Nankova Oksana ka realizuar një video në fshatin Karakurt ku jetojnë një komunitet i madh shqiptarësh. Në postimin e saj ajo bën një përshkrim të shkurtër rreth historisë së fshatit në Ukrainë ku gjatë kohës së Perandorisë Osmane u zhvendosën shumë shqiptarë dhe ndërtuan jetën e tyre atje, duke ruajtur traditat dhe kulturën e origjinës.
“Në fshatin Karakurt ju, jo vetëm mund të hani ushqime të shijshme, por edhe të kërceni valle tradicionale shqiptare. Karakurti është kryeqyteti shqiptar i Ukrainës. Prej dyqind vitesh në këtë vend jetojnë shumë shqiptarë, të cilët u larguan nga Perandoria Osmane dhe në Karakurt mësuan të jetojnë në paqe dhe miqësi me njëri-tjetrin.
Dasmat ndërkombëtare në këtë zonë tashmë janë bërë të zakonshme dhe sot banorët e fshatit flasin të paktën tri gjuhë të ndryshme.
Shqipëtarët në Karakurt flasin gjuhën e paraardhësve të tyre dhe e përdorin atë në familjet e tyre duke e përzier me gjuhën ruse dhe bullgare.”
Kolonia Karakurt është themeluar me 1811 afër liqenit të Jallpuhut në vend të ish fshatit me popullsi nogaje. Themeluesit e Karakurtit ishin shqiptarë, bullgarë, gagauzë.
Në fillim plani i fshatit përbëhej nga lagja shqiptare (e cila ishte më e madhe dhe më e mirë nga pikëpamja mikrogjeografike), nga lagja bullgare (e cila ndodhej në qendër dhe në një skaj të fshatit) dhe nga lagja gagauze (e cila ndodhej pas lumit dhe konsiderohej si lagja më e varfër dhe pa prestigj).
Me kalimin e kohës territori i fshatit ndryshoi. Megjithatë tiparet e planifikimit të atëhershëm janë ruajtur deri në ditët tona. Madje gjithë banorët e fshatit mbajnë mend ku kanë jetuar shqiptarët, bullgarët dhe gagauzët në dhjetëvjetorët e para pas themelimit të fshatit.
Sipas dëshmive arkivore në rrethin e Bollgradid (qyteti kryesor në këtë zonë) kanë shpërngulur disa mijë bullgarë, shqiptarë dhe gagauzë.
Midis tyre afërsisht tri mijë kanë qenë shqiptarë.
Shifrat nuk mund të konsiderohen si të sakta sepse në atë kohë zyrtarët me shumë vëmendje fiksonin fenë e kolonistëve dhe jo etninë e tyre. Në fillim të shekullit XIX politika e brendshme pothuajse në çdo vend evropian kishte për qëllim konsolidim fetar dhe shtetëror të popullsisë dhe shumë rrallë ajo ndërhynte në thelb të veçorive etnike.
Për njerëzit e epokës kalimtare më shumë rëndësi ka pasur vetëdija lokale, domethënë regjionale.
Etnitë dhe grupet etnike ishin detyruar të jetonin në kushtet e kufijve të ngushta të vendeve të Evropës në të cilat kujtimet për kohën mesjetare edhe pasojat e kësaj epoke ishin shumë të forta.
Themelimi i kombeve evropiane në kuptim të sotëm të fjalës ka filluar në mes të shekullit XIX kur varka e historisë botërore u nis me shpejtësi të papashme kah formimit të shteteve etnike (që është problemi i cili nuk mund të diskutohet në këtë studim më plotë).
