Alfred Ejlli, aktor, regjisor dhe interpretues, ka lindur në Shkodër në 1987 dhe ka jetuar në Itali për mëse një dekadë me një mision: të vijonte me projektin e tij artistik që përfshin kinemanë, fotografinë dhe madje dhe një koleksion mode të pabotuar Atelier Regjina.
Ai konsiderohet si një artist shqiptaro-italian multidimensional që në karrierën e tij është përpjekur të lidhë me një fije imagjinate rrugëtiin e tij të studimit dhe krijimtarinë e jashtëzakonshme.
Me kalimin e viteve Alfredi është specializuar në Psikodramë në Milano, ka shkruar një libër në 2016, ka qenë regjisor i një filmi dokument që i dedikohej refugjatëve në 2017-tën. Ndërkohë që ësht ka çelur dhe një ekspozitë fotografike që ka lindur nga përvoja personale “Il detachment impossible” në Verona në 2016.
Më poshtë është intervista e Ejllit dhënë për “The Way Magazine”:
Alfred, sa vend zë Shqipëria në kërkimin tuaj?
Shqipëria është vendi ku kam lindur dhe ka hedhur hapat e parë në kontekstin social që mezi pret të hapet me botën, madje me koston e vetë jetës së tij. Isha vetëm 4 vjeç kur anijet e të gjitha llojeve po përpiqeshin të arrinin brigjet e Puglias dhe vëllai im ishte në njërën prej tyre. Unë jam rritur në një kohë të hutuar dhe të dhunshme post-komunizmi, por për fat të mirë familja iem më dha mundësinë të studioja dhe të merrja diplomën time të parë për Psikologji në Fakultetin e Edukimit të Universitetit “Luigj Gurakuqi” të Shkodrës, titull i cili më pas më dha mudnësinë për të dhënë mësim në dy shkolla të mesme në Shkodër dhe Tiranë.
Pra, e keni nisur nga një hetim i brendshëm. Pse?
Dëshiroja të njihja veten time dhe më pas tu jepja zë mendimeve, dhe veçanërisht ndjenjave të mia. Shpesh humbasim në konfuzionin e jashtëm të jetës së përditshme, humbasim në sytë e të tjerëve pa i dhënë ndoshta më shumë hapësirë heshtjes së vetë. Gjithmonë jam përpjekur të dëgjojë ritmin e rrahjeve të zemrës, si një udhërrëfyes i brendshëm në zgjedhjet e jetës dhe më pas të pasqyrohet në artin tim.
Interesimi im për psikologjinë më bëri të vazhdoj me një master në Këshillim Psikologjik në Universitetin e Shkencave Sociale në Tiranë. Në 2010 jeta ime merr kthesën e rëndësishme: ardhja ime në Itali për të shoqëruar dhe ndihmuar nënën time për një operacion të rëndësishëm. Po atë vit fitova masterin e Trajnimit Ndërkulturor dhe Gjuhësor në Universitetin Katolik të Zemrës së Shenjtë. Më pas në 2013 masterin në Psikologji Klinike në po këtë universitet. Sakaq, punojë si mësues si në Shqipëri ashtu dhe në Itali.
Si jeton një person kaq i përkushtuar në jetën shoqërore?
Jeta ime personale dhe puna ime artistike janë të ndërthurura ngushtë. Përpiqem ti jetoj ditët me të njëjtën dinamizëm dhe pasion që kam vendosur edhe në artin tim, duke i dhënë rëndësi të veçantë gjithmonë detajeve, gjesteve të vogla, shikimeve të vjedhura, lëvizjeve të heshtura dhe atyre gjërave që në pamje të parë mbase nuk janë aq të denja për të tërhequr më shumë vëmendje.
Projekti fotografik ka të bëjë shumë me ju. Si është të fotografohesh në një pozë që e ke shpikur vetë?
Nga përvoja gjatë ndihmës ndaj nënës në spital, lindi ekspozita “Il detachment impossible” që e shfaqa në vitin 2016 për herë të parë në Verona. Zgjodha fotografinë për ti dhënë jetë një përvoje personale duke shprehur konceptin e lindjes si i rritur përmes shkrepjeve. Lakuriq, sepse ishte një përvojë personale. U zhvesha para kamerës dhe u mbështolla me qese transparent që simbolizon qesen e lagësht amniotike, për ta bërë këtë “epidermë” të mbërthyer në lëkurën time, të ndjehet në trupin tim. Në rindërtimin e këtij procesi të lindjes pata mundësinë të provoja një emocion të fortë: i mbështjellë si i rritur në qesen amniotike, nga i cili po përpiqesha të dilja. Metafora është e një të rrituri që duhet të gjejë forcën për të hapur botën e tij ndaj botës së jashtme.
A reflekton ky set fotografik magjepsjen tuaj ndaj këtij mediumi apo ishte thjesht një rast?
