Kush ndërtonte shtëpia të reja, kulla e oda të pritjes më 1936 që shqiptarët mos të shpëngulen për në Turqi e kush ishte burri që i tha kolonistit malazez, Jovanoviq Milisav, më 1966 në Mitrovicë: -Pa e mshel njanin sy e me t`qyr ty veq me tjetrin, nuk kam me dek !

Dy pleq, nga dy krahina të ndryshme të Kosovës, bën më shumë punë ATHERË se sa SOT institucionet tona ”shtetërore”, kundër shpërnguljës së shqiptarëve dhe që Mitrovica e Veriu i Kosovës të mos ndahën nga Kosovës dhe luftuan me pushkë e me penë për ruajtjen e tërësisë tokësore përgjithësisht, të gjuhës, të dokeve e zakoneve shqiptare veqanërisht!

Më 1936, gjyshi im, Imer Seferi nga katundi Turjakë e ndërton Kullën në Turjakë për me iu tregua shqiptarëve të asaj ane, anës së Llapushës që mos të shpërngulen për në Turqi.

Më 1966, Hasan Breznica *1), te Ura e Ibrit, në qendër të Mitrovicës do ti bërtas shkaut: – Pa e mshel njanin sy e me`t kqyrë ty veq me synin e djathtë, nuk kam me dek!

Në vitin 1936 shumë familje shqiptare të Rrethit të Llapushës nën presionin e shtetit serb, shpërnguleshin për në Turqi.

Patriotët shqiptarë, si Ramë Bllaca nga Bllaca, katund afër Suharekës, Poslanik i Skupštines së Srbisë në Beogradit, filluan të ndërtojnë shtëpi të reja e Kulla të Gurit për me iu tregua vendasëve dhe të tjerëve se Ne nuk e kemi ndërmend me u shpërngulur për në Turqi. Porosia e tyre ishte: Rrini këtu! Kosova është vendi jonë!
Ky ishte edhe amaneti dhe dëshira e tyre e fundit, që shqiptarët nga Kosova mos të shpërngulën.

Një pjesë tjetër e atdhetarëve, si Kadri Minushi i Damanekut, fshat afër Turjakës e Vesel Pagarusha, babai i këngëtares, Nexhmie Pagarushës, shpërndanin ABETARE e libra në gjuhën shqipe që i merrnin ilegalisht në Shqipëria e iu jepnin familjeve më në ZË e në ato që kishin më Besim, që të mësonin shkrim këndim, pasi që në Kosovë nuk kishte shkolla me mësim në gjuhën shqipe.

Ato libra lexoheshin nëpër oda, ilegalisht.

Një abetare të viteve të 1930-ta ma ka ruajt mua babi im, Ukë Imeri.

Nëse dikujt i gjindej një libër në gjuhën shqipe´, gjandarët serbë e rrihnin me 101 të rame, me dajak.

Në Turjakë, gjyshi im, Imer seferi, më 1936 e ndërton kullën. Kolonët malazezë që Krali i Serbisë i kishte vendos në Garaqevë, toka më e mirë e katundarëve të Panorcit, afro 40 shtëpi, në livadhet e poshtme të Turjakë deri në Bubël, afro 35 shtëpi, në Qypevë, në mes të katundit Bubël dhe Damanek, në Damanek, dy shtëpi dhe po aq shtëpi në Lubizhdë, afërsisht 30 familje kolonistësh malazeze nga Shkodra, Puka dhe dhe rrethinat e Veriut të Shqipërisë.

Krali i Serbisë iu kishte dhënë kolonëve tokën më të mirë, më pjellore, arat e livadhet në të dy anët e Lumit Mirushë, dhe malet dhe gjithsecilës familje kolone, ia kishte dhënë nga një penë kie, lopë e dele. Ata ishin të liruar edhe nga tatimi dhe ishin të privelegjuar e kishin përparësi të shumta në krahasim me Rajën … .

