Itali/Shqiptarja në krye të qendrës së të moshuarve ku askush s’u prek nga COVID

E premte, 29 Mars, 2024
E premte, 29 Mars, 2024

Itali/Shqiptarja në krye të qendrës së të moshuarve ku askush s’u prek nga COVID

Majlinda Mica ose Linda si e thërrasin shkurtimisht, prej një viti drejton një qendër për të moshuarit në një qytezë pranë Albës, qytet piemontez i njohur për panairet e tartufit dhe verën e rafinuar të njohur në të gjithë botën.

Majlinda drejton një strukturë në të cilën jetojnë 67 të moshuar dhe janë të punësuar 48 operatorë, që prej fillimit të pandemisë e deri sot asnjë prej tyre nuk është prekur nga Coronavirusi.

Këtë sukses ajo ja atribuon bashkëpunimit reciprok që ekziston mes operatorëve dhe banorëve të qendrës. Albania News ka realizuar një intervistë me Micën për tu njohur më shumë me përvojën e saj.

Kush ishte Majlinda Mica në Shqipëri dhe kush është sot në Itali?

Në Shqipëri isha mjeke veterinere në prefekturën e Durrësit nga viti 1994 deri në vitin 2000. Para se të përfundonte viti, vendosa të marr e emigracionit së bashku me burrin tim, edhe ai gjithashtu veteriner. Kur mbërrij në Itali mësoj se diploma ime nuk njihej ccka për momentin më trishtoi shumë. Por nuk do të zgjaste shumë. Vendosa të filloj universitetin e infermierisë në Asti, qyteti ku ende jetoj. Studimet i mbarova duke u diplomuar me nota të plota, 110 me nderime. Ofertat për punë nuk vonuan. Fillova të punoj në një shtëpi për të moshuarit. Drejtuesit e shërbimit panë menjëherë aftësitë e mia dhe më kërkuan të merrja rolin e koordinatorit të infermierisë. Në një kohë të shkurtër ata gjithashtu më besuan menaxhimin e qendrës në rolin e drejtorit. Sot unë gjithashtu mbuloj rolin e personit përgjegjës për parandalimin e infeksioneve të lidhura me kujdesin shëndetësor.

Që prej vitit 2019 jam drejtoreshë dhe koordinatore e infermierisë në shtëpinë e infermierisë “Maria Assunta” në Castellero në Corneliano d’Alba.

Ju jeni një mjeke dhe drejtuese e një qendre e cila ka shumë të moshuar. A mund të na tregoni si e keni përjetuar këtë periudhë të vështirë të pandemisë Covid -19?

Struktura jonë ka të akomoduar 68 persona në ambientet e saj dhe në këto muaj pandemie të Covid – 19, nuk ka qenë aq e lehtë për tu menaxhuar. Ne nuk patëm as kohë për tu menduar kur mësuam për Dekretin e Kryeministrit të Kryeministrit Conte, që u komunikonte të gjithë punonjësve, mysafirëve dhe të afërmve mbylljen brenda e shtëpisë së të moshuarve Dhe ishte data 23 shkurt 2020.

Nuk ishte e thjeshtë për tu pranuar ky vendim nga të afërmit, sepse jo të gjitha strukturave ju ishte komunikuar mbyllja. Na u desh të përballeshim me ankesat dhe shqetësimet e punonjësve tanë, të cilët me të drejtë kishin frikë se mund të çonin në shtëpitë e tyre virusin, (bishën e panjohur) që po vinte në vendin tonë.

Me dhëmbë të shtrënguar nisa të punoj 12 orë në ditë në strukturë dhe gjithashtu nga shtëpia vazhdoja të ndiqja kurset e trajnimit në distancë, në mënyrë që të përgatitesha për të përballuar sa më mirë situatën. Dhe jo vetëm për funksionet e mia drejtuese, por edhe për të përgatitur kurse trajnimi në distancë për të gjithë punonjësit e mi. Vetëm në këtë mënyrë ne arritëm të përgatiteshim për t’u përballur me këtë situatë të pazakontë e cila u bë më e vështirë dita-ditës.

Cilat ishin pikat e dobëta dhe pikat e forta në menaxhimin e qendrës?

