuar fronin e mbretit Ferdinand I të Aragonit u vendosën në rajonin e Pulia.
Emigrimi i pestë ishte në vitin 1468, në vitin e vdekjes së Skënderbeut. Në Itali shkuan një numër i madh emigrantësh, duke themeluar disa koloni.
Emigrimi i gjashtë ishte në vitin 1478 ku pas fitores së turqve mbi Shqipërinë, një bërthamë e fortë emigrantësh zbarkoi në Schiavonea pranë Corigliano, duke themeluar shumicën e vendeve shqiptare të Kalabrisë: S. Giorgio alb., Vaccarizzo alb. S. Cosmo, S. Demetrio Corone, Frascineto, Civita etj.
Emigrimi i shtatë ishte në vitin 1485 ku disa shqiptarë erdhën nga Chiamarra dhe themeluan në Siçili: Piana degli Albanesi, duke ripopulluar Bronte, Biancavilla dhe Sant’Angelo Muxaro (Catania).
Emigrimi i tetë ndodhi në vitin 1532 ku pas rënies së qyteteve shqiptare të Corone dhe Modone, shumë refugjatë hipën në 200 anijet e Admiral Andrea Doria, nën perandorin Charles V, dhe kur arritën në Itali ata ripopulluan fshatrat para-ekzistues të S. Demetrio Corone, Plataci, Lungro, Acquaformosa, Firmo, S. Basile.
Emigrimi i nëntë ishte në vitin 1667 nën sundimin e Filipit IV, ku shumë emigrantë erdhën nga Maina (Morea) dhe u vendosën në Barile (Potenza).
Emigrimi i dhjetë ndodhi në vitin 1743 nën sundimin e Charles III, ku emigrantët shqiptarë zbarkuan në Brindisi dhe u dërguan në Farnese Feuds dhe përbëjnë Fshatin e Vilës Badessa.
Emigrimi i njëmbëdhjetë ishte nën sundimin e Ferdinand IV, ku emigrantët e tjerë që zbarkuan në Brindisi u vendosën në Itali, të komanduar nga një farë Koklamani Panaghiòtis (Gjeneral Fantasia). Këta refugjatë, pas vdekjes së tij, u zhvarrosën dhe u zhdukën pjesërisht, u strehuan pjesërisht në koloni të tjera para-ekzistuese.
