“Makina e imazheve të Alfredo C.”, nga Roland Sejko

E enjte, 28 Mars, 2024
E enjte, 28 Mars, 2024

“Makina e imazheve të Alfredo C.”, nga Roland Sejko

Nevoja për kujtime, memoria që është një birucë që ruan bobina të vjetra filmi e tërheq kameramanin e regjimit në një ndërgjegjësim introspektiv. Nga diktatura e Benito Musolinit në atë të Enver Hoxhës: analiza që njeriu i bën vetes dhe rolit të tij pas asaj kamere, me të cilën ai tregon historinë e totalitarizmave të shekullit XX, është e hidhur dhe e qartë.

Alfredo Cecchetti është ylli i padiskutueshëm i filmit dokumentar ““La macchina delle immagini di Alfredo C.” me regji të Rolands Sejko, i shpërndarë nga Istituto Luce dhe i prezantuar në Bienalen e Venecias, në seksionin Orizzonti.

Filmi rrëfen historinë e një njeriu, (të luajtur nga Pietro De Silva), me veçori të çuditshme; është një kinooperator që qëndroi në shërbim të pjese e redaksisë në Luce që përgatiste kinoditarin, një krijimit fashist, i shfaqur me detyrim në të gjitha kinematë italiane përpara transmetimit të çdo filmi, për disa kohë. Gjatë viteve të punës, Alfredo Cecchetti xhiron skenat më të njohura të filmave të kohës, të fokusuara kryesisht në figurën e Duçes, deri në pushtimin e Shqipërisë në vitin 1939.

Kur vendi ballkanik çlirohet nga fashistët, shumë italianë mbeten të mbërthyer në mëshirën e regjimit, përfshirë edhe vetë Cecchetti, i cili kalon në shërbim të Enver Hoxhës.

Nuk ishte e lehtë për regjisorin shqiptar Roland Sejko për të gjetur informacione dhe materiale mbi kineastin, procesi i kërkimit u zhvillua midis Shqipërisë dhe Romës, qyteti ku jeton Sejko.

Kjo Makinë e imazheve nga Alfredo C. nuk dëshiron të tregojë vetëm historinë e një njeriu, punën dhe pasionin e tij të jetuar mes dy regjimeve diktatoriale. Gjithashtu dëshiron të tregojë edhe rëndësinë e kujtesës, urgjencën për të mos harruar dhe për rolin e shpëtimtarit që kujtimet shpesh marrin përsipër. Dhe nevoja e Alfredos për të kujtuar është frenetike, për të rishikuar imazhet që ka filmuar, për të ngulitur në kujtesën e tij fytyrat e ndryshme që ka shkrepur.

Është e rëndësishme, për atë që të ekstrapolojë nga mendja e tij figurat e përcaktuara mirë, në mënyrë që me kalimin e kohës ato të mos kthehen në përbindësha endacakë, jo më kuptimplotë, jo më emër. Dhe pikërisht aty, në atë magazinë, në atë bodrum ku jeton një lloj skedari imazhesh, Alfredo kujton se si e ka fotografuar Duçen, në çfarë situatash dhe me çfarë shprehjesh; kujton sesi i ndriçonte artificialisht sheshet, tashmë të errëta, sesi i shfrytëzonte me mjeshtëri njohuritë e tij. Duke punuar për Luce, ai mësoi shumë gjëra, të cilat diti t’i përdorte dhe t’i zbatonte.

Kujtimet nuk janë gjithmonë të bukura, ato shpesh kanë të njëjtin efekt si një goditje kamzhiku dhe më pas shfaqen vuajtjet në mënyrë dërrmuese për të mos qenë më në gjendje t’u japin jetë atyre rrotullave, atyre imazheve. Më pas, kujtesa hyn në lojë, është ajo e një të moshuari, por ka prioritetin e saj të duhur dhe të rëndësishëm. Dhe pikërisht këtu Alfredo pyet veten për rolin e tij, për “pozitën etike” që ka zënë makina e tij, falë tij apo për shkak të tij. Gjatë punës së montazhit, përmes imazheve, ai rijeton ato momente kur ka qenë aty, ka qenë prezent: e sheh veten duke përjetësuar ngazëllimin e rremë apo dhimbjen rraskapitëse dhe intensive. Emocionet e tij bëhen të prekshme dhe vuajtja e tij arrin te shikuesi, në tërësinë e saj.

