30 vite nga eksodi me anijen “Vlora”/ Shqipëri- Itali, sot dy popuj të pandarë

E premte, 29 Mars, 2024
E premte, 29 Mars, 2024

30 vite nga eksodi me anijen “Vlora”/ Shqipëri- Itali, sot dy popuj të pandarë

Rënia e komunizmit në Shqipëri në fillim të viteve 1990 e çoi Shqipërinë në një kolaps të madh ekonomik (me mungesa të mëdha ushqimi) mes trazirave të përhapura politike dhe shoqërore në vend.

Kjo nxiti shumë shqiptarë të përpiqen të largohen nga vendi i izoluar më parë. Shumë shqiptarë ikën në Greqi në jug, ndërsa të tjerë u përpoqën të kalonin në Jugosllavinë fqinje veriore. Në Tiranë ambasadat e huaja u sulmuan (kryesisht pa sukses) pasi u përhapën thashethemet për dhënien e vizave. Deri në 3,000 shqiptarë arritën të hyjnë në kompleksin e ambasadës gjermane, ndërsa disa hynë me sukses në mjediset e ambasadës Çekosllovake.

Ata në ambasadën gjermane u lejuan përfundimisht të largoheshin për në Gjermani nëpërmjet Italisë. Shumë nga emigrantët vendosën për Italinë, më pak se njëqind kilometra larg nëpër Ngushticën e Otrantos. Më parë në 1991 një numër kalimesh u tentuan nga qindra ose mijëra refugjatë shqiptarë që komanduan me forcë anije të ndryshme, nga transportuesit rumunë deri tek rimorkiatorët e marinës shqiptare.

Më 7 gusht 1991 anija Vlora ishte kthyer nga Kuba me një ngarkesë sheqeri, motorët e saj kryesorë ishin jashtë përdorimit dhe u ankorua në Durrës për të shkarkuar ngarkesën e saj dhe për tu riparuar. Ndërkohë, një mori njerëzish ishin mbledhur në port nga e gjithë vendi me shpresën për të hipur në ndonjë anije dhe lundruar për në Itali. Pa askënd për t’i ndaluar, mijëra prej tyre (midis 10.000 dhe mbi 20.000 sipas raporteve) hipën në anijen Vlora më 7 gusht 1991.

Duke lundruar vetëm me motorët e tij ndihmës, pa radar (për shkak të pranisë së pasagjerit) dhe me peshë të tepërt, anija gjithashtu humbi tubat e ftohjes pasi udhëtarët i hapën ato për të provuar dhe hidratuar veten, me kapitenin pastaj duke përdorur ujin e detit për të shmangur shkrirjen e motorit. Anija mbërriti në brigjet italiane në orët e para të 8 gushtit. Duke iu afruar portit të Brindisit rreth orës 4 të mëngjesit, kapiteni u këshillua që të mos ankorohej në qytet nga nënprefekti i policisë. Qyteti ishte akoma duke u pajtuar me mijëra shqiptarë që kishin ardhur në mars apo më pas dhe nuk kishin kapacitet për të mbajtur më shumë. Kapiteni i anijes pastaj ndryshoi drejtim në Bari, vetëm 55 milje larg, të cilit anijes së prishur iu deshën shtatë orë për të arritur. Gjatë asaj kohe, pak ishte bërë nga autoritetet italiane për t’u përgatitur për këtë mbërritje masive. Si shefi i policisë ashtu edhe mbikëqyrësi ishin me pushime ndërsa zyra e kryetarit u njoftua vetëm kur anija ishte tashmë në port. U bë një përpjekje për të bllokuar hyrjen e portit duke përdorur anije të vogla dhe fregatën e marinës Euro për të provuar dhe detyruar kapitenin të kthehej në Shqipëri. Duke përmendur kushtet e përkeqësuara në bordin e anijes, pasi udhëtarët kishin kaluar 36 orë pa ushqim ose ujë në nxehtësinë mbytëse, kapiteni nuk pranoi të tërhiqej. Ai hyri në port, duke komunikuar se kishte lënduar njerëz në bord dhe ai nuk mund të kthehej mekanikisht. Anij Vlora u detyrua të ankorohet në kalatën më të largët nga qendra e qytetit, e rezervuar zakonisht për shkarkimin e qymyrit. Ndërsa në port, shumë pasagjerë të tij u hodhën në ujë dhe notuan në breg ose u ngjitën nëpër litarë ndërsa ishte ankoruar.

