Synimet destabilizuese të Serbise në Kosovë dhe në Ballkanin Perëndimor
Ç’po themi dhe ku po vemi? Vaj medet! A thua kemi të bëjmë me një raport akademik, apo me njerëz që mundohen të përçajnë dhe të shkaktojnë situata të papëlqyera. Kohët e fundit portale, rrjete sociale, medie etj., kanë publikuar mendime të ndryshme mbi raportin e AShAK , i cili dashur a padashur ka krijuar një situatë të papëlqyer, ka lënduar pjesën më të madhe të kombit shqiptar. Raporti i hartuar nga akademikët nis me disa gafa, por ajo që është më prekëse është kur bëhet dasi, shqiptarë dhe kosovarë, thua se kemi të bëjmë me dy kombe?! Raporti me 38 faqe ka shumë gafa, porse do të ndalem tek ajo që ka krijuar zhurmnajën më të madhe, përhapjen e islamit në trevat shqiptare. Akademia na e paraqet si një besim fetar të përhapur me dhunë, ku shumica u konvertuan nga të krishterë në myslimanë. Kur e lexon këtë raport të vjen për të qeshur por dhe për të grushtuar kokën. A thua të jetë një stisje? Përse ky raport? Kujt i shërben? Herët në mëngjes u ula të gjerb kafenë bashkë me një kolegun tim (tashmë pensionist) njohës i mirë i periudhës osmane. Teksa po lexonim raportin, ai brofi nga tryeza i lebetitur duke thënë:” a janë në rregull këta akademikët tanë?”. Më tej filloi të sillte argumente se islami nuk është hapur me dhunë a detyrim në trevat shqiptare. Ai i ka fillesat e tij para kësaj periudhe, porse në këtë periudhë kemi dhe përhapje më të gjerë. I hyra kërkimeve dhe rendita disa radhë edhe me citime ashtu siç e do artikulli studimor.
Ja ç’thonë : Ka historianë të ndryshëm shqiptarë dhe të huaj që përqafimin e islamit nga shqiptarët e gjejmë qysh në periudhë më të hershme, dhe më kryesorja pa dhunë. Një ndër shqiptarët që ka hulumtuar për këtë çështje është dhe Aristidh Kolaj i cili thekson: “Nuk ka ekzistuar absolue asnjë rast kihim feje me dhunë nga ana e turqve.”(Aristidh Kolaj, “Arvanitët”, Athinë, 1985) Arsyen e kthimit të pjesës më të madhe të popullit shqiptar në myslimanë na e sqaroi Aristidh Kolja në librin “Arvanitët”, Athinë 1986, duke thënë se: “Ndërrimi i fesë së shqiptarëve me anë të dhunës është pjellë e fantazisë dhe shpikje e murgjëve dhe nuk është aspak e hijshme që ta pretendojnë këtë historianët”. Të vjen keq që disa lakej në shërbim të shovinizmit grek mbështetin tezën e kthimit me dhunë. Këtë tezë kryetari i arbërorëve të Greqisë, Aristidh Kolja, e quan një “gënjeshtër qëllimkeqe”. Për këtë citojmë autorin: “Nuk ka ekzistuar absolutisht asnjë rast kthim feje me dhunë nga ana e turqve”. “Shqiptarët bëheshin myslimanë sepse kjo fe pajtohej me natyrën e tyre dhe nuk toleronte përuljen, martirizimin, servilizmin dhe ofendimin”, thotë për këtë koloneli Lik në librin “Udhëtime nëpër Shqipëri”. !1804) Duke parë këto citime le të ndalemi tek fakti se kur i ka fillesat islami në Shqipëri. Po të shfrytëzojmë dokumente dhe literaturë do të dalim në përfundimin se:
Islami u përhap gjatë shekujve 9 dhe 10 filloi përhapja e Islamit në trojet shqiptare dhe ballkanike ne përgjithësi kjo përhapje ishte nëpërmjet tregtarëve mysliman arab te cilët madje edhe ndërtuan xhami të vogla ose mesxhide me pas Islami u përhap me ardhjen e myslimaneve qe shërbenin si mercenar të mbretërve anzhuin dhe norman në ketë kohë pati edhe dhe mysliman të njohur qe e vizituan Shqipërinë si gjeografi i njohur mysliman Idrisi etj.
Më pas në shekullin e 13 e të 14 nëpërmjet disa thirrësve, predikuesve të Islamit. (HSh, 2002) Pra siç shihet edhe nga burimet përhapja e islamit ndër shqiptarët nuk është bërë me dhunë, këtë e dëshmojnë dhe shkrimet: Më 1520, Sulltan Selimi I, deshi të konvertonte me dhunë në fenë islame të gjithë të krishterët e Perandorisë Osmane. Ai kërkonte të suprimonte Patriarkën Ekumenike si dhe të transformonte të gjitha kishat në xhamia. Ky rrezik u mënjanua falë ndërhyrjes në kohën e duhur të Vezirit të Madh Piri Pasha, Patriarkut Theolopatos VIII dhe Shejh-UI-Islamit (Robert d’Angely, Enigma, vëllimi IV, “Nga Perandorla Osmane te shqiptarët e Epirit”, faqe 440 441). Në këtë mënyrë u asgjësua pa – filluar, tentative e konvertimit me dhunë të krishterëve të Perandorisë Osmane në fenë Islame. Pra, e vetmja dëshmi historike e kthimit me dhunë mbetet kjo tentative e pasuksesshme. Sulltan Selimi I u tërhoq para ndalesës që i bënte Kur’ani këtij akti antinjerëzor si dhe nga urdhëresat e dhëna në shekullin e kaluar nga Sulltan Mehmeti II. Këto urdhëresa përforconin atë që thoshte Kur’ani. Pra, siç shihet nga të dhënat islami në asnjë lloj mënyre nuk është përhapur me dhunë. Është për të ardhur keq që kemi shkrime të tilla të AShAK-së. Sa nuk është vonë ky institucion duhet të dalë me një shkrim reagues ku të kërkoj falje pasi shkrime të tilla janë përçarëse .
