Itali/ “Shkrirje Drite” ekspozita e përbashkët Helidon Xhixha dhe Milot

E enjte, 28 Mars, 2024
E enjte, 28 Mars, 2024

Itali/ “Shkrirje Drite” ekspozita e përbashkët Helidon Xhixha dhe Milot

Bashkia “Certaldo” me patronazhin e Presidencës së Këshillit Rajonal të Toskanës pret ekspozitën e artistëve me origjinë shqiptare Helidon Xhixha dhe Milot, “Fusioni di luce”, të kuruar nga Elena Violetti.

Inaugurimi u mbajt të shtunën më 22 prill ku morën pjesë kryetari i bashkisë Giacomo Cucini, këshilltarja për kulturë Clara Conforti dhe këshilltari rajonal Enrico Sostegni. Me këtë rast foli ambasadorja shqiptare në Romë Anila Bitri Lani.

Ekspozita e konceptuar për qytetin e Certaldos, e cila zhvillohet mes rrugëve të fshatit mesjetar dhe sallave të Palazzo Pretorio, është një udhëtim konceptual plot kuptime, ku drita bëhet materie, formë, ngjyrë. Ai shënohet në momente të ndërlidhura ngushtë dhe përbëhet nga një sërë situatash të papritura, në të cilat mjedisi formësohet dhe modelohet nga artistët për të lejuar përdoruesin të perceptojë veprat nga këndvështrime të reja dhe të ndryshme.

Është një shfaqje e dyfishtë solo që sheh veprat e dy artistëve me shprehje dhe rrugë të ndryshme, figura me natyra të ndryshme, por të shoqëruara me të njëjtin obsesion madhështor, atë për dritën.

Xhixha e modelon duke e bërë materie të pastër, poetizon Miloti me dritën e “Mesdheut” të tij.

Edhe në jotruporitetin e saj të dukshëm, drita është elementi themelues i konkretitetit të universit. Është entiteti fizik që lejon syrin të shohë por mund të kuptohet edhe si një e vërtetë e arritur përmes zbulimit të provave. Këtu, në një kuptim më të përgjithshëm, drita është një simbol i qartësisë, drejtësisë, autenticitetit, për të cilën priret arsyeja njerëzore si çlirim nga pavetëdija intelektuale, shpirtërore, morale.

Helidon Xhixha është një nga artistët më të njohur dhe më të vlerësuar ndërkombëtarisht; drita është shenjë dalluese e rrugës krijuese dhe dialogu me të drejton universin e tij poetik.

Thelbi i ndritshëm ka qenë gjithmonë objekti kryesor i studimit të tij dhe çeliku i pandryshkshëm, mediumi i tij i privilegjuar, një material industrial, modern, rezistent, e lejon atë të përkthejë kërkimet e tij mbi dritën në ndërveprimin e saj me materien. Në momentin që drita reflekton mbi të, ajo shndërrohet në një prani simbolike dhe kërcimi në një lojë mes realitetit fizik dhe shpirtëror, ai vetë bëhet një material i gjallë skulpturor.

Veprat konceptohen si “pasqyra” dhe bëhen një vend i dyfishtë, i kuptuar si një pyetje mbi shumësinë e natyrës njerëzore. Ata e vënë drejtpërdrejt shikuesin në pikëpyetje dhe, si pyetjet e hapura, ju lejojnë të kërkoni për çdo aspekt më të thellë të realitetit.

Për artistin, sensi i të bërit art monumental në bashkëkohësinë tonë do të thotë ta rikthejmë artin nga muzetë, për ta bërë atë publik dhe për të festuar momentin shoqëror në të cilin jetojmë. Nuk kufizohet në soditjen e ekzistueses, por e bën atë aktive, një përqendrim të realitetit dhe një stenografi të ndjesisë. Xhixha përpiqet të ruajë, në tragjedinë e kësaj bote, atë vezullim lirie dhe bukurie që i mbështjell gjërat në një dritë shumë të thellë.

 

Një dritë e ngrohtë mesdhetare që mbështjell çdo element na përshkon kur shikojmë veprat e Milotit.

Gjithmonë i tërhequr nga arti informal, Milot përdor ngjyrën si poezi; ai shkruan për origjinën dhe rrënjët e tij, për lidhjen e fortë me tokën e tij dhe kulturën shqiptare me një gjuhë të karakterizuar nga një eklekticizëm rastësor.