Bllokimi dhe përplasjet e stadiumit (8 gusht)
Politika e vijës së ashpër të qeverisë italiane, e shprehur nga Ministri i Brendshëm Vincenzo Scotti, ishte ndalimi i anijeve të refugjatëve nga zbarkimi në brigjet italiane dhe deportimi i emigrantëve menjëherë. Si të tillë, udhëtarët e “Vlorës” nuk zbarkuan në një pritje të ngrohtë. Urdhrat nga Roma bënë thirrje që ata të mbaheshin në port, me pak ose aspak ndihmë materiale, dhe të ktheheshin mbrapsht në Shqipëri brenda pak ditësh, në mos orësh. E gjithë kriza më pas përfundoi më 16 gusht me kthimin e pjesës më të madhe të tyre në Shqipëri.

Varfëria dhe regjimi komunist!

Eksodi nëpërmjet anijes tregtare Vlora ishte episodi më i famshëm, por sigurisht jo i vetmi. Regjimi komunist në Shqipëri kishte izoluar vendin nga bota perëndimore, duke shkaktuar rritjen e shkallës së krimit dhe shtimin e varfërisë. Pas rënies së diktatorit Enver Hoxha, në vitin 1985, situata nuk u përmirësua, e kështu, falë ndikimit të stacioneve italiane, sinjali it ë cilave arrinte përtej Adriatikut, filluan lëvizjet e shqiptarëve për kërkimin e një të ardhmeje më të mirë.

Festimet për përvjetorin e tridhjetë!

Lidhja mes dy popujve sot është më e fortë se kurrë. Të dyja vendet kanë bërë homazhe në nder të kësaj dite. Rajoni i Pulias ka bërë një sërë ekspozitash në nderim të asaj kohe e dite e një gjë e tillë po bëhet dhe në Durrës, me një ekspozitë që u mbajt nga data 5 deri në 8 gusht.

 

Për t’u bërë pjesë e grupit të “Gazeta Diaspora Shqiptare” mjafton të klikoni: Join Group dhe kërkesa do t’ju aprovohet menjëherë. 

Rënia e komunizmit në Shqipëri në fillim të viteve 1990 e çoi Shqipërinë në një kolaps të madh ekonomik (me mungesa të mëdha ushqimi) mes trazirave të përhapura politike dhe shoqërore në vend.

Kjo nxiti shumë shqiptarë të përpiqen të largohen nga vendi i izoluar më parë. Shumë shqiptarë ikën në Greqi në jug, ndërsa të tjerë u përpoqën të kalonin në Jugosllavinë fqinje veriore. Në Tiranë ambasadat e huaja u sulmuan (kryesisht pa sukses) pasi u përhapën thashethemet për dhënien e vizave. Deri në 3,000 shqiptarë arritën të hyjnë në kompleksin e ambasadës gjermane, ndërsa disa hynë me sukses në mjediset e ambasadës Çekosllovake.

Ata në ambasadën gjermane u lejuan përfundimisht të largoheshin për në Gjermani nëpërmjet Italisë. Shumë nga emigrantët vendosën për Italinë, më pak se njëqind kilometra larg nëpër Ngushticën e Otrantos. Më parë në 1991 një numër kalimesh u tentuan nga qindra ose mijëra refugjatë shqiptarë që komanduan me forcë anije të ndryshme, nga transportuesit rumunë deri tek rimorkiatorët e marinës shqiptare.

Më 7 gusht 1991 anija Vlora ishte kthyer nga Kuba me një ngarkesë sheqeri, motorët e saj kryesorë ishin jashtë përdorimit dhe u ankorua në Durrës për të shkarkuar ngarkesën e saj dhe për tu riparuar. Ndërkohë, një mori njerëzish ishin mbledhur në port nga e gjithë vendi me shpresën për të hipur në ndonjë anije dhe lundruar për në Itali. Pa askënd për t’i ndaluar, mijëra prej tyre (midis 10.000 dhe mbi 20.000 sipas raporteve) hipën në anijen Vlora më 7 gusht 1991.

