Itali/ Libri i Ardian Vehbiut, ëndërrimi i parajsës përtej Adriatikut

E premte, 29 Mars, 2024
E premte, 29 Mars, 2024

Itali/ Libri i Ardian Vehbiut, ëndërrimi i parajsës përtej Adriatikut

Puglia ka qenë një ndër rajonet e Italisë që ka pritur shqiptarët e eksodit të viteve ’90 dhe për shumë prej tyre ato momente janë fiksuar në memorie, ndërkohë që një pjesë e shqiptarëve të atyre viteve janë integruar më së miri në shoqëri.

Pikërisht këtë periudhë trajton në librin e tij Ardian Vehbiu, e që “Quotidiano di Puglia” i ka kushtuar një artikull të veçantë:

Izolimi, autarkia dhe totalitarizmi që shënoi Shqipëria që nga vitet ’40 deri në ’90 nuk arriti kurrë të mbyllte plotësisht rrugët e komunikimit shpesh të padukshme dhe klandestine me Italinë dhe Perëndimin, shtigje që në ato vite strehonin ëndrrat dhe aspiratat e fshehta të shqiptarëve.

Lexo edhe- “La Repubblica” për librin e autorit Ardian Vehbiu: Zbulimi i Italisë

Rrëfimi më i bukur dhe i gjallë përqendrohet në dëshirën për Tjetrin, në joshjen e Perëndimit, në magjepsjen e stileve të jetës përtej kufirit, në shkëmbimin e mallrave, njerëzve dhe vlerave mes njërës anë të Adriatikut dhe tjetrën vjen në librin “Cose portate dal mare” (Gjëra të sjella nga deti).

“Perëndimi- shkruan Vehbiu, – supozonte për një shqiptare mesatar tiparet e një vendi mitologjik me bollëk dhe kënaqësi, si materiale ashtu dhe jo materiale. Ky Eden ishte i pranishëm në mendjet tona dhe në të njëjtën kohë i paarritshëm”.

Autori i kushton shumë faqe mënyrës në të cilën jetoi Shqipëria, duke reflektuar me të kundërtën, periudhën post lufte të zhvillimit dhe rritjen ekonomike në Evropën Perëndimore. Sa më shumë që diktaturat e Enver Hoxhës dhe Ramiz Alisë bëheshin totalitare, aq më shumë magjia joshëse e konsumizmit, liberalizmit dhe hedonizmit perëndimor fshihej nën ndërveprimet e shoqërisë dhe moralit zyrtar.

Makineritë e përhapjes ishin frekuencat e ulëta të radios dhe televizionit, italiane por jo vetëm, që transmetonin festivalin e Sanremos, këgët e Beatles, Celentaro, jazz, rock dhe mbi të gjitha shumë reklama televizive që i ofroheshin një vendi shumë të varfër me “mallra krejtësisht të panjohura, të tilla si ushqimi për macet e qentë, deodorantët për sqetuallat dhe për dhomat, zbutësit e rrobave, ëmbëlsuesit artificiale, regjimet dietike për të humbur peshë, filtrat UV..”

Puglia ka qenë një ndër rajonet e Italisë që ka pritur shqiptarët e eksodit të viteve ’90 dhe për shumë prej tyre ato momente janë fiksuar në memorie, ndërkohë që një pjesë e shqiptarëve të atyre viteve janë integruar më së miri në shoqëri.

Pikërisht këtë periudhë trajton në librin e tij Ardian Vehbiu, e që “Quotidiano di Puglia” i ka kushtuar një artikull të veçantë:

Izolimi, autarkia dhe totalitarizmi që shënoi Shqipëria që nga vitet ’40 deri në ’90 nuk arriti kurrë të mbyllte plotësisht rrugët e komunikimit shpesh të padukshme dhe klandestine me Italinë dhe Perëndimin, shtigje që në ato vite strehonin ëndrrat dhe aspiratat e fshehta të shqiptarëve.

Lexo edhe- “La Repubblica” për librin e autorit Ardian Vehbiu: Zbulimi i Italisë

Rrëfimi më i bukur dhe i gjallë përqendrohet në dëshirën për Tjetrin, në joshjen e Perëndimit, në magjepsjen e stileve të jetës përtej kufirit, në shkëmbimin e mallrave, njerëzve dhe vlerave mes njërës anë të Adriatikut dhe tjetrën vjen në librin “Cose portate dal mare” (Gjëra të sjella nga deti).