Një dëshmitar i madh i fakteve historike, Cecchetti dhe përmes historisë dhe figurës së tij, Sejko përcjell reflektime të rëndësishme mbi përdorimin e imazheve dhe mbi rolin e atyre që filmojnë, autorit të fatit të figurave të portretizuara, të mjediseve të raportuara dhe e ndjesive të gjalla zvarriten. Përpjekja e suksesshme është të japësh një imazh unik dhe të plotë të makinës dhe mbajtësit të saj, sepse njëri është i prekur nga qëllimet e tjetrit. Dhe pikërisht mbi bazën e qëllimshmërisë së kameramanit lëviz kamera, duke i përjetësuar figurat në një mënyrë tjetër, e cila në të ardhmen do të animojë dokumentin e çmuar, me kapacitetin e tij të paçmuar të memories.

Kamera dhe kinematografia bëhen armë: e para në duart e atyre që i përdorin, e dyta në sytë e shikuesit. Dhe pastaj është ajo ndjenjë e mbuluar e disfatës, ajo dëshirë për t’i dhënë jetë të re filmave, të cilët, me gjithë fuqinë e tyre, mbeten të palëvizshëm. A do të ketë memoria të njëjtin kapacitet? A do të qëndrojë gjallë dhe ende? Cecchetti angazhohet, duke u përpjekur të rikompozojë enigmën e ngjarjeve që kanë kaluar në jetën e tij, të përbërë nga puna dhe pasioni, mbi të cilat ai ka ndërtuar gjithë ekzistencën e tij.

Sejko pikturon një portret të përgjakshëm të kujtdo që ndodhet në anën tjetër të dhomës, shpesh dëshmitar i ngjarjeve dramatike dhe i paaftë për të ndryshuar rrjedhën e gjërave. Me pak fjalë, përveç disa sforcimeve të raportuara nga kritikët më të ashpër, si rikonstruksioni i pozicionit dhe rolit të masës, i cili (sipas mendimeve më të rënda) do të ishte krijuar ad hoc për skenarin, duket se Sejko ka bërë. një punë e mirë dhe ky nuk është padyshim prodhimi i tij i parë i mirë filmik.

Tashmë në Itali që prej vitit 1991, ai ka lindur në Tiranë, ku ka studiuar Histori dhe Filologji. Merret me botimin për një periudhë të shkurtër para se të mbërrinte në Bel Paese (Itali) dhe këtu i përkushtohet kinematografisë për Istituto Luce (shtëpia më e vjetër e filmit italian, tashmë e shkrirë në Cinecittà Luce, një kompani publike kinemaje), me aktivitete të fokusuara në prodhimin e film biblioteka historike dhe filma artistikë.

Në vitin 1999 themeloi dhe që atëherë drejton të përdyjavshmen shqiptare Bota shqiptare, që synonte komunitetet shqiptare në Itali. Pikërisht në vitin 2008 ai nënshkroi punën e tij të parë si regjisor, duke bashkëdrejtuar dokumentarin “Shqipëria, vendi përballë”, në të cilin gjurmon historinë shqiptare, bazuar ekskluzivisht në materialet arkivore të Istituto Luce dhe Filmit Shqiptar. Arkivi. Në vitin 2012 ai shkroi dhe drejtoi “Anija – La nave”, një film dokumentar mbi eksodin e shqiptarëve në Itali në fillim të viteve nëntëdhjetë. Një dokumentar mjaft i suksesshëm, me të cilin fitoi një nominim për Çmimin e Filmit “Nastri d’Argento” dhe në vitin 2013 “David di Donatello”, si filmi më i mirë artistik i vitit. / AlbaniaNews/ 

Për t’u bërë pjesë e grupit të “Gazeta Diaspora Shqiptare” mjafton të klikoni: Join Group dhe kërkesa do t’ju aprovohet menjëherë. 

