Aron Guçi është fituesi i çmimit të parë në Twinkle Twinkle Festival 2025, edicioni i katërt, një festival ndërkombëtar që vlerëson talentet e reja të muzikës. Ai është një djalë me një profil zhvillimor ndryshe, i diagnostikuar me paralizë cerebrale, por që me forcën, pasionin dhe mbështetjen e familjes ka sfiduar çdo kufizim dhe ka treguar se talenti nuk njeh barriera. Aroni është rritur në Gjermani, ku ndjek shkollën me shumë përkushtim dhe pas çdo dite të strukturuar mes orëve mësimore, terapive dhe kurseve të ndryshme, ai gjen lumturinë më të madhe në muzikë.
Fitorja e tij është dëshmi se kur pasioni mbështetet me punë të qëndrueshme, gjithçka është e mundur.
Përmes një interviste prekëse me nënën e tij, Sildonën, zbulojmë jetën përditshme të Aronit në Gjermani, dashurinë e tij për gjuhët dhe muzikën, emocionet e pjesëmarrjes në festival.
Ajo bën dhe një apel të fortë për të gjithë institucionet dhe shoqërinë: aktivitetet kulturore dhe artistike duhet të jenë të aksesueshme për të gjithë fëmijët, përfshirë ata me aftësi ndryshe. Edhe kurset artistike si muzika apo piktura duhet të jenë të hapura për të gjithë. “Një fëmijë që nuk ecën dot, e ndien muzikën dhe artin po njësoj si fëmijët ‘normalë’ dhe ka po aq të drejtë të bëhet pjesë e aktiviteteve kulturore,” thotë Sildona.
Na tregoni pak për Aronin. Si është ai në përditshmërinë e tij, çfarë e bën të lumtur?
Dita e Aronit është e mirëplanifikuar me shkollën, terapitë e ditës dhe kurset e muzikës. Aroni shkon me shumë deshirë në shkollë, ku veçanërisht pëlqen lëndën e gjermanishtes dhe frëngjishten. Ai ka një prirje të veçantë për të mësuar gjuhë të huaja, di rrjedhshëm e me gramatikë anglisht, italisht, pa diskutim edhe shqipen si dhe ka interes për historinë e kulturën. Pas shkolle Aroni ndjek klube të ndryshme si atë të korit, italishtes dhe klubin e gatimit.
Veçanërisht i lumtur Aroni është kur shkon në kurset e muzikës apo kur dëgjon muzikë.
Si e zbuluat dashurinë e Aronit për muzikën dhe artin?
Ka qenë 4 vjeç kur së bashku me një çift komshinjtë tanë të moshuar gjermane, Ulrike e Clemens, Aroni ritmonte me një Perkusion të vogël, firzarmonike, këngë fëmijësh me ta. Miqtë tanë, duke qenë se merreshin me muzikë, e kuptuan dhe na e theksuan se Aroni ka vesh muzikor dhe ka talent e dëshirë për muzikën.
Si lindi ideja për ta përfshirë Aronin në Festivalin Twinkle Twinkle? Çfarë emocionash përjetuat gjatë konkurrimit?
Aroni ka disa vite që ndjek kurse muzike, aty ai ka mesuar me një nga mësuesit e tij, Dominikun të shkruajë dhe kompozojë muzikë.
Na u propozua nga disa miqtë tanë në Shqipëri, teksa dëgjuan këngën e parë të Aronit në kanalin e tij të instagramit. Ne kontaktuam me email organizatorët dhe i dërguam materialet e këngës së dytë. Organizatori, Profesor Elvis Peci u vu në kontakt me ne duke na thënë se Aroni ka talent dhe se kenga është e veçantë. U lumturuam tej mase kur na komunikoi se e pranoi këngën.
Cili ishte momenti më prekës për ju gjatë festivalit?
Momenti me prekës ishte performanca e Aronit në një skenë të vërtetë duke tejkaluar kështu kufijtë e invaliditetit të tij, duke konkuruar me fëmijët e tjerë si i barabartë. Vlerësimi me çmimin e madh, çmimin e parë na emocionoi të gjithëve pa masë. Aty Aroni mësoi se nëse talenti e pasioni pasohen me punë të qëndrueshme, gjithçka mund të arrihet, pavarësisht pengesave, qofshin ato edhe fizike sikur paraliza cerebrale. Puna dhe perpjekjet shpërblehen.
Si ishte për Aronin eksperienca në Shqipëri? A pati diçka që e emocionoi më shumë?
Aroni e do shumë Shqipërinë, pavarësisht se është rritur në Gjermani. Pati mundësi të bënte shokë e shoqe të reja shumë të talentuar. Ai gjithmonë shpreh dëshirën për të jetuar atje, por nuk mund dot të levizë pa asistencë në rrugët e Shqipërisë, pasi jo të gjitha jane pa barriera. Ne shpresojmë gjithsesi që një ditë të mund t’ia realizojmë dëshirën.
Si e përjeton vetë Aroni përfshirjen në aktivitete artistike?
Ka pasur dyer që na janë mbyllur, ka pasur vështirësi të gjenim njerëzit e përshtatshëm me të cilat të punonte Aroni, por me profesorin aktual ai ndjehet i plotësuar. Aroni e adhuron skenën dhe ka një prirje natyrale për të performuar. Në çdo hapësirë që ai gjen për tu rritur artistikisht në muzikë, ai këmbëngul që të marrë pjesë, nuk ndjen lodhje dhe e harron komplet invaliditetin e tij. Për të, marrja me muzikë është terapia më e mirë dhe më e fuqishme.
