Mullixhiu, tradita dhe kuzhina e re shqiptare

E premte, 29 Mars, 2024
E premte, 29 Mars, 2024

Mullixhiu, tradita dhe kuzhina e re shqiptare

Dashuria kalon nëpërmjet stomakut – thotë populli – dhe me këtë shprehje nuk flas vetëm për dashurinë e një çifti në familje, por për shumë dashuri. Ne duam një vend, zonë, krahinë, shtëpi, restorant, bujtinë shumë më tepër nëse ato kanë një kuzhinë të shijshme, të veçantë, tradicionale, moderne, gatuar me produktet e zonës, që na mbetet në mendje dhe sa herë ë kujtojmë goja na lëshon lëng.

Shpesh herë më pyesin miqtë e mi gjermanë, se çfarë gatuajmë me dëshirë ne shqiptarët, çfarë është specifike për kuzhinën tonë? C‘është kjo pyetje – mendoj unë dhe mendja më shkon tek italianët me pizza dhe pasta, francezët me baguette, spanjollët me paella, etc, etc. Po ne – filloj të vras mendjen unë për diçka tipike shqiptare…

Kuzhina është traditë. Ne jemi çfarë hamë.

Përgjatë rrjedhës së historisë tonë, pushtimet, regjimet, fqinjët, lëvizjet demografike të gjithë këto faktorë kanë lënë gjurmë të theksuara në mënyrën e gatimit. Shprehja e shumë përdorur se kuzhina shqiptare është diku “mes Orient dhe Oksident“ tregon një përqasje, ose më mirë përthithje kulturash në arenën Ballkanike.

Të gjithë vendet e Gadishullit Ballkanik kanë të njëjtën klimë, reliev, rriten të njëjtat bimë, pemë, e deri diku kanë të njëjtën shije e megjithatë ato kanë veçoritë e nuancat e tyre autoktone.

Ashtu si veshjet tona kombëtare ku nga format, ngjyrat, stofi, lulet dallohet zonat ose krahinat të cilat ato i përkasin, ashtu dhe mënyra e gatimit është shumë specifike dhe karakterizon thelbësisht zonën ose krahinën.

Gjatë viteve të socializmit kuzhina jonë u tkurr dhe mori formën e “tollonës“. Krijimi i kooperativave varfëroi popullsinë fshatar edhe dhe njëkohësisht tryezat tona.

Përgjatë tranzicionit dhe në vazhdimësi, lëvizjet e shqiptarëve nëpër botë ndikojnë dhe ndryshojnë mënyrën e gatimit, duke e pasuruar atë njëkohësisht.

Futja e elementëve të rinj, kombinimi i tradicionales me modernen, gatuar me produktet e këtij vendi që është i bekuar me 300 ditë diell në vit, nuk e gjen në asnjë vend tjetër më bukur se tek “Mullixhiu“.

Shumë kureshtare mbas botimit të librit “Guzhina e re shqiptare“ nga shtëpia e shtypit “Suhrkamp” në Gjermani si dhe vlerësimet që pati libri në mediat gjermane, por gjithashtu rritur në një familje me shumë traditë e dashuri për kuzhinen, ishte vizita tek “Mullixhiu” e domosdoshme.

Megjithëse paksa i fshehur “Mullixhiu” në katin përdhes të një ndërtese të re shumëkatëshe pranë liqenit, pa shume drita e reklame, i thjesht dhe nga brenda veshur me dru si shtëpi mali, frekuentohej shumë, dhe më tepër nga turistet e huaj.

Menuja e qartë, e kuptueshme dhe sigurisht e veçantë.

Serviret sallatë me spinaq, bukë fiku dhe ftua i marinuar mrekullueshëm me erëza mali dhe zbukuruar me thërrime djathi. Petkat, Jufkat, Dromsat dhe Rosnicat pasi skuqen, shërbehen me zarzavate, fruta pylli ose me mish shpendësh.