Gjetja dhe blerja e PPE (pajisje personale mbrojtëse) mund të the se ishte një nga vështirësitë më të mëdha që patëm. Na u desh të shpiknim veten si rrobaqepës për të qepur maska ​​që ishin të nevojshme si për ne si operatorë ashtu edhe për të moshuarit. Një pikë tjetër me të cilën u përballëm ishte komunikimi i të moshuarve me familjarët e tyre. Për ta mundësuar këtë ne kemi paracaktuar oraret e thirrjeve video në orët e mbrëmjes. Ne u përpoqëm të mos na mungonte asgjë.

Pika jonë e fortë ishte bashkimi i forcave të të gjithë figurave profesionale: fizioterapistë, infermierë, edukatorë, oss, stafi pastrues, dhe ne luftuam së bashku për të fituar luftën kundër Covid-19. Një tjetër element i fortë ishte edhe bashkëpunimi ynë: drejtuesit-punonjësit-mysafirët që i besonin njëri-tjetrit për të qenë në gjendje të ndjekin me përpikëri rregullat e brendshme të strukturës dhe protokollin për parandalimin e virusit.

Duke pasur parasysh që kodet kulturore janë pak më ndryshe këtu a ishte problem për ju dhe për të moshuarit fakti që ju jeni një drejtoreshe me kombësi shqiptare?

Edhe pse jam një e huaj komunikimi me të moshuarit dhe punonjësit nuk ishte i vështirë. E kuptuan menjëherë që isha shumë e dashur më ta dhe që përpiqesha që tu përmirësoja gjendjen shëndetësore. Shihnin dhe vëzhgonin përkushtimin tim të vazhdueshëm ndaj tyre dhe personelit dhe brenda një kohe të shkurtër u krijua një respekt dhe dashuri e ndërsjellët. Mes nesh shkëmbejmë batuta edhe në dialektin piemontez.

Si organizohet një ditë në një qendër për të moshuarit? Çfarë aktivitetesh kryejnë?

Aktivitetet në shtëpi të moshuarish organizohen me një program të detajuar nga edukatori ynë i cili është shumë i mirë. Për shembull, një ditë fillon me një aktivitet DIY, qepje, lexim, këndim, bingo, shëtitje në kopsht. Jemi me fat që kemi një kopsht të madh dhe të mrekullueshëm që ofron mundësi për të krijuar dhe kënaqur. Fizioterapistët bëjnë gjimnastikë individuale dhe në grup.

Një pjesë e aktiviteteve janë ato të kohës së lirë, siç janë lojërat. Vizitorët janë të ndarë në ekipe dhe përmes garave fituesit dhe fituesit e çmimeve janë të kualifikuar.

Mund të them që ditët tona janë shumë të ngarkuara, me të vërtetë, më shumë se të rinjtë.

Si ka ndryshuar jeta juaj profesionale me kalimin e viteve?

Shumë. Nga një veterinere në Shqipëri, u bëra drejtoreshë e një strukture për të moshuarit në Itali vetëm një vit më parë. Kush do të mendonte se një shqiptar këtu do të kishte drejtuar 120 persona?

Thuhet se nuk ka dy pa tre … Ju keni dy diploma. A keni menduar për një të tretë?

Në ëndrrat e mia. Nëse gjej kohën, dëshiroj të regjistrohem në një master menaxhimi.

Majlinda Mica ose Linda si e thërrasin shkurtimisht, prej një viti drejton një qendër për të moshuarit në një qytezë pranë Albës, qytet piemontez i njohur për panairet e tartufit dhe verën e rafinuar të njohur në të gjithë botën.

Majlinda drejton një strukturë në të cilën jetojnë 67 të moshuar dhe janë të punësuar 48 operatorë, që prej fillimit të pandemisë e deri sot asnjë prej tyre nuk është prekur nga Coronavirusi.

Këtë sukses ajo ja atribuon bashkëpunimit reciprok që ekziston mes operatorëve dhe banorëve të qendrës. Albania News ka realizuar një intervistë me Micën për tu njohur më shumë me përvojën e saj.

Kush ishte Majlinda Mica në Shqipëri dhe kush është sot në Itali?