Nevoja për kujtime, memoria që është një birucë që ruan bobina të vjetra filmi e tërheq kameramanin e regjimit në një ndërgjegjësim introspektiv. Nga diktatura e Benito Musolinit në atë të Enver Hoxhës: analiza që njeriu i bën vetes dhe rolit të tij pas asaj kamere, me të cilën ai tregon historinë e totalitarizmave të shekullit XX, është e hidhur dhe e qartë.

Alfredo Cecchetti është ylli i padiskutueshëm i filmit dokumentar ““La macchina delle immagini di Alfredo C.” me regji të Rolands Sejko, i shpërndarë nga Istituto Luce dhe i prezantuar në Bienalen e Venecias, në seksionin Orizzonti.

Filmi rrëfen historinë e një njeriu, (të luajtur nga Pietro De Silva), me veçori të çuditshme; është një kinooperator që qëndroi në shërbim të pjese e redaksisë në Luce që përgatiste kinoditarin, një krijimit fashist, i shfaqur me detyrim në të gjitha kinematë italiane përpara transmetimit të çdo filmi, për disa kohë. Gjatë viteve të punës, Alfredo Cecchetti xhiron skenat më të njohura të filmave të kohës, të fokusuara kryesisht në figurën e Duçes, deri në pushtimin e Shqipërisë në vitin 1939.

Kur vendi ballkanik çlirohet nga fashistët, shumë italianë mbeten të mbërthyer në mëshirën e regjimit, përfshirë edhe vetë Cecchetti, i cili kalon në shërbim të Enver Hoxhës.

Nuk ishte e lehtë për regjisorin shqiptar Roland Sejko për të gjetur informacione dhe materiale mbi kineastin, procesi i kërkimit u zhvillua midis Shqipërisë dhe Romës, qyteti ku jeton Sejko.

Kjo Makinë e imazheve nga Alfredo C. nuk dëshiron të tregojë vetëm historinë e një njeriu, punën dhe pasionin e tij të jetuar mes dy regjimeve diktatoriale. Gjithashtu dëshiron të tregojë edhe rëndësinë e kujtesës, urgjencën për të mos harruar dhe për rolin e shpëtimtarit që kujtimet shpesh marrin përsipër. Dhe nevoja e Alfredos për të kujtuar është frenetike, për të rishikuar imazhet që ka filmuar, për të ngulitur në kujtesën e tij fytyrat e ndryshme që ka shkrepur.

Është e rëndësishme, për atë që të ekstrapolojë nga mendja e tij figurat e përcaktuara mirë, në mënyrë që me kalimin e kohës ato të mos kthehen në përbindësha endacakë, jo më kuptimplotë, jo më emër. Dhe pikërisht aty, në atë magazinë, në atë bodrum ku jeton një lloj skedari imazhesh, Alfredo kujton se si e ka fotografuar Duçen, në çfarë situatash dhe me çfarë shprehjesh; kujton sesi i ndriçonte artificialisht sheshet, tashmë të errëta, sesi i shfrytëzonte me mjeshtëri njohuritë e tij. Duke punuar për Luce, ai mësoi shumë gjëra, të cilat diti t’i përdorte dhe t’i zbatonte.

Kujtimet nuk janë gjithmonë të bukura, ato shpesh kanë të njëjtin efekt si një goditje kamzhiku dhe më pas shfaqen vuajtjet në mënyrë dërrmuese për të mos qenë më në gjendje t’u japin jetë atyre rrotullave, atyre imazheve. Më pas, kujtesa hyn në lojë, është ajo e një të moshuari, por ka prioritetin e saj të duhur dhe të rëndësishëm. Dhe pikërisht këtu Alfredo pyet veten për rolin e tij, për “pozitën etike” që ka zënë makina e tij, falë tij apo për shkak të tij. Gjatë punës së montazhit, përmes imazheve, ai rijeton ato momente kur ka qenë aty, ka qenë prezent: e sheh veten duke përjetësuar ngazëllimin e rremë apo dhimbjen rraskapitëse dhe intensive. Emocionet e tij bëhen të prekshme dhe vuajtja e tij arrin te shikuesi, në tërësinë e saj.