Fjala “Mesdhetar” përsëritet vazhdimisht në tituj, sikur të ishte pikëmbështetja efektive rreth së cilës rrotullohet gjithçka dhe artisti interpreton me fuqi dhe intensitet të madh “shpirtin mesdhetar”, duke çliruar energjinë e tij krijuese përmes vizatimeve të mëdha abstrakte të mbushura me drita dhe ngjyra. pasazhe tonale dhe kompozime shenjash, duke u dhënë substancë sugjerimeve vizuale.

Me bukurinë dhe zgjuarsinë e formës, Miloti zhvillon poetikën e përjetshme të çelësit që bëhet figurë e tij karakteristike për të ndriçuar, në kuptimin metaforik, misterin e instinkteve njerëzore.

Miloti është një kalim i vazhdueshëm nga soliloku i brendshëm në ndërveprim dialektik, jo i lirë nga kontaminimi. Në frymën e plotë të mikpritjes, sipas një përqasjeje të afërsisë, që as nuk e dallon, as nuk e ndan, por, përkundrazi, bazohet në vlerat dhe parimet e humanizmit, respektit dhe solidaritetit, lëvizja e brendshme bëhet një rrahje zemre universale.

Në secilën prej veprave të Milotit mund të dallohet një itinerar i pasur ikonografik që vjen nga tradita vizuale e kaluar, i aftë për të vërtetuar thellësinë e kuptimit të tij dhe për të hapur këndvështrime të reja analize. E tij është një pyetje e pandërprerë mbi bashkëkohoren, e kuptuar si një vend jete, që çon në rimendimin e të qenit, sot, njerëz në Tokë.

Bashkia “Certaldo” me patronazhin e Presidencës së Këshillit Rajonal të Toskanës pret ekspozitën e artistëve me origjinë shqiptare Helidon Xhixha dhe Milot, “Fusioni di luce”, të kuruar nga Elena Violetti.

Inaugurimi u mbajt të shtunën më 22 prill ku morën pjesë kryetari i bashkisë Giacomo Cucini, këshilltarja për kulturë Clara Conforti dhe këshilltari rajonal Enrico Sostegni. Me këtë rast foli ambasadorja shqiptare në Romë Anila Bitri Lani.

Ekspozita e konceptuar për qytetin e Certaldos, e cila zhvillohet mes rrugëve të fshatit mesjetar dhe sallave të Palazzo Pretorio, është një udhëtim konceptual plot kuptime, ku drita bëhet materie, formë, ngjyrë. Ai shënohet në momente të ndërlidhura ngushtë dhe përbëhet nga një sërë situatash të papritura, në të cilat mjedisi formësohet dhe modelohet nga artistët për të lejuar përdoruesin të perceptojë veprat nga këndvështrime të reja dhe të ndryshme.

Është një shfaqje e dyfishtë solo që sheh veprat e dy artistëve me shprehje dhe rrugë të ndryshme, figura me natyra të ndryshme, por të shoqëruara me të njëjtin obsesion madhështor, atë për dritën.

Xhixha e modelon duke e bërë materie të pastër, poetizon Miloti me dritën e “Mesdheut” të tij.

Edhe në jotruporitetin e saj të dukshëm, drita është elementi themelues i konkretitetit të universit. Është entiteti fizik që lejon syrin të shohë por mund të kuptohet edhe si një e vërtetë e arritur përmes zbulimit të provave. Këtu, në një kuptim më të përgjithshëm, drita është një simbol i qartësisë, drejtësisë, autenticitetit, për të cilën priret arsyeja njerëzore si çlirim nga pavetëdija intelektuale, shpirtërore, morale.

Helidon Xhixha është një nga artistët më të njohur dhe më të vlerësuar ndërkombëtarisht; drita është shenjë dalluese e rrugës krijuese dhe dialogu me të drejton universin e tij poetik.

Thelbi i ndritshëm ka qenë gjithmonë objekti kryesor i studimit të tij dhe çeliku i pandryshkshëm, mediumi i tij i privilegjuar, një material industrial, modern, rezistent, e lejon atë të përkthejë kërkimet e tij mbi dritën në ndërveprimin e saj me materien. Në momentin që drita reflekton mbi të, ajo shndërrohet në një prani simbolike dhe kërcimi në një lojë mes realitetit fizik dhe shpirtëror, ai vetë bëhet një material i gjallë skulpturor.