Kolonët malazezë të fshatrave përreth Turjakës, kur kalonin afër shtëpisë sonë, i thonin gjyshit: – O Baca Bej *2): – Pse pe maron kullën? – Ju kini me shku në Turqi ! Atje i kini shpiat të marume e të bame gati veq me hy n`to !

-Po, unë pe maroj, e po ju la gati juve që të mas lodhi e mas bani hargjime, përgjigjej gjyshi!

Më 1966, Hasan Breznica te Ura e Ibrit, në pazarin e Mitrovicës, takohët me ish katundarin, Jovanoviq Milisav nga Breznica, malazez. Kolonisti dhe ish fqinji malazez e ”përshëndet” dhe e thërret me zë e n`emër Hasanin:

– O Hasan Breznica, a hala nuk je dek-a? Hasani i pëgjigjet si për grykë të pushkës e flak` për flak`:

-Jo, Vallahi bre Jovanoviq Milisav, hala jam gjall` e pa e mshel njanin sy e me`t kqyrë ty o Milisav veq me synin e djathtë, nuk kam me dek`!

Më parë, në pranverën e po ati viti, 1966, i njëjti kolon i kishte thënë në shitoren e tij, në Vushtrrri, Bislim Krasniqit nga Breznica: Bislim, kur të piqet kallamoqi, mos e shtini në kosh, lene në ara se na vina e marrum!

Në Breznicë, krali i Serbisë kishte prua kolonë nga Mali i Zi, 31 familje, nga Bosnja e Hercegovina, 19 familje, nga Kroacia 4 dhe nga Serbia 2 familje.

Thitë t`paskan hi n`shpi!

Kosova disa herë ishte (ri)pushtuar nga serbët, bugarët, taljanët e … .
Pushtuesi më i keq, sipas pleqëve, përveç serbëve ka qenë bugari e latini (taljani). Ata janë kanë plaqkagji. Edhe bukën në qerep e miellin në maxhe na merrnin kurse austriakët e gjermanët janë kanë zotni e të paq më thonte gjyshja, nana Didë (Gjyzidja).

Baca Hazir e dëgjon bisedën në mes të babës dhe djalit por nuk flet kurrgjë, por para akshamit, i zoti i shtëpisë, Baba Imer i thotë një djalit tjetër, Baliut që të shkojë me e ruajt arën e Bratatinit që ishte afër malit, Dushkajave, se hinë thitë dhe e prishin kallamoqin natën.

Baca Hazir atherë i thot Babës Imer: – Imer, hiq mas shko me e rue arën pi thive, thitë t`paskan hi n`shpi!

1*) Hasan Ajvaz Krasniqi ka lindur më 15 janar 1990 në katundin Breznicë dhe ka vdekur më më 24 tetor 1901 në Mitrovicë, në moshën 91 vjeqare. Ka qenë i martuar me Fazilën, bijë e Murat Bicit nga katundi Godishnjakë e Llapit dhe i kanë pasur bashkë, 10 fëmijë, 5 djem e 5 vajza. Dy (djem) iu kanë vdekur, si fëmijë dhe tetë (8) fëmijë të tjerë janë rritur, kanë krijua familje e i kanë mbushur shtëpitë me fëmijë, nipa e mbesa.
Përndryshe, Hasani është babë i Hajdin, Izedin dhe Milazim Krasniqit, Profesorit Univerzitar, poet, studjues dhe autor i disa librave në fushën e Letërsisë si dhe Hasani është Gjyshi i Memli Krasniqit, Ministër i Ministrisë së Bujqësisë, Pylltarisë dhe Zhvillimit Rural.

*2) Imer Seferit, të tjerët i kanë thënë, e kanë quajt, si Baca Bej, ndërsa Familja dhe të afërmit, si Baba Mel, Baba Imer.

Nuk vdes pa të kqyrë me njanin sy, Bre shkà!