Një dëshmitar i madh i fakteve historike, Cecchetti dhe përmes historisë dhe figurës së tij, Sejko përcjell reflektime të rëndësishme mbi përdorimin e imazheve dhe mbi rolin e atyre që filmojnë, autorit të fatit të figurave të portretizuara, të mjediseve të raportuara dhe e ndjesive të gjalla zvarriten. Përpjekja e suksesshme është të japësh një imazh unik dhe të plotë të makinës dhe mbajtësit të saj, sepse njëri është i prekur nga qëllimet e tjetrit. Dhe pikërisht mbi bazën e qëllimshmërisë së kameramanit lëviz kamera, duke i përjetësuar figurat në një mënyrë tjetër, e cila në të ardhmen do të animojë dokumentin e çmuar, me kapacitetin e tij të paçmuar të memories.

Kamera dhe kinematografia bëhen armë: e para në duart e atyre që i përdorin, e dyta në sytë e shikuesit. Dhe pastaj është ajo ndjenjë e mbuluar e disfatës, ajo dëshirë për t’i dhënë jetë të re filmave, të cilët, me gjithë fuqinë e tyre, mbeten të palëvizshëm. A do të ketë memoria të njëjtin kapacitet? A do të qëndrojë gjallë dhe ende? Cecchetti angazhohet, duke u përpjekur të rikompozojë enigmën e ngjarjeve që kanë kaluar në jetën e tij, të përbërë nga puna dhe pasioni, mbi të cilat ai ka ndërtuar gjithë ekzistencën e tij.

Sejko pikturon një portret të përgjakshëm të kujtdo që ndodhet në anën tjetër të dhomës, shpesh dëshmitar i ngjarjeve dramatike dhe i paaftë për të ndryshuar rrjedhën e gjërave. Me pak fjalë, përveç disa sforcimeve të raportuara nga kritikët më të ashpër, si rikonstruksioni i pozicionit dhe rolit të masës, i cili (sipas mendimeve më të rënda) do të ishte krijuar ad hoc për skenarin, duket se Sejko ka bërë. një punë e mirë dhe ky nuk është padyshim prodhimi i tij i parë i mirë filmik.

Tashmë në Itali që prej vitit 1991, ai ka lindur në Tiranë, ku ka studiuar Histori dhe Filologji. Merret me botimin për një periudhë të shkurtër para se të mbërrinte në Bel Paese (Itali) dhe këtu i përkushtohet kinematografisë për Istituto Luce (shtëpia më e vjetër e filmit italian, tashmë e shkrirë në Cinecittà Luce, një kompani publike kinemaje), me aktivitete të fokusuara në prodhimin e film biblioteka historike dhe filma artistikë.

Në vitin 1999 themeloi dhe që atëherë drejton të përdyjavshmen shqiptare Bota shqiptare, që synonte komunitetet shqiptare në Itali. Pikërisht në vitin 2008 ai nënshkroi punën e tij të parë si regjisor, duke bashkëdrejtuar dokumentarin “Shqipëria, vendi përballë”, në të cilin gjurmon historinë shqiptare, bazuar ekskluzivisht në materialet arkivore të Istituto Luce dhe Filmit Shqiptar. Arkivi. Në vitin 2012 ai shkroi dhe drejtoi “Anija – La nave”, një film dokumentar mbi eksodin e shqiptarëve në Itali në fillim të viteve nëntëdhjetë. Një dokumentar mjaft i suksesshëm, me të cilin fitoi një nominim për Çmimin e Filmit “Nastri d’Argento” dhe në vitin 2013 “David di Donatello”, si filmi më i mirë artistik i vitit. / AlbaniaNews/ 

Për t’u bërë pjesë e grupit të “Gazeta Diaspora Shqiptare” mjafton të klikoni: Join Group dhe kërkesa do t’ju aprovohet menjëherë. 