Pasioni im për fotografinë buron nga dëshira për të formuar vizualisht një realitet, një përvojë”: ata që jetojnë shpesh nuk mund të shohin veten dhe të shohin gjendjen e tyre. Isha vetëm 23 vjeç dhe shihja nënën time në spital, dhe pata rastin të provoja një marrëdhënie të ngushte me kujdesin për trupin e saj: E ndihmova, kështu që gjithçka ndryshoi; të shihje trupin e saj të zhveshur do të thotë të shihja trupin tim të zhveshur. U bëra lakuriq sepse ishte një përvojë personale. Metafora është pra që i rrituri duhet të gjejë forcën për të hapur botën e tij ndaj botës së jashtme.
Çfarë tha nëna juaj kur pa fotot?
Nuk kisha ndarë shumë me të për këtë udhëtim. Ishte një rrugë që përfshin shqisa të ndryshme dhe shumë studime mbi psikikën marrëdhënien me figurën femërore që jam i interesuar të eksploroj. Ajo është burimi i gjithçkaje dhe ishte e fortë për mua të shihja reagimin e saj. Ti sheh fotot dhe gjykon, dhe ky është i vetmi emocion që do të doja ta mbaja për veten time.
Dokumentari juaj i 2017-tës kishte një temë të fortë shoqërore. Na flisni pak për këtë?
Kam xhiruar “Kush jam unë?” në Verona, në Centro Veronetta 129, një shoqatë kulturore qëllimi i së cilës është pikërisht të nxisë dhe promovojë takimin mes kulturave dhe njerëzve të ndryshëm. Filmi u sponsorizua nga CIR- Këshilli Italian për Rigiati dhe nga SPRAR, Sistemi i Mbrojtjes për Azilkërkuesit dhe Refugjatët. Doja të tregoja me pamje historinë delikate të “identiteteve” që vijnë në Itali për të kërkuar strehim dhe azil politik. Të gjitha historitë e treguara nga protagonistët, qytetarë italianë apo jo, refugjatë, të cilët kanë përjetuar një udhëtim migrues në lëkurën e tyre, janë histori të jetës reale pa maska. Doja të dëgjoja njerëzit jo numrat që japin mediat.
Edhe libri juaj i parë gjithashtu flet për marrëdhëniet. Çfarë keni pasqyruar?
Libri “Ajo që ka rëndësi” ka të bëjë me marrëdhëniet mes brezave të familjes transnacionale mes Italisë dhe Shqipërisë: është një temë që gjithashtu prek përvojën time personale dhe të shumë bashkëqytetarëve të mi. Si dhe punën e ndërmjetësit kulturor. Unë u përqendrova në konceptin e përkatësisë së dyfishtë dhe dialogut, gjithashtu duke mbledhur dëshminë e njerëzve të përfshirë në qendrat e ndihmës ndaj emigrantëve që prej vitesh janë përfshirë në mbështetjen e integrimin e të huajve në Itali.
Bagazhi juaj kulturor më pas është pasqyruar gjithashtu në një linjë mode. Si lindi ideja për themelimin e Atelier Regjina?
Në verën e 2017-tës u ktheva në vendin tim për një kohë të shkurtër dhe në shtëpinë e prindërve të mi zbulova dhjetë fustane të bëra nga breza të grave të familjes, duke filluar me stërgjyshen time. Ato nuk janë vetëm rroba, por dëshmi e gjenealogjisë së një familjeje, veçanërisht grave që kanë punur me përkushtim e këmbëngulje në hijet e shtëpisë. Të miat, edhe pse ishin të detyruara mes punëve të shtëpisë dhe kujdesit për vatrën, i kanë kushtuar kohë pafund qepjes së atyre rrobave dhe kurrë nuk e kanë lënë pas dore të qënit grua, nënë dhe vajzë. Secila veshje është e ndryshme dhe secila ka historinë e saj dhe unë jam duke punuar me gratë e familjes sime për të përgatitur një koleksion të denjë për historinë e saj.
Nga çfarë u frymëzuat për veshjet?
Koleksioni është një vlerësim për gratë dhe rolin që ato luajnë në jetë: punëtore të zellshme dhe lufëtare të guximshme. Unë dëshiroj ti veh gratë me një personalitet dhe karakter të fortë, gra të reja që transmetojnë shumë transparencë dhe lehtësi jetësore, gra që shohin në të ardhmen me sytë plotë shpresë dhe që ndjehen të lira të shprehen gjatë jetës së tyre, duke theksuar elementët tradicional të shtetësisë globale pa asnjë lloj kufiri dhe paragjykimi.
Për t’u bërë pjesë e grupit të “Gazeta Diaspora Shqiptare” mjafton të klikoni: Join Group dhe kërkesa do t’ju aprovohet menjëherë.
