Nerxhivane Merovci-Mikushnica prej 21 vitesh jeton në Britaninë e Madhe, ajo është një nga shqiptarët që ka arritur të integrohet në shoqërinë britanike. Mikushnica aktualisht punon në Këshillin e Westminster si koordinatore për familjet me probleme.
Në një intervistë për televizionin “Alb Uk” ajo ka folur për sfidat e integrimit në Britani, komunitetin shqiptar dhe arritjet profesionale.
Si e përjetuat periudhën e izolimit për shkak të Covid-19, sa ka qenë e vështirë që të ambientoheni?
Ka qenë sfiduese, mirëpo ka qenë edhe një lloj përgatitje se çfarë do të ndodhë kur na ndodhin gjëra të papritura, domethënë si reagojmë ne ndaj shokut.
Zakonisht dua ti shikoj gjërat në spektrin pozitiv. Ka qenë një kohë e mirë për ta kaluar me familjen, të bashkohemi sëbashku, të gatuajmë sëbashku.
Jemi përballur me disa lloje sfidash në atë kohë, megjithatë, duket se gjërat po shkojnë drejt përmirësimit. Personalisht kam humbur disa njerëz të dashur dhe janë gjëra që do të lënë plagë.
Kam humbur miq, kam humbur familjarë dhe kështu që virusi do të jetë armiku më i madh në jetën time.
Ju jetoni në Britani që nga viti 1999, sa ka qenë e vështirë që të integroheni?
Nuk ka qenë e lehtë, por periudha e integrimit fillon që në momentin që shkel në tokë të huaj.
Mirëpo, në qoftë se ke aspirata të jetosh në atë vend, procesi i integrimit nuk ndalet kurrë, është një proces me të cilin duhet të pajtohesh. Njëkohësisht është një proces ku komuniteti shqiptar ka pasur sfida dhe ka çaluar mjaft, kjo pasi jemi të lidhur me atdheun.
Komuniteti shqiptar nuk është i integruar aq sa është i aftë dhe aq sa ka kapacitetin e vet. Shpresoj që me kohë do ti tejkalojmë këto me qenë se Britani të jep shumë mundësi.
Profesioni është ai që na bashkëshoqëron gjatë jetës, ju është dashur që të gjeni profesion për shkak të rrethanave?
Është kombinim i të gjithave, që në vendin amë kam punuar si pedagoge pasi jam profesoreshë e letërsisë dhe gjuhën angleze dhe këtu kam bërë masterin për shkenca sociale.
Jam rritur në një familje ku arti i të dhuruarit dhe humanizmi ka qenë diçka që nuk ka qenë opsionale.
Jemi edukuar që arti i dhurimit është obligim qytetar jo opsional, kështu që gjithmonë jam orientuar të kem një profesion që të kem mundësi të ndihmoj të tjerët.
Sa i përket punës në shërbimin social, si trajtohen problemet në familje?
Është një perceptim i gabuar që mendon se puna e shërbimit social është që të ndajë prindërit, është perceptim i gabuar.
Qëllimi ynë është që të mbajë familjen sëbashku, që ti mbajë fëmijët afër prindërve që të kenë marrëdhënie të shëndoshë, por nuk duam që ti lemë në një ambient që fëmija është në rrezik.
Në raste serioze ne vendosim që ta vendosim në “Mbrojtjen e fëmijës” që prindëron sëbashku me prindin dhe vetëm në raste shumë serioze.