Nevoja për kujtime, memoria që është një birucë që ruan bobina të vjetra filmi e tërheq kameramanin e regjimit në një ndërgjegjësim introspektiv. Nga diktatura e Benito Musolinit në atë të Enver Hoxhës: analiza që njeriu i bën vetes dhe rolit të tij pas asaj kamere, me të cilën ai tregon historinë e totalitarizmave të shekullit XX, është e hidhur dhe e qartë.

Alfredo Cecchetti është ylli i padiskutueshëm i filmit dokumentar ““La macchina delle immagini di Alfredo C.” me regji të Rolands Sejko, i shpërndarë nga Istituto Luce dhe i prezantuar në Bienalen e Venecias, në seksionin Orizzonti.

Filmi rrëfen historinë e një njeriu, (të luajtur nga Pietro De Silva), me veçori të çuditshme; është një kinooperator që qëndroi në shërbim të pjese e redaksisë në Luce që përgatiste kinoditarin, një krijimit fashist, i shfaqur me detyrim në të gjitha kinematë italiane përpara transmetimit të çdo filmi, për disa kohë. Gjatë viteve të punës, Alfredo Cecchetti xhiron skenat më të njohura të filmave të kohës, të fokusuara kryesisht në figurën e Duçes, deri në pushtimin e Shqipërisë në vitin 1939.

Kur vendi ballkanik çlirohet nga fashistët, shumë italianë mbeten të mbërthyer në mëshirën e regjimit, përfshirë edhe vetë Cecchetti, i cili kalon në shërbim të Enver Hoxhës.

Nuk ishte e lehtë për regjisorin shqiptar Roland Sejko për të gjetur informacione dhe materiale mbi kineastin, procesi i kërkimit u zhvillua midis Shqipërisë dhe Romës, qyteti ku jeton Sejko.

Kjo Makinë e imazheve nga Alfredo C. nuk dëshiron të tregojë vetëm historinë e një njeriu, punën dhe pasionin e tij të jetuar mes dy regjimeve diktatoriale. Gjithashtu dëshiron të tregojë edhe rëndësinë e kujtesës, urgjencën për të mos harruar dhe për rolin e shpëtimtarit që kujtimet shpesh marrin përsipër. Dhe nevoja e Alfredos për të kujtuar është frenetike, për të rishikuar imazhet që ka filmuar, për të ngulitur në kujtesën e tij fytyrat e ndryshme që ka shkrepur.

Është e rëndësishme, për atë që të ekstrapolojë nga mendja e tij figurat e përcaktuara mirë, në mënyrë që me kalimin e kohës ato të mos kthehen në përbindësha endacakë, jo më kuptimplotë, jo më emër. Dhe pikërisht aty, në atë magazinë, në atë bodrum ku jeton një lloj skedari imazhesh, Alfredo kujton se si e ka fotografuar Duçen, në çfarë situatash dhe me çfarë shprehjesh; kujton sesi i ndriçonte artificialisht sheshet, tashmë të errëta, sesi i shfrytëzonte me mjeshtëri njohuritë e tij. Duke punuar për Luce, ai mësoi shumë gjëra, të cilat diti t’i përdorte dhe t’i zbatonte.

Kujtimet nuk janë gjithmonë të bukura, ato shpesh kanë të njëjtin efekt si një goditje kamzhiku dhe më pas shfaqen vuajtjet në mënyrë dërrmuese për të mos qenë më në gjendje t’u japin jetë atyre rrotullave, atyre imazheve. Më pas, kujtesa hyn në lojë, është ajo e një të moshuari, por ka prioritetin e saj të duhur dhe të rëndësishëm. Dhe pikërisht këtu Alfredo pyet veten për rolin e tij, për “pozitën etike” që ka zënë makina e tij, falë tij apo për shkak të tij. Gjatë punës së montazhit, përmes imazheve, ai rijeton ato momente kur ka qenë aty, ka qenë prezent: e sheh veten duke përjetësuar ngazëllimin e rremë apo dhimbjen rraskapitëse dhe intensive. Emocionet e tij bëhen të prekshme dhe vuajtja e tij arrin te shikuesi, në tërësinë e saj.

