Arbëresh/ Bellizzi: Projektet na ndihmojnë të mos harrojmë gjuhën dhe kulturën

E enjte, 28 Mars, 2024
E enjte, 28 Mars, 2024

Arbëresh/ Bellizzi: Projektet na ndihmojnë të mos harrojmë gjuhën dhe kulturën

Ambrogio Bellizzi i përket atij grupi arbëreshësh që i manifestojnë me krenari dhe dashuri rrënjët, e ende  vazhdon të japë kontributin maksimal që gjuha shqipe të mësohet edhe nga brezat e rinj. Instituti ku ai punon në Lungro nuk e ka ndaluar punën as në kohën e pandemisë, duke qenë gjithmonë inovativ në ide dhe sugjerime për tja bërë sa më të lehtë brezave të rinj mësimin e gjuhës dhe historisë të të parëve. Në një intervistë për “Diaspora Shqiptare” Bellizzi tregon se do kishte dëshirë që bashkëpunimet me institucionet shqiptare të ishin më të shumta dhe pse jo të krijoheshin ura bashkëpunimit mes shkollave kur mësojnë fëmijët arbëresh dhe atyre në Shqipëri.

Ju keni kontribuar për vite në ruajtjen e traditave dhe kulturës arbërore?

Instituti ynë gjithëpërfshirës Arbëresh i Lungro dhe Frascineto përfshin të gjitha bashkësitë e pakicave gjuhësore shqiptare të vendosura afër masivit Pollino: Acquaformosa, Civita, Firmo, Frascineto, Lungro dhe San Basile.

Që nga themelimi, Instituti ka si mision kryesor ruajtjen dhe njohjen e gjuhës, historisë, traditave dhe ritit të përkatësisë në mënyrë që kjo trashëgimi e madhe kulturore të mos humbasë dhe që brezat e rinj të përfitojnë dhe të rihapin kulturën autoktone.

Fatkeqësisht, jo të gjithë fëmijët e dinë gjuhën e tyre amtare dhe për këtë arsye shkolla, përmes projekteve, aktiviteteve të shumta arsimore të synuara, përpiqet të mbajë gjallë dhe të përçojë kulturën e paraardhësve tanë që përndryshe do të humbte.

Si ka qenë bashkëpunimi me arbëreshët e tjetër?

Ndërkohë, bashkëpunimi midis vendeve të sipërpërmendura është jashtëzakonisht pozitiv sepse ata ndajnë të njëjtin mendim dhe bashkëpunojnë së bashku duke aktivizuar projekte të përbashkëta arsimore siç janë kurse për njohjen dhe përvetësimin e gjuhës dhe kulturës që i përkasin. Edhe më i rëndësishëm është bashkëpunimi dhe rrjeti që është arritur të krijohet me komunitetet arbërshe, por edhe me pakicat e tjera gjuhësore të pranishme në Rajonin tonë të Kalabrisë si Grecanica dhe Waldensian. Ata janë pakica me të cilat ne kemi bashkëpunuar për vite me radhë dhe kemi planifikuar aktivitete të përbashkëta.

A vazhdon komuniteti arbëresh të punojë për të ruajtur traditat dhe historinë?

Siç edhe e përmenda, me të gjitha kufijtë që situata politike, shoqërore dhe kulturore imponojnë dhe shpesh pengojnë, sidomos pandemia, komunitetet vazhdojnë të punojnë dhe sigurohen që të ruajnë dhe përmirësojnë atë që mbetet ende nga trashëgimia jonë e madhe kulturore.

A vazhdojnë brezat e rinj të kenë të njëjtin interes për rrënjët dhe origjinën e tyre?

Kjo është mbase përgjigja më e trishtuar dhe më e dhimbshme. Fatkeqësisht, për arsye të ndryshme, të një natyre shoqërore, politike dhe kulturore, gjuha amtare nuk përdoret më si një mjet komunikimi në shtëpitë tona. Të rinjtë dhe madje edhe më shumë të rinj janë larg nga nevoja për të ditur dhe për të marrë njohuri në lidhje me të. Sidoqoftë, ju kemi nënvizuar se çdo herë që shkolla ka punuar në drejtim të mbrojtjes dhe mbrojtjes së gjuhës, shumë të rinj kanë ndjekur aktivitetet e propozuara me interes dhe rezultate të shkëlqyera. Le të themi se ka një mungesë të propozimeve të vlefshme të afta për të tërhequr vëmendjen e brezave të rinj.