Në Shqipëri isha mjeke veterinere në prefekturën e Durrësit nga viti 1994 deri në vitin 2000. Para se të përfundonte viti, vendosa të marr e emigracionit së bashku me burrin tim, edhe ai gjithashtu veteriner. Kur mbërrij në Itali mësoj se diploma ime nuk njihej ccka për momentin më trishtoi shumë. Por nuk do të zgjaste shumë. Vendosa të filloj universitetin e infermierisë në Asti, qyteti ku ende jetoj. Studimet i mbarova duke u diplomuar me nota të plota, 110 me nderime. Ofertat për punë nuk vonuan. Fillova të punoj në një shtëpi për të moshuarit. Drejtuesit e shërbimit panë menjëherë aftësitë e mia dhe më kërkuan të merrja rolin e koordinatorit të infermierisë. Në një kohë të shkurtër ata gjithashtu më besuan menaxhimin e qendrës në rolin e drejtorit. Sot unë gjithashtu mbuloj rolin e personit përgjegjës për parandalimin e infeksioneve të lidhura me kujdesin shëndetësor.

Që prej vitit 2019 jam drejtoreshë dhe koordinatore e infermierisë në shtëpinë e infermierisë “Maria Assunta” në Castellero në Corneliano d’Alba.

Ju jeni një mjeke dhe drejtuese e një qendre e cila ka shumë të moshuar. A mund të na tregoni si e keni përjetuar këtë periudhë të vështirë të pandemisë Covid -19?

Struktura jonë ka të akomoduar 68 persona në ambientet e saj dhe në këto muaj pandemie të Covid – 19, nuk ka qenë aq e lehtë për tu menaxhuar. Ne nuk patëm as kohë për tu menduar kur mësuam për Dekretin e Kryeministrit të Kryeministrit Conte, që u komunikonte të gjithë punonjësve, mysafirëve dhe të afërmve mbylljen brenda e shtëpisë së të moshuarve Dhe ishte data 23 shkurt 2020.

Nuk ishte e thjeshtë për tu pranuar ky vendim nga të afërmit, sepse jo të gjitha strukturave ju ishte komunikuar mbyllja. Na u desh të përballeshim me ankesat dhe shqetësimet e punonjësve tanë, të cilët me të drejtë kishin frikë se mund të çonin në shtëpitë e tyre virusin, (bishën e panjohur) që po vinte në vendin tonë.

Me dhëmbë të shtrënguar nisa të punoj 12 orë në ditë në strukturë dhe gjithashtu nga shtëpia vazhdoja të ndiqja kurset e trajnimit në distancë, në mënyrë që të përgatitesha për të përballuar sa më mirë situatën. Dhe jo vetëm për funksionet e mia drejtuese, por edhe për të përgatitur kurse trajnimi në distancë për të gjithë punonjësit e mi. Vetëm në këtë mënyrë ne arritëm të përgatiteshim për t’u përballur me këtë situatë të pazakontë e cila u bë më e vështirë dita-ditës.

Cilat ishin pikat e dobëta dhe pikat e forta në menaxhimin e qendrës?

Gjetja dhe blerja e PPE (pajisje personale mbrojtëse) mund të the se ishte një nga vështirësitë më të mëdha që patëm. Na u desh të shpiknim veten si rrobaqepës për të qepur maska ​​që ishin të nevojshme si për ne si operatorë ashtu edhe për të moshuarit. Një pikë tjetër me të cilën u përballëm ishte komunikimi i të moshuarve me familjarët e tyre. Për ta mundësuar këtë ne kemi paracaktuar oraret e thirrjeve video në orët e mbrëmjes. Ne u përpoqëm të mos na mungonte asgjë.

Pika jonë e fortë ishte bashkimi i forcave të të gjithë figurave profesionale: fizioterapistë, infermierë, edukatorë, oss, stafi pastrues, dhe ne luftuam së bashku për të fituar luftën kundër Covid-19. Një tjetër element i fortë ishte edhe bashkëpunimi ynë: drejtuesit-punonjësit-mysafirët që i besonin njëri-tjetrit për të qenë në gjendje të ndjekin me përpikëri rregullat e brendshme të strukturës dhe protokollin për parandalimin e virusit.

Duke pasur parasysh që kodet kulturore janë pak më ndryshe këtu a ishte problem për ju dhe për të moshuarit fakti që ju jeni një drejtoreshe me kombësi shqiptare?

Edhe pse jam një e huaj komunikimi me të moshuarit dhe punonjësit nuk ishte i vështirë. E kuptuan menjëherë që isha shumë e dashur më ta dhe që përpiqesha që tu përmirësoja gjendjen shëndetësore. Shihnin dhe vëzhgonin përkushtimin tim të vazhdueshëm ndaj tyre dhe personelit dhe brenda një kohe të shkurtër u krijua një respekt dhe dashuri e ndërsjellët. Mes nesh shkëmbejmë batuta edhe në dialektin piemontez.