Duke lundruar vetëm me motorët e tij ndihmës, pa radar (për shkak të pranisë së pasagjerit) dhe me peshë të tepërt, anija gjithashtu humbi tubat e ftohjes pasi udhëtarët i hapën ato për të provuar dhe hidratuar veten, me kapitenin pastaj duke përdorur ujin e detit për të shmangur shkrirjen e motorit. Anija mbërriti në brigjet italiane në orët e para të 8 gushtit. Duke iu afruar portit të Brindisit rreth orës 4 të mëngjesit, kapiteni u këshillua që të mos ankorohej në qytet nga nënprefekti i policisë. Qyteti ishte akoma duke u pajtuar me mijëra shqiptarë që kishin ardhur në mars apo më pas dhe nuk kishin kapacitet për të mbajtur më shumë. Kapiteni i anijes pastaj ndryshoi drejtim në Bari, vetëm 55 milje larg, të cilit anijes së prishur iu deshën shtatë orë për të arritur. Gjatë asaj kohe, pak ishte bërë nga autoritetet italiane për t’u përgatitur për këtë mbërritje masive. Si shefi i policisë ashtu edhe mbikëqyrësi ishin me pushime ndërsa zyra e kryetarit u njoftua vetëm kur anija ishte tashmë në port. U bë një përpjekje për të bllokuar hyrjen e portit duke përdorur anije të vogla dhe fregatën e marinës Euro për të provuar dhe detyruar kapitenin të kthehej në Shqipëri. Duke përmendur kushtet e përkeqësuara në bordin e anijes, pasi udhëtarët kishin kaluar 36 orë pa ushqim ose ujë në nxehtësinë mbytëse, kapiteni nuk pranoi të tërhiqej. Ai hyri në port, duke komunikuar se kishte lënduar njerëz në bord dhe ai nuk mund të kthehej mekanikisht. Anij Vlora u detyrua të ankorohet në kalatën më të largët nga qendra e qytetit, e rezervuar zakonisht për shkarkimin e qymyrit. Ndërsa në port, shumë pasagjerë të tij u hodhën në ujë dhe notuan në breg ose u ngjitën nëpër litarë ndërsa ishte ankoruar.

Bllokimi dhe përplasjet e stadiumit (8 gusht)
Politika e vijës së ashpër të qeverisë italiane, e shprehur nga Ministri i Brendshëm Vincenzo Scotti, ishte ndalimi i anijeve të refugjatëve nga zbarkimi në brigjet italiane dhe deportimi i emigrantëve menjëherë. Si të tillë, udhëtarët e “Vlorës” nuk zbarkuan në një pritje të ngrohtë. Urdhrat nga Roma bënë thirrje që ata të mbaheshin në port, me pak ose aspak ndihmë materiale, dhe të ktheheshin mbrapsht në Shqipëri brenda pak ditësh, në mos orësh. E gjithë kriza më pas përfundoi më 16 gusht me kthimin e pjesës më të madhe të tyre në Shqipëri.

Varfëria dhe regjimi komunist!

Eksodi nëpërmjet anijes tregtare Vlora ishte episodi më i famshëm, por sigurisht jo i vetmi. Regjimi komunist në Shqipëri kishte izoluar vendin nga bota perëndimore, duke shkaktuar rritjen e shkallës së krimit dhe shtimin e varfërisë. Pas rënies së diktatorit Enver Hoxha, në vitin 1985, situata nuk u përmirësua, e kështu, falë ndikimit të stacioneve italiane, sinjali it ë cilave arrinte përtej Adriatikut, filluan lëvizjet e shqiptarëve për kërkimin e një të ardhmeje më të mirë.

Festimet për përvjetorin e tridhjetë!

Lidhja mes dy popujve sot është më e fortë se kurrë. Të dyja vendet kanë bërë homazhe në nder të kësaj dite. Rajoni i Pulias ka bërë një sërë ekspozitash në nderim të asaj kohe e dite e një gjë e tillë po bëhet dhe në Durrës, me një ekspozitë që u mbajt nga data 5 deri në 8 gusht.

 

Për t’u bërë pjesë e grupit të “Gazeta Diaspora Shqiptare” mjafton të klikoni: Join Group dhe kërkesa do t’ju aprovohet menjëherë. 

Rënia e komunizmit në Shqipëri në fillim të viteve 1990 e çoi Shqipërinë në një kolaps të madh ekonomik (me mungesa të mëdha ushqimi) mes trazirave të përhapura politike dhe shoqërore në vend.

Kjo nxiti shumë shqiptarë të përpiqen të largohen nga vendi i izoluar më parë. Shumë shqiptarë ikën në Greqi në jug, ndërsa të tjerë u përpoqën të kalonin në Jugosllavinë fqinje veriore. Në Tiranë ambasadat e huaja u sulmuan (kryesisht pa sukses) pasi u përhapën thashethemet për dhënien e vizave. Deri në 3,000 shqiptarë arritën të hyjnë në kompleksin e ambasadës gjermane, ndërsa disa hynë me sukses në mjediset e ambasadës Çekosllovake.

Ata në ambasadën gjermane u lejuan përfundimisht të largoheshin për në Gjermani nëpërmjet Italisë. Shumë nga emigrantët vendosën për Italinë, më pak se njëqind kilometra larg nëpër Ngushticën e Otrantos. Më parë në 1991 një numër kalimesh u tentuan nga qindra ose mijëra refugjatë shqiptarë që komanduan me forcë anije të ndryshme, nga transportuesit rumunë deri tek rimorkiatorët e marinës shqiptare.