A bashkëpunoni me institucione në Shqipëri?

Shkolla jonë ka arritur të krijojë bashkëpunime të shkëlqyera me agjencitë kulturore të zonës, me Universitetin e Cosenza dhe me Eparkinë e Lungro.

Fatkeqësisht, bashkëpunimet tona me Shqipërinë janë të pakta nëse nuk mungojnë, një vend me të cilin natyrshëm do të dëshironim të krijonim marrëdhënie kulturore dhe shoqërore. Unë jam duke menduar, për shembull, të binjakëzimit dhe shkëmbimeve kulturore midis shkollave të të dy vendeve.

Ju keni punuar kohët e fundit për të sjellë historinë e Pinokut në shqip?

Në këto ditë në shkollën time po kryejmë më shumë aktivitete në lidhje me historinë, gjuhën dhe kulturën arbëreshe.

Një hulumtim mbi figurën e liderit të madh shqiptar dhe heroit tonë të përbashkët Giorgio Castriota Scanderbeg; një hulumtim mbi komunitetet tona minoritare dhe një laborator në gjuhën shqipe përmes aktiviteteve teatrore duke përkthyer dhe përfaqësuar përrallën e Pinokut, një nga historitë më të famshme për fëmijë në botë. Në një shkollë afër nesh ata gjithmonë përfaqësojnë historinë e Kostandinit dhe Doruntinës në gjuhë.

Ne përdorim teatër sepse mendojmë se është mjeti më i mirë dhe më efektiv për të njohur dhe mësuar një gjuhë, një përvojë shumë e pasur që tashmë ka dhënë rezultate të shkëlqyera në të kaluarën.

Pse u zgjodh saktësisht historia e Pinokut?

Përralla e Pinokut u zgjodh sepse është një përrallë e lehtë për tu mësuar pasi është shumë e njohur, por edhe sepse ne punojmë shumë në botën e përrallave të cilat janë paksa edhe bota e fëmijëve dhe prandaj preferojmë që gjithmonë të nisemi nga realiteti i tyre.

Pas Pinokut, a keni menduar se çfarë do të vini në skenë?

Me shkollën ne përpiqemi të organizojmë aktivitete për verën që përfshijnë shumicën e nxënësve tanë dhe të përqendrohemi shumë në teatër, në kërcim, natyrisht, duke parë vallëzimet tona, muzikën tonë dhe gjuhën tonë amtare me një sy të veçantë.

Pandemia ju ka privuar nga organizimi i shumë ngjarjeve. Tani me lëshimin e masave, cilat janë aktivitetet që keni menduar?

Padyshim pandemia pandemia përfaqësonte një frenim në aktivitete dhe na detyroi të punojmë në distancë, por dëshira për të bërë është aq e madhe sa ne sërish u përpoqëm të jemi aktiv.

Për t’u bërë pjesë e grupit të “Gazeta Diaspora Shqiptare” mjafton të klikoni: Join Group dhe kërkesa do t’ju aprovohet menjëherë.

Ambrogio Bellizzi i përket atij grupi arbëreshësh që i manifestojnë me krenari dhe dashuri rrënjët, e ende  vazhdon të japë kontributin maksimal që gjuha shqipe të mësohet edhe nga brezat e rinj. Instituti ku ai punon në Lungro nuk e ka ndaluar punën as në kohën e pandemisë, duke qenë gjithmonë inovativ në ide dhe sugjerime për tja bërë sa më të lehtë brezave të rinj mësimin e gjuhës dhe historisë të të parëve. Në një intervistë për “Diaspora Shqiptare” Bellizzi tregon se do kishte dëshirë që bashkëpunimet me institucionet shqiptare të ishin më të shumta dhe pse jo të krijoheshin ura bashkëpunimit mes shkollave kur mësojnë fëmijët arbëresh dhe atyre në Shqipëri.

Ju keni kontribuar për vite në ruajtjen e traditave dhe kulturës arbërore?

Instituti ynë gjithëpërfshirës Arbëresh i Lungro dhe Frascineto përfshin të gjitha bashkësitë e pakicave gjuhësore shqiptare të vendosura afër masivit Pollino: Acquaformosa, Civita, Firmo, Frascineto, Lungro dhe San Basile.