Si organizohet një ditë në një qendër për të moshuarit? Çfarë aktivitetesh kryejnë?

Aktivitetet në shtëpi të moshuarish organizohen me një program të detajuar nga edukatori ynë i cili është shumë i mirë. Për shembull, një ditë fillon me një aktivitet DIY, qepje, lexim, këndim, bingo, shëtitje në kopsht. Jemi me fat që kemi një kopsht të madh dhe të mrekullueshëm që ofron mundësi për të krijuar dhe kënaqur. Fizioterapistët bëjnë gjimnastikë individuale dhe në grup.

Një pjesë e aktiviteteve janë ato të kohës së lirë, siç janë lojërat. Vizitorët janë të ndarë në ekipe dhe përmes garave fituesit dhe fituesit e çmimeve janë të kualifikuar.

Mund të them që ditët tona janë shumë të ngarkuara, me të vërtetë, më shumë se të rinjtë.

Si ka ndryshuar jeta juaj profesionale me kalimin e viteve?

Shumë. Nga një veterinere në Shqipëri, u bëra drejtoreshë e një strukture për të moshuarit në Itali vetëm një vit më parë. Kush do të mendonte se një shqiptar këtu do të kishte drejtuar 120 persona?

Thuhet se nuk ka dy pa tre … Ju keni dy diploma. A keni menduar për një të tretë?

Në ëndrrat e mia. Nëse gjej kohën, dëshiroj të regjistrohem në një master menaxhimi.

Majlinda Mica ose Linda si e thërrasin shkurtimisht, prej një viti drejton një qendër për të moshuarit në një qytezë pranë Albës, qytet piemontez i njohur për panairet e tartufit dhe verën e rafinuar të njohur në të gjithë botën.

Majlinda drejton një strukturë në të cilën jetojnë 67 të moshuar dhe janë të punësuar 48 operatorë, që prej fillimit të pandemisë e deri sot asnjë prej tyre nuk është prekur nga Coronavirusi.

Këtë sukses ajo ja atribuon bashkëpunimit reciprok që ekziston mes operatorëve dhe banorëve të qendrës. Albania News ka realizuar një intervistë me Micën për tu njohur më shumë me përvojën e saj.

Kush ishte Majlinda Mica në Shqipëri dhe kush është sot në Itali?

Në Shqipëri isha mjeke veterinere në prefekturën e Durrësit nga viti 1994 deri në vitin 2000. Para se të përfundonte viti, vendosa të marr e emigracionit së bashku me burrin tim, edhe ai gjithashtu veteriner. Kur mbërrij në Itali mësoj se diploma ime nuk njihej ccka për momentin më trishtoi shumë. Por nuk do të zgjaste shumë. Vendosa të filloj universitetin e infermierisë në Asti, qyteti ku ende jetoj. Studimet i mbarova duke u diplomuar me nota të plota, 110 me nderime. Ofertat për punë nuk vonuan. Fillova të punoj në një shtëpi për të moshuarit. Drejtuesit e shërbimit panë menjëherë aftësitë e mia dhe më kërkuan të merrja rolin e koordinatorit të infermierisë. Në një kohë të shkurtër ata gjithashtu më besuan menaxhimin e qendrës në rolin e drejtorit. Sot unë gjithashtu mbuloj rolin e personit përgjegjës për parandalimin e infeksioneve të lidhura me kujdesin shëndetësor.

Që prej vitit 2019 jam drejtoreshë dhe koordinatore e infermierisë në shtëpinë e infermierisë “Maria Assunta” në Castellero në Corneliano d’Alba.

Ju jeni një mjeke dhe drejtuese e një qendre e cila ka shumë të moshuar. A mund të na tregoni si e keni përjetuar këtë periudhë të vështirë të pandemisë Covid -19?

Struktura jonë ka të akomoduar 68 persona në ambientet e saj dhe në këto muaj pandemie të Covid – 19, nuk ka qenë aq e lehtë për tu menaxhuar. Ne nuk patëm as kohë për tu menduar kur mësuam për Dekretin e Kryeministrit të Kryeministrit Conte, që u komunikonte të gjithë punonjësve, mysafirëve dhe të afërmve mbylljen brenda e shtëpisë së të moshuarve Dhe ishte data 23 shkurt 2020.