Veprat konceptohen si “pasqyra” dhe bëhen një vend i dyfishtë, i kuptuar si një pyetje mbi shumësinë e natyrës njerëzore. Ata e vënë drejtpërdrejt shikuesin në pikëpyetje dhe, si pyetjet e hapura, ju lejojnë të kërkoni për çdo aspekt më të thellë të realitetit.

Për artistin, sensi i të bërit art monumental në bashkëkohësinë tonë do të thotë ta rikthejmë artin nga muzetë, për ta bërë atë publik dhe për të festuar momentin shoqëror në të cilin jetojmë. Nuk kufizohet në soditjen e ekzistueses, por e bën atë aktive, një përqendrim të realitetit dhe një stenografi të ndjesisë. Xhixha përpiqet të ruajë, në tragjedinë e kësaj bote, atë vezullim lirie dhe bukurie që i mbështjell gjërat në një dritë shumë të thellë.

 

Një dritë e ngrohtë mesdhetare që mbështjell çdo element na përshkon kur shikojmë veprat e Milotit.

Gjithmonë i tërhequr nga arti informal, Milot përdor ngjyrën si poezi; ai shkruan për origjinën dhe rrënjët e tij, për lidhjen e fortë me tokën e tij dhe kulturën shqiptare me një gjuhë të karakterizuar nga një eklekticizëm rastësor.

Fjala “Mesdhetar” përsëritet vazhdimisht në tituj, sikur të ishte pikëmbështetja efektive rreth së cilës rrotullohet gjithçka dhe artisti interpreton me fuqi dhe intensitet të madh “shpirtin mesdhetar”, duke çliruar energjinë e tij krijuese përmes vizatimeve të mëdha abstrakte të mbushura me drita dhe ngjyra. pasazhe tonale dhe kompozime shenjash, duke u dhënë substancë sugjerimeve vizuale.

Me bukurinë dhe zgjuarsinë e formës, Miloti zhvillon poetikën e përjetshme të çelësit që bëhet figurë e tij karakteristike për të ndriçuar, në kuptimin metaforik, misterin e instinkteve njerëzore.

Miloti është një kalim i vazhdueshëm nga soliloku i brendshëm në ndërveprim dialektik, jo i lirë nga kontaminimi. Në frymën e plotë të mikpritjes, sipas një përqasjeje të afërsisë, që as nuk e dallon, as nuk e ndan, por, përkundrazi, bazohet në vlerat dhe parimet e humanizmit, respektit dhe solidaritetit, lëvizja e brendshme bëhet një rrahje zemre universale.

Në secilën prej veprave të Milotit mund të dallohet një itinerar i pasur ikonografik që vjen nga tradita vizuale e kaluar, i aftë për të vërtetuar thellësinë e kuptimit të tij dhe për të hapur këndvështrime të reja analize. E tij është një pyetje e pandërprerë mbi bashkëkohoren, e kuptuar si një vend jete, që çon në rimendimin e të qenit, sot, njerëz në Tokë.

Bashkia “Certaldo” me patronazhin e Presidencës së Këshillit Rajonal të Toskanës pret ekspozitën e artistëve me origjinë shqiptare Helidon Xhixha dhe Milot, “Fusioni di luce”, të kuruar nga Elena Violetti.

Inaugurimi u mbajt të shtunën më 22 prill ku morën pjesë kryetari i bashkisë Giacomo Cucini, këshilltarja për kulturë Clara Conforti dhe këshilltari rajonal Enrico Sostegni. Me këtë rast foli ambasadorja shqiptare në Romë Anila Bitri Lani.

Ekspozita e konceptuar për qytetin e Certaldos, e cila zhvillohet mes rrugëve të fshatit mesjetar dhe sallave të Palazzo Pretorio, është një udhëtim konceptual plot kuptime, ku drita bëhet materie, formë, ngjyrë. Ai shënohet në momente të ndërlidhura ngushtë dhe përbëhet nga një sërë situatash të papritura, në të cilat mjedisi formësohet dhe modelohet nga artistët për të lejuar përdoruesin të perceptojë veprat nga këndvështrime të reja dhe të ndryshme.

Është një shfaqje e dyfishtë solo që sheh veprat e dy artistëve me shprehje dhe rrugë të ndryshme, figura me natyra të ndryshme, por të shoqëruara me të njëjtin obsesion madhështor, atë për dritën.