Çfarë do t’u thonit prindërve që ndoshta hezitojnë të përfshijnë fëmijët e tyre me aftësi të veçanta në aktivitete publike?
Pranojini fëmijët tuaj ashtu siç vijnë. Jini të hapur e mos vini kufij apo mendoni se të arrish një jetë cilësore është e pamundur. Ndryshoni perspektiven tuaj! Besoni te fëmija juaj, dëgjojeni dhe mbeshtesni pasionet e tyre. Puna me pasionin është terapia më e fuqishme. Jeta e fëmijëve me aftësi ndryshe nuk është e lehtë, por ne prindërit mund t’ia bëjmë më të bukur kur i ndihmojmë ëndrrat e tyre të marrin jetë.
Si është për ju si prind jeta në Gjermani? A keni gjetur mbështetje institucionale apo komunitare për Aronin?
Vitet e para skanë qenë aspak të lehta. Na u desh kohë të përpunonim faktin që fëmija jone është ndryshe, i kufizuar e të gjenim dyer e persona që na dëgjonin e ndihmonin me mbështetjen e duhur, mjekimet, terapite, shkollat. Pas disa vitesh përpjekje kemi gjetur ekuilibrat tona edhe me institucionet gjithashtu. Burokracitë për fëmijët me aftësi ndryshe janë edhe për shtetasit gjermane të vështira për tu kaluar. Për në si të huaj ekstra të vështira, pasi nuk njohim mirë ligjet dhe të drejtat e detyrimet për personat me aftësi ndryshe, apo si dhe ku të drejtohemi për ndihmë. Lidhur me këtë, dua të theksoj se në sistemin gjerman të shkollimit dhe në shoqëri ka akoma shumë për të bërë lidhur me temën e inkluzionit. Ekziston një tendencë për ti veçuar fëmijët me aftësi ndryshe në të ashtuquajturat shkolla të veçanta të specializuara. Këto shkolla ama nuk janë të përshtatshme për çdo fëmijë që ka një kufizim shendetësor, shpeshherë shkollat normale me mësues shoqërues janë alternativa më e mirë, por edhe më e vështirë për tu miratuar. Duhet këmbëngulje nga ana e prindërve që fëmijet e tyre ndryshe të bëhen sa më shpejt pjese e shoqërisë së përditshme, aktive. Izolimi në institucione të veçanta nuk është zgjidhje.
Ne kërkojmë sa më shumë kontakt me zyrat përkatëse dhe prindër në situate të ngjashme me tonën. Rrjetëzimi mes miqsh dhe biseda me prindër të tjerë na ka ndihmuar shumë. Sot jemi ne që jemi të hapur, ndihmojmë e mbështesim prindër që janë në situatën tonë të dikurshme.
Çfarë ëndërroni për të ardhmen e Aronit?
Ne ëndërrojmë për Aronin cilësi jete. Ne si prindër duam pavarësinë e tij si individ, pra që një dite ai t’ia dalë vet, pa ndihmën tonë, në punë, në shoqëri e në jetë. Dëshirojmë ta mbështesim në bërjen e ëndrrave të tij realitet, dhe që Aroni të mund ta shijojë jetën me të gjitha ngjyrimet e saj. Ndoshta kështu, ne dhe Aroni mund të themi se kemi gjetur lumturinë dhe e jetojmë jetën në gjithë vrullin e saj, si një të vetme që kemi.
Si mund të ndihmojë media apo shoqëria në përfshirjen më të plotë të fëmijëve me aftësi të veçanta në jetën publike, kulturore dhe arsimore?
Aktivitetet kulturore e artistike duhet të bëhen të aksesueshme për të gjithë fëmijët, edhe për ata me aftësi ndryshe. Kjo vlen edhe për kurset e ndryshme artistike, si muzikë, pikturë, etj.. Një fëmijë që nuk ecën dot, e ndien muzikën, artin po njësoj si fëmijët “normal” dhe ka po aq të drejta të bëhet pjesë e aktiviteteve kulturore e jo vetëm.
Rastet e suksesit të theksohen, të tregohet durim, konsiderate si individ e trajtim i barabartë për personat me aftësi ndryshe.
Të shkruhet e flitet sa më shume për personat me aftësi ndryshe, sa më shumë dalje publike me foto e video, që të të bëhen prezente për njerëzit në jetën normale. Veçanërisht do u lutesha prindërve të të gjithë fëmijëve, të edukojnë fëmijët e tyre që ti pranojnë moshatarët e tyre, të krijojne shoqëri të reja, edhe pse mund të jenë ndryshe. Është bukur ta shohësh jetën edhe nga perspektiva e të qenit të ulur në një karrocë.
Shkollat duhet tu japin mundësi e hapsirë zhvillimi fëmijëve në elementet e tyre të talentit e pasionit. Më së shumti fokusi rri tek ajo që nuk shkon mirë, që sjell frustim e ulje të vetbesimit te fëmijët. Duhet krijuar një ambient i shëndetshëm ku fëmijët të mund të zhvillohen në prirjet e tyre që në vogëli. Me mbështetjen e duhur, punë e vetbesim ia dalim të sjellim lumturi e realizime ëndrrash në jetën e fëmijëve me aftësi ndryshe.
View this post on Instagram