Sigurisht që nuk mungon mishi i vicit, kecit, gicit, qingjit, kavardisur me erëza dhe kumbulla dhe shoqëruar me zarzavate.

Boza, lëngu i shegës dhe kallmeti i vendit zbukuronin tavolinën…

…harrova qumështorin me safran.

Prodhimet tona bujqësore dhe blegtorale, përpunuar sipas traditës shumë shekullore, zbukuruar me mikpritjen dhe bujarinë shqiptare, është ajo që vizitorët kërkojnë dhe gjejnë tek Mullixhiu dhe jo vetëm aty.

 

Ngritja e Bujtinave ne kodrat përreth Tiranës dhe në zonat turistike rurale, bazuar mbi veçoritë e përmendura më lart, rikthejnë tek vizitorët ushqimin tradicional përgatitur me shumë kohë (Slow Food), përkujdejse dhe dashuri nga amvisat e Bujtinave.

Atë mbrëmje tek “Mullixhiu” pata një bisede shumë interesante me Nikolin Kolën, mbi eksplorimin e vëllezërve Kola të kuzhinës tradicionale ndër të gjitha krahinat mbarëshqiptare, si dhe projektet që planifikojnë në aktivizimin e amvisave në zonat rurale.

Atë mesnate Nikolini do të prezantonte artin e kuzhinës tradicionale shqiptare online për “Food and Drink Muesum” në New York.

E vështirë te thuash vetëm një gjellë tipike shqiptare – është e pamundur të përmbledhësh gjithë krahinat në një “Tenxhere“ por e mundur dhe e arritur është përmbledhja e Artit të kuzhinës shqiptare në një libër, ku tradita, modernia dhe estetika, marinuar me aromë mali – përbëjnë kuzhinën e vjetër dhe të re shqiptare.

Kurioz të bën ky libër në cdo rast, jo vetëm për përmbajtjen por dhe për Shqipërinë dhe jam shumë e bindur, që ato që do ti shijojnë për herë të parë recetat e “Mullixhiut”, do t’ju rikthehen atyre përsëri e me siguri do të vizitojnë Shqipërinë.

Libri dhe restoranti hapin rrugë të reja për njohjen dhe imazhin e Shqipërisë, këtë herë nëpërmjet Stomakut.

E vecanta e “Mullixhiut” dhe e Librit të tij, nuk qëndron vetëm tek menuja e shtruar mbi tryezë, por shumë më tepër në profilizimin dhe identifikimin e kuzhinës së vjetër dhe të re shqiptare dhe njohjes së saj në arenën ndërkombëtare.

Nëse ju pyes Ju se çfarë është tipike shqiptare, cila do te ishte përgjigjja Juaj ?

Dashuria kalon nëpërmjet stomakut – thotë populli – dhe me këtë shprehje nuk flas vetëm për dashurinë e një çifti në familje, por për shumë dashuri. Ne duam një vend, zonë, krahinë, shtëpi, restorant, bujtinë shumë më tepër nëse ato kanë një kuzhinë të shijshme, të veçantë, tradicionale, moderne, gatuar me produktet e zonës, që na mbetet në mendje dhe sa herë ë kujtojmë goja na lëshon lëng.

Shpesh herë më pyesin miqtë e mi gjermanë, se çfarë gatuajmë me dëshirë ne shqiptarët, çfarë është specifike për kuzhinën tonë? C‘është kjo pyetje – mendoj unë dhe mendja më shkon tek italianët me pizza dhe pasta, francezët me baguette, spanjollët me paella, etc, etc. Po ne – filloj të vras mendjen unë për diçka tipike shqiptare…

Kuzhina është traditë. Ne jemi çfarë hamë.

