Mëvetësia fillon nga vatra e vogël, nga familja, nga liria e fjalës dhe respekti për të gjithë, brenda e jashtë saj.

Kremtimet e festat kombëtare, na ngjallin emocione që prekin një çast. Kalojmë bukur, përlotemi. Është një ndjenjë e pashpjeguar krenaria në të cilën përfshihet qenia jonë tek këndojmë himnin kombëtar.

Të duam Shqipëri!

Jo se i veshim fëmijët kuq e zi në festat kombëtare, por i mësojmë ata se jeta është me ngjyra, e ardhmja iu përket e bukur e më e mirë duke respektuar e bashkëpunuar me njëri-tjetrin sepse janë shqiptarë.

Prindër të dashur!

Nëse e dua vërtetë Shqipërinë, flas gjithmonë për të me fëmijët e mi. Këtë e bëjmë në gjuhën tonë të bukur shqipe. Flasim shqip. E kështu kjo gjuhë nuk do të harrohet kurrë. Dialogët tanë vinë natyrshëm, me mesazhe e shqetësime për vendin tonë.

Kështu e quajnë ata Shqipërinë dhe pse të lindur e rritur në një shtet tjetër. Edhe pse vazhdojnë të kërkojnë të lirë të ardhmen e tyre në Evropë.

Nëna të dashura!

Bija e biri që qëndron gjithmonë pranë jush, do të ndjejë natyrshëm përfshirjen në kulturën, traditat e bujarinë shqiptare.

Ashtu si ndihen bijtë e mi.

Ndihen shqiptarë sa herë diskutimet mbi kombësinë ndezin bisedat tona mbi gjuhën, prejardhjen e saj, historinë e popullit tonë që shpeshherë im bir mbron me fanatizëm gabimet e politikave në kohë.

Gëzojmë për suksese, trishtohemi për dukuri e fenomene në shoqërinë shqiptare. Përsëri vazhdojmë të jemi pjesë e saj, krenarë se jemi shqiptarë,me besimin se zhvillimi i një shoqërie do kalojë në proceset e hapat e saj.

Po, mund të gjejmë kohë për gjithçka që lidhet me Shqipërinë tonë. Secili në mënyrën e vet. Kështu pra nis ta duash Shqipërinë nga vetja, ashtu siç nis çdo gjë e mirë dhe e bukur.

Gëzuar 110- vjetorin e Pavarësisë

Shqipëria jonë!