Që nga themelimi, Instituti ka si mision kryesor ruajtjen dhe njohjen e gjuhës, historisë, traditave dhe ritit të përkatësisë në mënyrë që kjo trashëgimi e madhe kulturore të mos humbasë dhe që brezat e rinj të përfitojnë dhe të rihapin kulturën autoktone.

Fatkeqësisht, jo të gjithë fëmijët e dinë gjuhën e tyre amtare dhe për këtë arsye shkolla, përmes projekteve, aktiviteteve të shumta arsimore të synuara, përpiqet të mbajë gjallë dhe të përçojë kulturën e paraardhësve tanë që përndryshe do të humbte.

Si ka qenë bashkëpunimi me arbëreshët e tjetër?

Ndërkohë, bashkëpunimi midis vendeve të sipërpërmendura është jashtëzakonisht pozitiv sepse ata ndajnë të njëjtin mendim dhe bashkëpunojnë së bashku duke aktivizuar projekte të përbashkëta arsimore siç janë kurse për njohjen dhe përvetësimin e gjuhës dhe kulturës që i përkasin. Edhe më i rëndësishëm është bashkëpunimi dhe rrjeti që është arritur të krijohet me komunitetet arbërshe, por edhe me pakicat e tjera gjuhësore të pranishme në Rajonin tonë të Kalabrisë si Grecanica dhe Waldensian. Ata janë pakica me të cilat ne kemi bashkëpunuar për vite me radhë dhe kemi planifikuar aktivitete të përbashkëta.

A vazhdon komuniteti arbëresh të punojë për të ruajtur traditat dhe historinë?

Siç edhe e përmenda, me të gjitha kufijtë që situata politike, shoqërore dhe kulturore imponojnë dhe shpesh pengojnë, sidomos pandemia, komunitetet vazhdojnë të punojnë dhe sigurohen që të ruajnë dhe përmirësojnë atë që mbetet ende nga trashëgimia jonë e madhe kulturore.

A vazhdojnë brezat e rinj të kenë të njëjtin interes për rrënjët dhe origjinën e tyre?

Kjo është mbase përgjigja më e trishtuar dhe më e dhimbshme. Fatkeqësisht, për arsye të ndryshme, të një natyre shoqërore, politike dhe kulturore, gjuha amtare nuk përdoret më si një mjet komunikimi në shtëpitë tona. Të rinjtë dhe madje edhe më shumë të rinj janë larg nga nevoja për të ditur dhe për të marrë njohuri në lidhje me të. Sidoqoftë, ju kemi nënvizuar se çdo herë që shkolla ka punuar në drejtim të mbrojtjes dhe mbrojtjes së gjuhës, shumë të rinj kanë ndjekur aktivitetet e propozuara me interes dhe rezultate të shkëlqyera. Le të themi se ka një mungesë të propozimeve të vlefshme të afta për të tërhequr vëmendjen e brezave të rinj.

A bashkëpunoni me institucione në Shqipëri?

Shkolla jonë ka arritur të krijojë bashkëpunime të shkëlqyera me agjencitë kulturore të zonës, me Universitetin e Cosenza dhe me Eparkinë e Lungro.

Fatkeqësisht, bashkëpunimet tona me Shqipërinë janë të pakta nëse nuk mungojnë, një vend me të cilin natyrshëm do të dëshironim të krijonim marrëdhënie kulturore dhe shoqërore. Unë jam duke menduar, për shembull, të binjakëzimit dhe shkëmbimeve kulturore midis shkollave të të dy vendeve.

Ju keni punuar kohët e fundit për të sjellë historinë e Pinokut në shqip?

Në këto ditë në shkollën time po kryejmë më shumë aktivitete në lidhje me historinë, gjuhën dhe kulturën arbëreshe.

Një hulumtim mbi figurën e liderit të madh shqiptar dhe heroit tonë të përbashkët Giorgio Castriota Scanderbeg; një hulumtim mbi komunitetet tona minoritare dhe një laborator në gjuhën shqipe përmes aktiviteteve teatrore duke përkthyer dhe përfaqësuar përrallën e Pinokut, një nga historitë më të famshme për fëmijë në botë. Në një shkollë afër nesh ata gjithmonë përfaqësojnë historinë e Kostandinit dhe Doruntinës në gjuhë.