Përgjatë rrjedhës së historisë tonë, pushtimet, regjimet, fqinjët, lëvizjet demografike të gjithë këto faktorë kanë lënë gjurmë të theksuara në mënyrën e gatimit. Shprehja e shumë përdorur se kuzhina shqiptare është diku “mes Orient dhe Oksident“ tregon një përqasje, ose më mirë përthithje kulturash në arenën Ballkanike.

Të gjithë vendet e Gadishullit Ballkanik kanë të njëjtën klimë, reliev, rriten të njëjtat bimë, pemë, e deri diku kanë të njëjtën shije e megjithatë ato kanë veçoritë e nuancat e tyre autoktone.

Ashtu si veshjet tona kombëtare ku nga format, ngjyrat, stofi, lulet dallohet zonat ose krahinat të cilat ato i përkasin, ashtu dhe mënyra e gatimit është shumë specifike dhe karakterizon thelbësisht zonën ose krahinën.

Gjatë viteve të socializmit kuzhina jonë u tkurr dhe mori formën e “tollonës“. Krijimi i kooperativave varfëroi popullsinë fshatar edhe dhe njëkohësisht tryezat tona.

Përgjatë tranzicionit dhe në vazhdimësi, lëvizjet e shqiptarëve nëpër botë ndikojnë dhe ndryshojnë mënyrën e gatimit, duke e pasuruar atë njëkohësisht.

Futja e elementëve të rinj, kombinimi i tradicionales me modernen, gatuar me produktet e këtij vendi që është i bekuar me 300 ditë diell në vit, nuk e gjen në asnjë vend tjetër më bukur se tek “Mullixhiu“.

Shumë kureshtare mbas botimit të librit “Guzhina e re shqiptare“ nga shtëpia e shtypit “Suhrkamp” në Gjermani si dhe vlerësimet që pati libri në mediat gjermane, por gjithashtu rritur në një familje me shumë traditë e dashuri për kuzhinen, ishte vizita tek “Mullixhiu” e domosdoshme.

Megjithëse paksa i fshehur “Mullixhiu” në katin përdhes të një ndërtese të re shumëkatëshe pranë liqenit, pa shume drita e reklame, i thjesht dhe nga brenda veshur me dru si shtëpi mali, frekuentohej shumë, dhe më tepër nga turistet e huaj.

Menuja e qartë, e kuptueshme dhe sigurisht e veçantë.

Serviret sallatë me spinaq, bukë fiku dhe ftua i marinuar mrekullueshëm me erëza mali dhe zbukuruar me thërrime djathi. Petkat, Jufkat, Dromsat dhe Rosnicat pasi skuqen, shërbehen me zarzavate, fruta pylli ose me mish shpendësh.

Sigurisht që nuk mungon mishi i vicit, kecit, gicit, qingjit, kavardisur me erëza dhe kumbulla dhe shoqëruar me zarzavate.

Boza, lëngu i shegës dhe kallmeti i vendit zbukuronin tavolinën…

…harrova qumështorin me safran.

Prodhimet tona bujqësore dhe blegtorale, përpunuar sipas traditës shumë shekullore, zbukuruar me mikpritjen dhe bujarinë shqiptare, është ajo që vizitorët kërkojnë dhe gjejnë tek Mullixhiu dhe jo vetëm aty.

 

Ngritja e Bujtinave ne kodrat përreth Tiranës dhe në zonat turistike rurale, bazuar mbi veçoritë e përmendura më lart, rikthejnë tek vizitorët ushqimin tradicional përgatitur me shumë kohë (Slow Food), përkujdejse dhe dashuri nga amvisat e Bujtinave.

Atë mbrëmje tek “Mullixhiu” pata një bisede shumë interesante me Nikolin Kolën, mbi eksplorimin e vëllezërve Kola të kuzhinës tradicionale ndër të gjitha krahinat mbarëshqiptare, si dhe projektet që planifikojnë në aktivizimin e amvisave në zonat rurale.

Atë mesnate Nikolini do të prezantonte artin e kuzhinës tradicionale shqiptare online për “Food and Drink Muesum” në New York.

