Sot shënohet 127-vjetori i botimit të “Alfabetares së Gjuhës Shqipe”, një moment historik që hodhi themelet për përhapjen e shkrimit shqip dhe forcimin e identitetit kombëtar. Ky botim u realizua më 27 shkurt 1897 në Stamboll, me nismën e tre figurave të shquara të Rilindjes Kombëtare: Sami Frashërit, Jani Vretos dhe Pashko Vasës.
Rëndësia Historike e “Alfabetares”
Shqipja, si një nga gjuhët më të vjetra të Ballkanit, kishte kaluar nëpër shekuj pa një alfabet të unifikuar. Që nga shekulli XV, ajo ishte shkruar me alfabetin latin, por edhe me shkronja greke dhe turko-arabe. Kjo larmi shkronjash shpesh pengonte përhapjen e dijes në gjuhën shqipe dhe pengonte zhvillimin kulturor e arsimor të kombit.
Në këtë kontekst, gjatë lëvizjeve për çlirim nga Perandoria Osmane, çështja e alfabetit u kthye në një prioritet kombëtar. Patriotët shqiptarë të Stambollit, përmes Shoqërisë së të Shtypurit të Shkronjave Shqip, të themeluar më 12 tetor 1879, u angazhuan për të krijuar një alfabet të qëndrueshëm që do t’i shërbente përhapjes së librave dhe forcimit të ndërgjegjes kombëtare. “Alfabetarja e Gjuhës Shqipe” ishte një hap kyç në këtë drejtim.
Një Model Bashkëpunimi për Kombin
Një aspekt i rëndësishëm i kësaj nisme ishte bashkëpunimi mes figurave të shquara të të gjitha besimeve fetare: myslimanë si vëllezërit Frashëri, katolikë si Pashko Vasa dhe ortodoksë si Jani Vreto. Ky unitet u shndërrua në një model përpjekjeje të përbashkët në shërbim të atdheut.
Megjithëse “Alfabetarja” shënoi një moment të rëndësishëm, alfabeti i shqipes do të unifikohej përfundimisht më 14 nëntor 1908, me Kongresin e Manastirit, ku u miratua alfabeti që përdoret edhe sot.
Trashëgimia e “Alfabetares”
Botimi i “Alfabetares së Gjuhës Shqipe” mbetet një ndër momentet më të ndritura të Rilindjes Kombëtare, duke i hapur rrugën botimeve të para serioze në gjuhën shqipe dhe forcimit të identitetit kulturor. Ky akt historik mbetet një dëshmi e përpjekjeve të vazhdueshme për të mbrojtur dhe zhvilluar gjuhën shqipe, duke u bërë një shtyllë e pavarësisë dhe vetëdijes kombëtare.
Materialet e publikuara nga “Diaspora Shqiptare” janë të mbrojtura nga të drejtat e autorit. Rishpërndarja, riprodhimi, modifikimi apo përdorimi i tyre, i pjesshëm ose i plotë, pa lejen e shprehur të redaksisë, është i ndaluar dhe shkel ligjet mbi të drejtat e pronës intelektuale.
Sot shënohet 127-vjetori i botimit të “Alfabetares së Gjuhës Shqipe”, një moment historik që hodhi themelet për përhapjen e shkrimit shqip dhe forcimin e identitetit kombëtar. Ky botim u realizua më 27 shkurt 1897 në Stamboll, me nismën e tre figurave të shquara të Rilindjes Kombëtare: Sami Frashërit, Jani Vretos dhe Pashko Vasës.
Rëndësia Historike e “Alfabetares”
Shqipja, si një nga gjuhët më të vjetra të Ballkanit, kishte kaluar nëpër shekuj pa një alfabet të unifikuar. Që nga shekulli XV, ajo ishte shkruar me alfabetin latin, por edhe me shkronja greke dhe turko-arabe. Kjo larmi shkronjash shpesh pengonte përhapjen e dijes në gjuhën shqipe dhe pengonte zhvillimin kulturor e arsimor të kombit.
Në këtë kontekst, gjatë lëvizjeve për çlirim nga Perandoria Osmane, çështja e alfabetit u kthye në një prioritet kombëtar. Patriotët shqiptarë të Stambollit, përmes Shoqërisë së të Shtypurit të Shkronjave Shqip, të themeluar më 12 tetor 1879, u angazhuan për të krijuar një alfabet të qëndrueshëm që do t’i shërbente përhapjes së librave dhe forcimit të ndërgjegjes kombëtare. “Alfabetarja e Gjuhës Shqipe” ishte një hap kyç në këtë drejtim.
Një Model Bashkëpunimi për Kombin
Një aspekt i rëndësishëm i kësaj nisme ishte bashkëpunimi mes figurave të shquara të të gjitha besimeve fetare: myslimanë si vëllezërit Frashëri, katolikë si Pashko Vasa dhe ortodoksë si Jani Vreto. Ky unitet u shndërrua në një model përpjekjeje të përbashkët në shërbim të atdheut.
Megjithëse “Alfabetarja” shënoi një moment të rëndësishëm, alfabeti i shqipes do të unifikohej përfundimisht më 14 nëntor 1908, me Kongresin e Manastirit, ku u miratua alfabeti që përdoret edhe sot.
Trashëgimia e “Alfabetares”
Botimi i “Alfabetares së Gjuhës Shqipe” mbetet një ndër momentet më të ndritura të Rilindjes Kombëtare, duke i hapur rrugën botimeve të para serioze në gjuhën shqipe dhe forcimit të identitetit kulturor. Ky akt historik mbetet një dëshmi e përpjekjeve të vazhdueshme për të mbrojtur dhe zhvilluar gjuhën shqipe, duke u bërë një shtyllë e pavarësisë dhe vetëdijes kombëtare.