Ne përdorim teatër sepse mendojmë se është mjeti më i mirë dhe më efektiv për të njohur dhe mësuar një gjuhë, një përvojë shumë e pasur që tashmë ka dhënë rezultate të shkëlqyera në të kaluarën.

Pse u zgjodh saktësisht historia e Pinokut?

Përralla e Pinokut u zgjodh sepse është një përrallë e lehtë për tu mësuar pasi është shumë e njohur, por edhe sepse ne punojmë shumë në botën e përrallave të cilat janë paksa edhe bota e fëmijëve dhe prandaj preferojmë që gjithmonë të nisemi nga realiteti i tyre.

Pas Pinokut, a keni menduar se çfarë do të vini në skenë?

Me shkollën ne përpiqemi të organizojmë aktivitete për verën që përfshijnë shumicën e nxënësve tanë dhe të përqendrohemi shumë në teatër, në kërcim, natyrisht, duke parë vallëzimet tona, muzikën tonë dhe gjuhën tonë amtare me një sy të veçantë.

Pandemia ju ka privuar nga organizimi i shumë ngjarjeve. Tani me lëshimin e masave, cilat janë aktivitetet që keni menduar?

Padyshim pandemia pandemia përfaqësonte një frenim në aktivitete dhe na detyroi të punojmë në distancë, por dëshira për të bërë është aq e madhe sa ne sërish u përpoqëm të jemi aktiv.

Për t’u bërë pjesë e grupit të “Gazeta Diaspora Shqiptare” mjafton të klikoni: Join Group dhe kërkesa do t’ju aprovohet menjëherë.

Ambrogio Bellizzi i përket atij grupi arbëreshësh që i manifestojnë me krenari dhe dashuri rrënjët, e ende  vazhdon të japë kontributin maksimal që gjuha shqipe të mësohet edhe nga brezat e rinj. Instituti ku ai punon në Lungro nuk e ka ndaluar punën as në kohën e pandemisë, duke qenë gjithmonë inovativ në ide dhe sugjerime për tja bërë sa më të lehtë brezave të rinj mësimin e gjuhës dhe historisë të të parëve. Në një intervistë për “Diaspora Shqiptare” Bellizzi tregon se do kishte dëshirë që bashkëpunimet me institucionet shqiptare të ishin më të shumta dhe pse jo të krijoheshin ura bashkëpunimit mes shkollave kur mësojnë fëmijët arbëresh dhe atyre në Shqipëri.

Ju keni kontribuar për vite në ruajtjen e traditave dhe kulturës arbërore?

Instituti ynë gjithëpërfshirës Arbëresh i Lungro dhe Frascineto përfshin të gjitha bashkësitë e pakicave gjuhësore shqiptare të vendosura afër masivit Pollino: Acquaformosa, Civita, Firmo, Frascineto, Lungro dhe San Basile.

Që nga themelimi, Instituti ka si mision kryesor ruajtjen dhe njohjen e gjuhës, historisë, traditave dhe ritit të përkatësisë në mënyrë që kjo trashëgimi e madhe kulturore të mos humbasë dhe që brezat e rinj të përfitojnë dhe të rihapin kulturën autoktone.

Fatkeqësisht, jo të gjithë fëmijët e dinë gjuhën e tyre amtare dhe për këtë arsye shkolla, përmes projekteve, aktiviteteve të shumta arsimore të synuara, përpiqet të mbajë gjallë dhe të përçojë kulturën e paraardhësve tanë që përndryshe do të humbte.

Si ka qenë bashkëpunimi me arbëreshët e tjetër?

Ndërkohë, bashkëpunimi midis vendeve të sipërpërmendura është jashtëzakonisht pozitiv sepse ata ndajnë të njëjtin mendim dhe bashkëpunojnë së bashku duke aktivizuar projekte të përbashkëta arsimore siç janë kurse për njohjen dhe përvetësimin e gjuhës dhe kulturës që i përkasin. Edhe më i rëndësishëm është bashkëpunimi dhe rrjeti që është arritur të krijohet me komunitetet arbërshe, por edhe me pakicat e tjera gjuhësore të pranishme në Rajonin tonë të Kalabrisë si Grecanica dhe Waldensian. Ata janë pakica me të cilat ne kemi bashkëpunuar për vite me radhë dhe kemi planifikuar aktivitete të përbashkëta.