E vështirë te thuash vetëm një gjellë tipike shqiptare – është e pamundur të përmbledhësh gjithë krahinat në një “Tenxhere“ por e mundur dhe e arritur është përmbledhja e Artit të kuzhinës shqiptare në një libër, ku tradita, modernia dhe estetika, marinuar me aromë mali – përbëjnë kuzhinën e vjetër dhe të re shqiptare.

Kurioz të bën ky libër në cdo rast, jo vetëm për përmbajtjen por dhe për Shqipërinë dhe jam shumë e bindur, që ato që do ti shijojnë për herë të parë recetat e “Mullixhiut”, do t’ju rikthehen atyre përsëri e me siguri do të vizitojnë Shqipërinë.

Libri dhe restoranti hapin rrugë të reja për njohjen dhe imazhin e Shqipërisë, këtë herë nëpërmjet Stomakut.

E vecanta e “Mullixhiut” dhe e Librit të tij, nuk qëndron vetëm tek menuja e shtruar mbi tryezë, por shumë më tepër në profilizimin dhe identifikimin e kuzhinës së vjetër dhe të re shqiptare dhe njohjes së saj në arenën ndërkombëtare.

Nëse ju pyes Ju se çfarë është tipike shqiptare, cila do te ishte përgjigjja Juaj ?

Dashuria kalon nëpërmjet stomakut – thotë populli – dhe me këtë shprehje nuk flas vetëm për dashurinë e një çifti në familje, por për shumë dashuri. Ne duam një vend, zonë, krahinë, shtëpi, restorant, bujtinë shumë më tepër nëse ato kanë një kuzhinë të shijshme, të veçantë, tradicionale, moderne, gatuar me produktet e zonës, që na mbetet në mendje dhe sa herë ë kujtojmë goja na lëshon lëng.

Shpesh herë më pyesin miqtë e mi gjermanë, se çfarë gatuajmë me dëshirë ne shqiptarët, çfarë është specifike për kuzhinën tonë? C‘është kjo pyetje – mendoj unë dhe mendja më shkon tek italianët me pizza dhe pasta, francezët me baguette, spanjollët me paella, etc, etc. Po ne – filloj të vras mendjen unë për diçka tipike shqiptare…

Kuzhina është traditë. Ne jemi çfarë hamë.

Përgjatë rrjedhës së historisë tonë, pushtimet, regjimet, fqinjët, lëvizjet demografike të gjithë këto faktorë kanë lënë gjurmë të theksuara në mënyrën e gatimit. Shprehja e shumë përdorur se kuzhina shqiptare është diku “mes Orient dhe Oksident“ tregon një përqasje, ose më mirë përthithje kulturash në arenën Ballkanike.

Të gjithë vendet e Gadishullit Ballkanik kanë të njëjtën klimë, reliev, rriten të njëjtat bimë, pemë, e deri diku kanë të njëjtën shije e megjithatë ato kanë veçoritë e nuancat e tyre autoktone.

Ashtu si veshjet tona kombëtare ku nga format, ngjyrat, stofi, lulet dallohet zonat ose krahinat të cilat ato i përkasin, ashtu dhe mënyra e gatimit është shumë specifike dhe karakterizon thelbësisht zonën ose krahinën.

Gjatë viteve të socializmit kuzhina jonë u tkurr dhe mori formën e “tollonës“. Krijimi i kooperativave varfëroi popullsinë fshatar edhe dhe njëkohësisht tryezat tona.

Përgjatë tranzicionit dhe në vazhdimësi, lëvizjet e shqiptarëve nëpër botë ndikojnë dhe ndryshojnë mënyrën e gatimit, duke e pasuruar atë njëkohësisht.

Futja e elementëve të rinj, kombinimi i tradicionales me modernen, gatuar me produktet e këtij vendi që është i bekuar me 300 ditë diell në vit, nuk e gjen në asnjë vend tjetër më bukur se tek “Mullixhiu“.