“Perëndimi- shkruan Vehbiu, – supozonte për një shqiptare mesatar tiparet e një vendi mitologjik me bollëk dhe kënaqësi, si materiale ashtu dhe jo materiale. Ky Eden ishte i pranishëm në mendjet tona dhe në të njëjtën kohë i paarritshëm”.

Autori i kushton shumë faqe mënyrës në të cilën jetoi Shqipëria, duke reflektuar me të kundërtën, periudhën post lufte të zhvillimit dhe rritjen ekonomike në Evropën Perëndimore. Sa më shumë që diktaturat e Enver Hoxhës dhe Ramiz Alisë bëheshin totalitare, aq më shumë magjia joshëse e konsumizmit, liberalizmit dhe hedonizmit perëndimor fshihej nën ndërveprimet e shoqërisë dhe moralit zyrtar.

Makineritë e përhapjes ishin frekuencat e ulëta të radios dhe televizionit, italiane por jo vetëm, që transmetonin festivalin e Sanremos, këgët e Beatles, Celentaro, jazz, rock dhe mbi të gjitha shumë reklama televizive që i ofroheshin një vendi shumë të varfër me “mallra krejtësisht të panjohura, të tilla si ushqimi për macet e qentë, deodorantët për sqetuallat dhe për dhomat, zbutësit e rrobave, ëmbëlsuesit artificiale, regjimet dietike për të humbur peshë, filtrat UV..”

Puglia ka qenë një ndër rajonet e Italisë që ka pritur shqiptarët e eksodit të viteve ’90 dhe për shumë prej tyre ato momente janë fiksuar në memorie, ndërkohë që një pjesë e shqiptarëve të atyre viteve janë integruar më së miri në shoqëri.

Pikërisht këtë periudhë trajton në librin e tij Ardian Vehbiu, e që “Quotidiano di Puglia” i ka kushtuar një artikull të veçantë:

Izolimi, autarkia dhe totalitarizmi që shënoi Shqipëria që nga vitet ’40 deri në ’90 nuk arriti kurrë të mbyllte plotësisht rrugët e komunikimit shpesh të padukshme dhe klandestine me Italinë dhe Perëndimin, shtigje që në ato vite strehonin ëndrrat dhe aspiratat e fshehta të shqiptarëve.

Lexo edhe- “La Repubblica” për librin e autorit Ardian Vehbiu: Zbulimi i Italisë

Rrëfimi më i bukur dhe i gjallë përqendrohet në dëshirën për Tjetrin, në joshjen e Perëndimit, në magjepsjen e stileve të jetës përtej kufirit, në shkëmbimin e mallrave, njerëzve dhe vlerave mes njërës anë të Adriatikut dhe tjetrën vjen në librin “Cose portate dal mare” (Gjëra të sjella nga deti).

“Perëndimi- shkruan Vehbiu, – supozonte për një shqiptare mesatar tiparet e një vendi mitologjik me bollëk dhe kënaqësi, si materiale ashtu dhe jo materiale. Ky Eden ishte i pranishëm në mendjet tona dhe në të njëjtën kohë i paarritshëm”.

Autori i kushton shumë faqe mënyrës në të cilën jetoi Shqipëria, duke reflektuar me të kundërtën, periudhën post lufte të zhvillimit dhe rritjen ekonomike në Evropën Perëndimore. Sa më shumë që diktaturat e Enver Hoxhës dhe Ramiz Alisë bëheshin totalitare, aq më shumë magjia joshëse e konsumizmit, liberalizmit dhe hedonizmit perëndimor fshihej nën ndërveprimet e shoqërisë dhe moralit zyrtar.

Makineritë e përhapjes ishin frekuencat e ulëta të radios dhe televizionit, italiane por jo vetëm, që transmetonin festivalin e Sanremos, këgët e Beatles, Celentaro, jazz, rock dhe mbi të gjitha shumë reklama televizive që i ofroheshin një vendi shumë të varfër me “mallra krejtësisht të panjohura, të tilla si ushqimi për macet e qentë, deodorantët për sqetuallat dhe për dhomat, zbutësit e rrobave, ëmbëlsuesit artificiale, regjimet dietike për të humbur peshë, filtrat UV..”