A vazhdon komuniteti arbëresh të punojë për të ruajtur traditat dhe historinë?

Siç edhe e përmenda, me të gjitha kufijtë që situata politike, shoqërore dhe kulturore imponojnë dhe shpesh pengojnë, sidomos pandemia, komunitetet vazhdojnë të punojnë dhe sigurohen që të ruajnë dhe përmirësojnë atë që mbetet ende nga trashëgimia jonë e madhe kulturore.

A vazhdojnë brezat e rinj të kenë të njëjtin interes për rrënjët dhe origjinën e tyre?

Kjo është mbase përgjigja më e trishtuar dhe më e dhimbshme. Fatkeqësisht, për arsye të ndryshme, të një natyre shoqërore, politike dhe kulturore, gjuha amtare nuk përdoret më si një mjet komunikimi në shtëpitë tona. Të rinjtë dhe madje edhe më shumë të rinj janë larg nga nevoja për të ditur dhe për të marrë njohuri në lidhje me të. Sidoqoftë, ju kemi nënvizuar se çdo herë që shkolla ka punuar në drejtim të mbrojtjes dhe mbrojtjes së gjuhës, shumë të rinj kanë ndjekur aktivitetet e propozuara me interes dhe rezultate të shkëlqyera. Le të themi se ka një mungesë të propozimeve të vlefshme të afta për të tërhequr vëmendjen e brezave të rinj.

A bashkëpunoni me institucione në Shqipëri?

Shkolla jonë ka arritur të krijojë bashkëpunime të shkëlqyera me agjencitë kulturore të zonës, me Universitetin e Cosenza dhe me Eparkinë e Lungro.

Fatkeqësisht, bashkëpunimet tona me Shqipërinë janë të pakta nëse nuk mungojnë, një vend me të cilin natyrshëm do të dëshironim të krijonim marrëdhënie kulturore dhe shoqërore. Unë jam duke menduar, për shembull, të binjakëzimit dhe shkëmbimeve kulturore midis shkollave të të dy vendeve.

Ju keni punuar kohët e fundit për të sjellë historinë e Pinokut në shqip?

Në këto ditë në shkollën time po kryejmë më shumë aktivitete në lidhje me historinë, gjuhën dhe kulturën arbëreshe.

Një hulumtim mbi figurën e liderit të madh shqiptar dhe heroit tonë të përbashkët Giorgio Castriota Scanderbeg; një hulumtim mbi komunitetet tona minoritare dhe një laborator në gjuhën shqipe përmes aktiviteteve teatrore duke përkthyer dhe përfaqësuar përrallën e Pinokut, një nga historitë më të famshme për fëmijë në botë. Në një shkollë afër nesh ata gjithmonë përfaqësojnë historinë e Kostandinit dhe Doruntinës në gjuhë.

Ne përdorim teatër sepse mendojmë se është mjeti më i mirë dhe më efektiv për të njohur dhe mësuar një gjuhë, një përvojë shumë e pasur që tashmë ka dhënë rezultate të shkëlqyera në të kaluarën.

Pse u zgjodh saktësisht historia e Pinokut?

Përralla e Pinokut u zgjodh sepse është një përrallë e lehtë për tu mësuar pasi është shumë e njohur, por edhe sepse ne punojmë shumë në botën e përrallave të cilat janë paksa edhe bota e fëmijëve dhe prandaj preferojmë që gjithmonë të nisemi nga realiteti i tyre.

Pas Pinokut, a keni menduar se çfarë do të vini në skenë?

Me shkollën ne përpiqemi të organizojmë aktivitete për verën që përfshijnë shumicën e nxënësve tanë dhe të përqendrohemi shumë në teatër, në kërcim, natyrisht, duke parë vallëzimet tona, muzikën tonë dhe gjuhën tonë amtare me një sy të veçantë.

Pandemia ju ka privuar nga organizimi i shumë ngjarjeve. Tani me lëshimin e masave, cilat janë aktivitetet që keni menduar?

Padyshim pandemia pandemia përfaqësonte një frenim në aktivitete dhe na detyroi të punojmë në distancë, por dëshira për të bërë është aq e madhe sa ne sërish u përpoqëm të jemi aktiv.

Për t’u bërë pjesë e grupit të “Gazeta Diaspora Shqiptare” mjafton të klikoni: Join Group dhe kërkesa do t’ju aprovohet menjëherë.