Simone Xanini shkoi në Itali vetëm 16 vjeç me ëndrrën e tij për tu bërë një “Roberto Baggio”. Ai ka lindur më 25 maj 1983 në Vlorë dhe këtë ide e kishte të qartë që fëmijë.

Por jo gjithçka shkon siç duhet dhe siç është shprehur vetë Xanini fati ndonjëherë të mundon për të arritur në pikën se ëndrra juaj nuk do të bëhet kurrë e vërtetë.

Nuk e mendoi gjatë dhe në moshën 16-vjeçare si klandestin niset drejt Pordenone-s në Itali ku e priste i vëllai më i madh duke nisur kështu një kapitull të ri të jetës së tij.

Asnjëherë nuk arriti të luajë futbollin e vërtetë, megjithëse për një farë kohe e ka shijuar atë botë. Në të 20-tat e tij pati një telefonatë nga kombëtarja shqiptare për ekipin nën 21 vjec dhe për të është një nga momentet më të mira të jetës së tij në futboll. Por pasi u kthye në Pordenone jeta e tij nisi ritmet e përditshme.

Nisi të punojë në një fabrikë mobiliesh por pas një incidenti serioz më 20 prill 2006, dhjetë ditësh në koma dhe tre operacione, Simone qëndron në shtëpi.

Sigurisht që nuk mund të luante më futboll por nisi ta shihte jetën në një tjetër këndvështrim. Simone nisi të shkruajë romane pasi kishte shumë për të rrëfyer. Deri tani ka shkruar pesë romane, të gjitha në shqip: “Sfidat e një dashurie” (2007), “Një ëndërr për të treguar” (2008), “Dedikuar ty” (2009), “Manaar” (2012) dhe ” Mos më zgjo ”(2016).

Simone është tashmë pjesë e FISPES, Federatës italiane të sportiti paraolimpik dhe eksperimental, organizatë me të cilën u njoh rastësisht. “Unë kurrë nuk e imagjinoja se të arrija 37 vjeç dhe të thirresha nga Simone Pajaro, trajenri i ekipit kombëtar italian të “futbolli për atletët me lëndime në tru”, ka thënë ai.

Sot ai luan për solidaritet.