Shumë kureshtare mbas botimit të librit “Guzhina e re shqiptare“ nga shtëpia e shtypit “Suhrkamp” në Gjermani si dhe vlerësimet që pati libri në mediat gjermane, por gjithashtu rritur në një familje me shumë traditë e dashuri për kuzhinen, ishte vizita tek “Mullixhiu” e domosdoshme.

Megjithëse paksa i fshehur “Mullixhiu” në katin përdhes të një ndërtese të re shumëkatëshe pranë liqenit, pa shume drita e reklame, i thjesht dhe nga brenda veshur me dru si shtëpi mali, frekuentohej shumë, dhe më tepër nga turistet e huaj.

Menuja e qartë, e kuptueshme dhe sigurisht e veçantë.

Serviret sallatë me spinaq, bukë fiku dhe ftua i marinuar mrekullueshëm me erëza mali dhe zbukuruar me thërrime djathi. Petkat, Jufkat, Dromsat dhe Rosnicat pasi skuqen, shërbehen me zarzavate, fruta pylli ose me mish shpendësh.

Sigurisht që nuk mungon mishi i vicit, kecit, gicit, qingjit, kavardisur me erëza dhe kumbulla dhe shoqëruar me zarzavate.

Boza, lëngu i shegës dhe kallmeti i vendit zbukuronin tavolinën…

…harrova qumështorin me safran.

Prodhimet tona bujqësore dhe blegtorale, përpunuar sipas traditës shumë shekullore, zbukuruar me mikpritjen dhe bujarinë shqiptare, është ajo që vizitorët kërkojnë dhe gjejnë tek Mullixhiu dhe jo vetëm aty.

 

Ngritja e Bujtinave ne kodrat përreth Tiranës dhe në zonat turistike rurale, bazuar mbi veçoritë e përmendura më lart, rikthejnë tek vizitorët ushqimin tradicional përgatitur me shumë kohë (Slow Food), përkujdejse dhe dashuri nga amvisat e Bujtinave.

Atë mbrëmje tek “Mullixhiu” pata një bisede shumë interesante me Nikolin Kolën, mbi eksplorimin e vëllezërve Kola të kuzhinës tradicionale ndër të gjitha krahinat mbarëshqiptare, si dhe projektet që planifikojnë në aktivizimin e amvisave në zonat rurale.

Atë mesnate Nikolini do të prezantonte artin e kuzhinës tradicionale shqiptare online për “Food and Drink Muesum” në New York.

E vështirë te thuash vetëm një gjellë tipike shqiptare – është e pamundur të përmbledhësh gjithë krahinat në një “Tenxhere“ por e mundur dhe e arritur është përmbledhja e Artit të kuzhinës shqiptare në një libër, ku tradita, modernia dhe estetika, marinuar me aromë mali – përbëjnë kuzhinën e vjetër dhe të re shqiptare.

Kurioz të bën ky libër në cdo rast, jo vetëm për përmbajtjen por dhe për Shqipërinë dhe jam shumë e bindur, që ato që do ti shijojnë për herë të parë recetat e “Mullixhiut”, do t’ju rikthehen atyre përsëri e me siguri do të vizitojnë Shqipërinë.

Libri dhe restoranti hapin rrugë të reja për njohjen dhe imazhin e Shqipërisë, këtë herë nëpërmjet Stomakut.

E vecanta e “Mullixhiut” dhe e Librit të tij, nuk qëndron vetëm tek menuja e shtruar mbi tryezë, por shumë më tepër në profilizimin dhe identifikimin e kuzhinës së vjetër dhe të re shqiptare dhe njohjes së saj në arenën ndërkombëtare.

Nëse ju pyes Ju se çfarë është tipike shqiptare, cila do te ishte përgjigjja Juaj ?