Nuk ishte e thjeshtë për tu pranuar ky vendim nga të afërmit, sepse jo të gjitha strukturave ju ishte komunikuar mbyllja. Na u desh të përballeshim me ankesat dhe shqetësimet e punonjësve tanë, të cilët me të drejtë kishin frikë se mund të çonin në shtëpitë e tyre virusin, (bishën e panjohur) që po vinte në vendin tonë.

Me dhëmbë të shtrënguar nisa të punoj 12 orë në ditë në strukturë dhe gjithashtu nga shtëpia vazhdoja të ndiqja kurset e trajnimit në distancë, në mënyrë që të përgatitesha për të përballuar sa më mirë situatën. Dhe jo vetëm për funksionet e mia drejtuese, por edhe për të përgatitur kurse trajnimi në distancë për të gjithë punonjësit e mi. Vetëm në këtë mënyrë ne arritëm të përgatiteshim për t’u përballur me këtë situatë të pazakontë e cila u bë më e vështirë dita-ditës.

Cilat ishin pikat e dobëta dhe pikat e forta në menaxhimin e qendrës?

Gjetja dhe blerja e PPE (pajisje personale mbrojtëse) mund të the se ishte një nga vështirësitë më të mëdha që patëm. Na u desh të shpiknim veten si rrobaqepës për të qepur maska ​​që ishin të nevojshme si për ne si operatorë ashtu edhe për të moshuarit. Një pikë tjetër me të cilën u përballëm ishte komunikimi i të moshuarve me familjarët e tyre. Për ta mundësuar këtë ne kemi paracaktuar oraret e thirrjeve video në orët e mbrëmjes. Ne u përpoqëm të mos na mungonte asgjë.

Pika jonë e fortë ishte bashkimi i forcave të të gjithë figurave profesionale: fizioterapistë, infermierë, edukatorë, oss, stafi pastrues, dhe ne luftuam së bashku për të fituar luftën kundër Covid-19. Një tjetër element i fortë ishte edhe bashkëpunimi ynë: drejtuesit-punonjësit-mysafirët që i besonin njëri-tjetrit për të qenë në gjendje të ndjekin me përpikëri rregullat e brendshme të strukturës dhe protokollin për parandalimin e virusit.

Duke pasur parasysh që kodet kulturore janë pak më ndryshe këtu a ishte problem për ju dhe për të moshuarit fakti që ju jeni një drejtoreshe me kombësi shqiptare?

Edhe pse jam një e huaj komunikimi me të moshuarit dhe punonjësit nuk ishte i vështirë. E kuptuan menjëherë që isha shumë e dashur më ta dhe që përpiqesha që tu përmirësoja gjendjen shëndetësore. Shihnin dhe vëzhgonin përkushtimin tim të vazhdueshëm ndaj tyre dhe personelit dhe brenda një kohe të shkurtër u krijua një respekt dhe dashuri e ndërsjellët. Mes nesh shkëmbejmë batuta edhe në dialektin piemontez.

Si organizohet një ditë në një qendër për të moshuarit? Çfarë aktivitetesh kryejnë?

Aktivitetet në shtëpi të moshuarish organizohen me një program të detajuar nga edukatori ynë i cili është shumë i mirë. Për shembull, një ditë fillon me një aktivitet DIY, qepje, lexim, këndim, bingo, shëtitje në kopsht. Jemi me fat që kemi një kopsht të madh dhe të mrekullueshëm që ofron mundësi për të krijuar dhe kënaqur. Fizioterapistët bëjnë gjimnastikë individuale dhe në grup.

Një pjesë e aktiviteteve janë ato të kohës së lirë, siç janë lojërat. Vizitorët janë të ndarë në ekipe dhe përmes garave fituesit dhe fituesit e çmimeve janë të kualifikuar.

Mund të them që ditët tona janë shumë të ngarkuara, me të vërtetë, më shumë se të rinjtë.

Si ka ndryshuar jeta juaj profesionale me kalimin e viteve?

Shumë. Nga një veterinere në Shqipëri, u bëra drejtoreshë e një strukture për të moshuarit në Itali vetëm një vit më parë. Kush do të mendonte se një shqiptar këtu do të kishte drejtuar 120 persona?

Thuhet se nuk ka dy pa tre … Ju keni dy diploma. A keni menduar për një të tretë?

Në ëndrrat e mia. Nëse gjej kohën, dëshiroj të regjistrohem në një master menaxhimi.