Dhurata ishte 7 vjeçe kur familja e saj bashkë me mijëra shqiptarë të tjerë emigroi në Itali në fillim të ’90.

“Unë quhem Dhurata Gjinaj dhe jam 30 vjeç. Jetoj në itali prej 23 vitesh. Ky vend më ka pritur, bashkë me familjen time, kur isha ende fëmijë . Këtu kam bërë shkollën fillore e deri në Universitet. Ne vinim një qytet i vogël në veri të Shqipërisë, Pukë. Pindërit e mi për të shkuar në punë duhet të bënin disa kilometra rrugë në këmbë. Unë kam dhe dy vëllezër. Ditët e fëmijërisë i kujtoi të turbullta, mbaj mend që luanim në natyrë bashkë me fëmijë të tjerë.”

Shikoja frikë në sytë e prindërve të mi

Periudha pas komunizmit ishte praktikisht një luftë civile, një revolucion. Në atë periudhë njerëzit nuk kishin çfarë të hanin, më pas erdhi viti i mbrapsht 97 dhe mamaja ime ishte shumë e frikësuar për ne, sepse kudo shikoje djem të rinj që gjuanin me armë. Edhe ne mbanim armë në shtëpi sepse jetohej me frikën se mund të vinte dikush dhe të sulmonte. Shikoja frikë në sytë e prindërve të mi. Më pas erdhi vendimi për të emigruar në Itali, njerëz që kishin ardhur para nesh na thonin se është një vend i qetë. Babai donte të nisej vetëm, por mamaja nuk e lejoi dhe vendosëm të emigronim të gjithë si familje. Një natë u nisëm për Durrës, babi, mami, vëllezërit 9 dhe 5 vjeç, dhe unë isha 7 vjeç. Prindërit e mi nuk e kishin idenë e udhëtimit, vetëm dinin se duke paguar skafistin ata do të na dërgonin në anën tjetër të detit.”

Udhëtimi drejt Italisë

“Në portin e Durrësit ishin shumë persona që prisnin për të hipur në gomone. Skafistët ishin mjaft mirë të organizuar. Kur gomoneja mbushej plot atëherë nisej. Ne qendronim aty duke pritur radhën tonë. Ishte janari i 1998-ës. Për ne fëmijët ndjesia ishte sikur do të niste një aventurë. Ishim të entuziasmuar, nuk kishim parë kurrë det dhe ideja se do të hipnim në varkë, që do iknim në një vend tjetër, ishte e gjitha emocionuese. Në anije të vetmet femra ishim unë dhe nëna ime, të tjerët ishin meshkuj. Deti ishte me dallgë dhe varka ecte me shpejtësi. Kur arritëm në breg skafistët na dhanë urdhër të hidheshin në ujë, sepse nuk donin që të kapeshin nga policia. Mami dhe babi kundërshtuan sepse ishte janar dhe bëntë ftohtë dhe askush nga ne nuk dinte not. Sigurisht ata nuk pranuan dhe na hodhën në det me forcë. Kur mbërritëm në breg ishim të lagur dhe aty u përballëm me një aventurë të dhimbshme. Mbaj mend atë skenë dhe nënën time që shtronte një çantë me rroba për ne fëmijët dhe gjatë gjithë kohës u përpoq që çanta të mos lagej. Më pas shkuam tek shtëpia e tezes sime, por nuk qendruam gjatë sepse banorët e pallatit filluan të ankohen.”

Të jetosh ilegalisht

“Prindërve të mi u ishte thënë se ishte një qytet i vogël, Vitinia, afër Romës, ku ata nuk kishin probleme të mëdha dhe se tashmë kishte disa shqiptarë. Ne nuk kishim asgjë dhe kur arritëm atje gjetëm një vend në periferi ku ‘kishte disa kasolle të banuara nga emigrantë dhe ne e gjetëm një kasolle dhe… shkuam atje.

Nëna ime bëri gjithçka për të na bërë të mendojmë se po jetojmë në normalitet edhe pse jetonim pa energji elektrike dhe pa ujë, ajo gjithmonë përpiqej të na mbante të pastër dhe të rregullt. Edhe nëse…, unë shkoja në shkollë me pizhame! Kisha e zonës na ndihmoi shumë. Muajt ​​e parë të shkollës ishin më traumatikët e jetës sime, më keq se udhëtimi me gomone. E dija që isha ndryshe nga mënyra se si më shikonin fëmijët e tjerë. Unë nuk flisja gjuhën, shkolla më dha libra, të cilët nëna ime i mblidhte me gazetë. Për vëllain tim të madh ishte edhe më traumatike, sepse në moshën 9 vjeç ai u gjend në klasën e parë. Nga ana tjetër, edhe pse isha më e vogël, më vendosën në të dytën.

Ndihma e Kishës

Për nën time vajtja në kishë ishte shumë e rëndësishme. Pas disa kohësh u pagëzuam ne bashkë me prindërit.

“Italianët e rinj”, pa shtetësi

“Unë jam italiane tani, edhe nëse nuk kam ende nënshtetësi, por prindërit e mi gjithmonë janë siguruar që të mbajmë një lidhje me rrënjët tona. Këtu në Itali do të doja të jepja kontributin tim për të ndryshuar perceptimin e mikpritjes”.