Alban Ajdini është 40 vjeç dhe punon si shofer. I lindur në Shqipëri, jeton në Manduria (Taranto) prej më shumë se tridhjetë vjet.

Në kohën e lirë? Mendon për ide të reja. Të cilat bëhen prototipe reale të objekteve të të gjitha llojeve. Por me një kusht: Të mos jenë shpikur ende nga askush. Si këpucë që lidhen vetë. Ose më mirë: me gisht.

Me një dizajn të thjeshtë por funksional, këpucët e krijuara nga Alban braktisin lidhëset, të cilat nuk janë komode për t’u lidhur, veçanërisht për të moshuarit dhe personat me aftësi të kufizuara. Në vend të tyre ka dy shirita elastikë, të cilët me një gjest të thjeshtë i lejojnë kujtdo që t’i veshë këpucët me lehtësi. Drejtoria e Përgjithshme e Mbrojtjes së Pronësisë Industriale i dha patentën Albanit pas depozitimit të prototipit.

Këpucë të dizajnuara për të moshuarit dhe të paaftët

“Arsyeja për këtë shpikje? Mendova për personat me aftësi të kufizuara, të cilët mund të kishin vështirësi të lidhnin këpucët. Me këtë shpikjen time, megjithatë, mjafton një gisht. Dhe kaq”, shpjegon me kënaqësi Ajdini për Corriere.

Dhe shton: “Ideja është bërë projekt. Dhe tashmë mund të hyjë në treg. Tashmë qëllimi tjetër është t’i jap një kompanie mundësinë që të prodhojë këpucët e mia në një shkallë të gjerë, sepse në këtë mënyrë ato do të ishin të përballueshme për të gjithë.” Dhe për të gjitha rastet: këpucët, në fakt, mund të plotësojnë çdo veshje, qoftë zyre apo casual.

Mbërritja në portin e Brindisit në vitin 1991

Albani ka lindur në Shqipëri, por ka jetuar në Itali për gati 34 vjet. Mbërriti në Pulia kur ishte gjashtë vjeç. Ai mbante duart e prindërve të tij, të cilët, si mijëra njerëz, në fillim të viteve 1990 shikonin brigjet e Adriatikut si një sinonim për shpresën dhe të ardhmen. Albani zbarkoi në portin e Brindizit më 7 mars 1991 dhe që atëherë jeton në provincë, në Manduria.

Pikërisht këtu, katër vjet më parë, 40-vjeçari mendoi për këpucët e tij. Duke ecur në vendin e tij: “Unë për të jetuar i jap makinës. Por më pëlqen shumë të eci – vazhdon ai  Ideja, në fakt, më lindi teksa isha duke bërë një shëtitje nëpër qytet dhe po vëzhgoja personat me aftësi të kufizuara dhe të moshuarit me shkopinj. Me këtë shpikje shpresoj të përmirësoj jetën e tyre.” Dhe tani, pasi është dhënë patenta, kjo ëndërr mund të bëhet realitet.

Edhe pse Albani ishte shumë i vogël, ai e kujton mirë ditën kur mbërriti në Pulia: “Kam një imazh të gjallë, veçanërisht të përditshmërisë që ndërtuam sapo mbërritëm në Itali – shton ai. Veçanërisht do të kem gjithmonë në zemër ndihmën që na dha Caritasi, si për ne fëmijët, ashtu edhe për prindërit tanë. Kalova shumë mirë në Pulia dhe vazhdova të gjitha studimet e mia. Pas mbarimit të shkollës së mesme fillova universitetin, por pas provimeve të para vendosa të ndryshoj”.

Kështu kalojnë ditët e Albanit mes punës dhe krijimeve të reja. Dhe, në fakt, shpikje të tjera janë në gatishmëri: «Kam projekte të tjera në mendje. Për shembull? Kur një kamion apo autobus ngec në rrugë, nevojitet një vinç dhe rripa, të cilët ngjiten në anën e pasme,” thotë ai. Për të shmangur këtë, duke qenë se automjetet si kamionët janë të gjatë, ka hapësirë ​​për të futur pajisje hidraulike që mbështeten në trasenë elektrike: me këtë mekanizëm do të mund të ngrihej pjesa e pasme. Kjo do të lejonte që qarkullimi i tyre të rifillonte shumë më shpejt”.

Për Albanin, shpikjet janë një pasion i vërtetë: «Krijimi i prototipeve është hobi im i preferuar – përfundon ai. Puna ime është të jem shofer. Unë i kam të gjitha lejet e drejtimit dhe mund të drejtoj të gjitha mjetet, nga motoçikletat deri tek kamionët me rimorkio. Megjithatë, në kohën time të lirë, më pëlqen të mendoj për këto shpikje. Por qëllimi im nuk është të bëj një pasuri. Unë kam një punë dhe jam i kënaqur. Ajo që dua është të krijoj gjëra të dobishme, që mund të ndihmojnë njerëzit. Do të doja të kontribuoja në shoqëri në këtë mënyrë. Koha është gjyqtari më i mirë, do të shohim se çfarë do të ndodhë dhe nëse ata do të përmirësojnë vërtet jetën e më të brishtëve”.