Xhixha e modelon duke e bërë materie të pastër, poetizon Miloti me dritën e “Mesdheut” të tij.

Edhe në jotruporitetin e saj të dukshëm, drita është elementi themelues i konkretitetit të universit. Është entiteti fizik që lejon syrin të shohë por mund të kuptohet edhe si një e vërtetë e arritur përmes zbulimit të provave. Këtu, në një kuptim më të përgjithshëm, drita është një simbol i qartësisë, drejtësisë, autenticitetit, për të cilën priret arsyeja njerëzore si çlirim nga pavetëdija intelektuale, shpirtërore, morale.

Helidon Xhixha është një nga artistët më të njohur dhe më të vlerësuar ndërkombëtarisht; drita është shenjë dalluese e rrugës krijuese dhe dialogu me të drejton universin e tij poetik.

Thelbi i ndritshëm ka qenë gjithmonë objekti kryesor i studimit të tij dhe çeliku i pandryshkshëm, mediumi i tij i privilegjuar, një material industrial, modern, rezistent, e lejon atë të përkthejë kërkimet e tij mbi dritën në ndërveprimin e saj me materien. Në momentin që drita reflekton mbi të, ajo shndërrohet në një prani simbolike dhe kërcimi në një lojë mes realitetit fizik dhe shpirtëror, ai vetë bëhet një material i gjallë skulpturor.

Veprat konceptohen si “pasqyra” dhe bëhen një vend i dyfishtë, i kuptuar si një pyetje mbi shumësinë e natyrës njerëzore. Ata e vënë drejtpërdrejt shikuesin në pikëpyetje dhe, si pyetjet e hapura, ju lejojnë të kërkoni për çdo aspekt më të thellë të realitetit.

Për artistin, sensi i të bërit art monumental në bashkëkohësinë tonë do të thotë ta rikthejmë artin nga muzetë, për ta bërë atë publik dhe për të festuar momentin shoqëror në të cilin jetojmë. Nuk kufizohet në soditjen e ekzistueses, por e bën atë aktive, një përqendrim të realitetit dhe një stenografi të ndjesisë. Xhixha përpiqet të ruajë, në tragjedinë e kësaj bote, atë vezullim lirie dhe bukurie që i mbështjell gjërat në një dritë shumë të thellë.

 

Një dritë e ngrohtë mesdhetare që mbështjell çdo element na përshkon kur shikojmë veprat e Milotit.

Gjithmonë i tërhequr nga arti informal, Milot përdor ngjyrën si poezi; ai shkruan për origjinën dhe rrënjët e tij, për lidhjen e fortë me tokën e tij dhe kulturën shqiptare me një gjuhë të karakterizuar nga një eklekticizëm rastësor.

Fjala “Mesdhetar” përsëritet vazhdimisht në tituj, sikur të ishte pikëmbështetja efektive rreth së cilës rrotullohet gjithçka dhe artisti interpreton me fuqi dhe intensitet të madh “shpirtin mesdhetar”, duke çliruar energjinë e tij krijuese përmes vizatimeve të mëdha abstrakte të mbushura me drita dhe ngjyra. pasazhe tonale dhe kompozime shenjash, duke u dhënë substancë sugjerimeve vizuale.

Me bukurinë dhe zgjuarsinë e formës, Miloti zhvillon poetikën e përjetshme të çelësit që bëhet figurë e tij karakteristike për të ndriçuar, në kuptimin metaforik, misterin e instinkteve njerëzore.

Miloti është një kalim i vazhdueshëm nga soliloku i brendshëm në ndërveprim dialektik, jo i lirë nga kontaminimi. Në frymën e plotë të mikpritjes, sipas një përqasjeje të afërsisë, që as nuk e dallon, as nuk e ndan, por, përkundrazi, bazohet në vlerat dhe parimet e humanizmit, respektit dhe solidaritetit, lëvizja e brendshme bëhet një rrahje zemre universale.

Në secilën prej veprave të Milotit mund të dallohet një itinerar i pasur ikonografik që vjen nga tradita vizuale e kaluar, i aftë për të vërtetuar thellësinë e kuptimit të tij dhe për të hapur këndvështrime të reja analize. E tij është një pyetje e pandërprerë mbi bashkëkohoren, e kuptuar si një vend jete, që çon në rimendimin e të qenit, sot, njerëz në Tokë.