Një dëshmitar i madh i fakteve historike, Cecchetti dhe përmes historisë dhe figurës së tij, Sejko përcjell reflektime të rëndësishme mbi përdorimin e imazheve dhe mbi rolin e atyre që filmojnë, autorit të fatit të figurave të portretizuara, të mjediseve të raportuara dhe e ndjesive të gjalla zvarriten. Përpjekja e suksesshme është të japësh një imazh unik dhe të plotë të makinës dhe mbajtësit të saj, sepse njëri është i prekur nga qëllimet e tjetrit. Dhe pikërisht mbi bazën e qëllimshmërisë së kameramanit lëviz kamera, duke i përjetësuar figurat në një mënyrë tjetër, e cila në të ardhmen do të animojë dokumentin e çmuar, me kapacitetin e tij të paçmuar të memories.

Kamera dhe kinematografia bëhen armë: e para në duart e atyre që i përdorin, e dyta në sytë e shikuesit. Dhe pastaj është ajo ndjenjë e mbuluar e disfatës, ajo dëshirë për t’i dhënë jetë të re filmave, të cilët, me gjithë fuqinë e tyre, mbeten të palëvizshëm. A do të ketë memoria të njëjtin kapacitet? A do të qëndrojë gjallë dhe ende? Cecchetti angazhohet, duke u përpjekur të rikompozojë enigmën e ngjarjeve që kanë kaluar në jetën e tij, të përbërë nga puna dhe pasioni, mbi të cilat ai ka ndërtuar gjithë ekzistencën e tij.

Sejko pikturon një portret të përgjakshëm të kujtdo që ndodhet në anën tjetër të dhomës, shpesh dëshmitar i ngjarjeve dramatike dhe i paaftë për të ndryshuar rrjedhën e gjërave. Me pak fjalë, përveç disa sforcimeve të raportuara nga kritikët më të ashpër, si rikonstruksioni i pozicionit dhe rolit të masës, i cili (sipas mendimeve më të rënda) do të ishte krijuar ad hoc për skenarin, duket se Sejko ka bërë. një punë e mirë dhe ky nuk është padyshim prodhimi i tij i parë i mirë filmik.

Tashmë në Itali që prej vitit 1991, ai ka lindur në Tiranë, ku ka studiuar Histori dhe Filologji. Merret me botimin për një periudhë të shkurtër para se të mbërrinte në Bel Paese (Itali) dhe këtu i përkushtohet kinematografisë për Istituto Luce (shtëpia më e vjetër e filmit italian, tashmë e shkrirë në Cinecittà Luce, një kompani publike kinemaje), me aktivitete të fokusuara në prodhimin e film biblioteka historike dhe filma artistikë.

Në vitin 1999 themeloi dhe që atëherë drejton të përdyjavshmen shqiptare Bota shqiptare, që synonte komunitetet shqiptare në Itali. Pikërisht në vitin 2008 ai nënshkroi punën e tij të parë si regjisor, duke bashkëdrejtuar dokumentarin “Shqipëria, vendi përballë”, në të cilin gjurmon historinë shqiptare, bazuar ekskluzivisht në materialet arkivore të Istituto Luce dhe Filmit Shqiptar. Arkivi. Në vitin 2012 ai shkroi dhe drejtoi “Anija – La nave”, një film dokumentar mbi eksodin e shqiptarëve në Itali në fillim të viteve nëntëdhjetë. Një dokumentar mjaft i suksesshëm, me të cilin fitoi një nominim për Çmimin e Filmit “Nastri d’Argento” dhe në vitin 2013 “David di Donatello”, si filmi më i mirë artistik i vitit. / AlbaniaNews/ 

Për t’u bërë pjesë e grupit të “Gazeta Diaspora Shqiptare” mjafton të klikoni: Join Group dhe kërkesa do t’ju aprovohet menjëherë.