Më 7 gusht 1991 anija Vlora ishte kthyer nga Kuba me një ngarkesë sheqeri, motorët e saj kryesorë ishin jashtë përdorimit dhe u ankorua në Durrës për të shkarkuar ngarkesën e saj dhe për tu riparuar. Ndërkohë, një mori njerëzish ishin mbledhur në port nga e gjithë vendi me shpresën për të hipur në ndonjë anije dhe lundruar për në Itali. Pa askënd për t’i ndaluar, mijëra prej tyre (midis 10.000 dhe mbi 20.000 sipas raporteve) hipën në anijen Vlora më 7 gusht 1991.

Duke lundruar vetëm me motorët e tij ndihmës, pa radar (për shkak të pranisë së pasagjerit) dhe me peshë të tepërt, anija gjithashtu humbi tubat e ftohjes pasi udhëtarët i hapën ato për të provuar dhe hidratuar veten, me kapitenin pastaj duke përdorur ujin e detit për të shmangur shkrirjen e motorit. Anija mbërriti në brigjet italiane në orët e para të 8 gushtit. Duke iu afruar portit të Brindisit rreth orës 4 të mëngjesit, kapiteni u këshillua që të mos ankorohej në qytet nga nënprefekti i policisë. Qyteti ishte akoma duke u pajtuar me mijëra shqiptarë që kishin ardhur në mars apo më pas dhe nuk kishin kapacitet për të mbajtur më shumë. Kapiteni i anijes pastaj ndryshoi drejtim në Bari, vetëm 55 milje larg, të cilit anijes së prishur iu deshën shtatë orë për të arritur. Gjatë asaj kohe, pak ishte bërë nga autoritetet italiane për t’u përgatitur për këtë mbërritje masive. Si shefi i policisë ashtu edhe mbikëqyrësi ishin me pushime ndërsa zyra e kryetarit u njoftua vetëm kur anija ishte tashmë në port. U bë një përpjekje për të bllokuar hyrjen e portit duke përdorur anije të vogla dhe fregatën e marinës Euro për të provuar dhe detyruar kapitenin të kthehej në Shqipëri. Duke përmendur kushtet e përkeqësuara në bordin e anijes, pasi udhëtarët kishin kaluar 36 orë pa ushqim ose ujë në nxehtësinë mbytëse, kapiteni nuk pranoi të tërhiqej. Ai hyri në port, duke komunikuar se kishte lënduar njerëz në bord dhe ai nuk mund të kthehej mekanikisht. Anij Vlora u detyrua të ankorohet në kalatën më të largët nga qendra e qytetit, e rezervuar zakonisht për shkarkimin e qymyrit. Ndërsa në port, shumë pasagjerë të tij u hodhën në ujë dhe notuan në breg ose u ngjitën nëpër litarë ndërsa ishte ankoruar.

Bllokimi dhe përplasjet e stadiumit (8 gusht)
Politika e vijës së ashpër të qeverisë italiane, e shprehur nga Ministri i Brendshëm Vincenzo Scotti, ishte ndalimi i anijeve të refugjatëve nga zbarkimi në brigjet italiane dhe deportimi i emigrantëve menjëherë. Si të tillë, udhëtarët e “Vlorës” nuk zbarkuan në një pritje të ngrohtë. Urdhrat nga Roma bënë thirrje që ata të mbaheshin në port, me pak ose aspak ndihmë materiale, dhe të ktheheshin mbrapsht në Shqipëri brenda pak ditësh, në mos orësh. E gjithë kriza më pas përfundoi më 16 gusht me kthimin e pjesës më të madhe të tyre në Shqipëri.

Varfëria dhe regjimi komunist!

Eksodi nëpërmjet anijes tregtare Vlora ishte episodi më i famshëm, por sigurisht jo i vetmi. Regjimi komunist në Shqipëri kishte izoluar vendin nga bota perëndimore, duke shkaktuar rritjen e shkallës së krimit dhe shtimin e varfërisë. Pas rënies së diktatorit Enver Hoxha, në vitin 1985, situata nuk u përmirësua, e kështu, falë ndikimit të stacioneve italiane, sinjali it ë cilave arrinte përtej Adriatikut, filluan lëvizjet e shqiptarëve për kërkimin e një të ardhmeje më të mirë.

Festimet për përvjetorin e tridhjetë!

Lidhja mes dy popujve sot është më e fortë se kurrë. Të dyja vendet kanë bërë homazhe në nder të kësaj dite. Rajoni i Pulias ka bërë një sërë ekspozitash në nderim të asaj kohe e dite e një gjë e tillë po bëhet dhe në Durrës, me një ekspozitë që u mbajt nga data 5 deri në 8 gusht.

 

Për t’u bërë pjesë e grupit të “Gazeta Diaspora Shqiptare” mjafton të klikoni: Join Group dhe kërkesa do t’ju aprovohet menjëherë.