Këngëtari i njohur shqiptar i operas, Saimir Pirgu do të jetë prezent në një event unik në Bolzano, një përmbledhje e pashembullt e kinemasë lidhur me Operën.

Në një intervistë ai ka folur për rikthimin në qytetin që i dha mundësinë të bëhej ai që është sot.

“Më pëlqen të bëj gjëra të reja dhe pastaj këtu, ku kam trajnuar artistikisht, kthehem gjithmonë me dëshirë”, është shprehur ai.

Më 25 korrik ai “rihapi” Arena di Verona pas mbylljes për shkak të pandemisë së shkaktuar nga Koronavirusi, e cila nuk kurseu as boteën e operës.

Protagonisti i një recitali së bashku me njëzet e tre yje të tjerë të këngës italiane. Më 31 korrik ai ishte gjithashtu pjesë e “Mozart Requiem” kushtuar viktimave të Covid, duke propozuar përsëri veten në atë skenë prestigjioze mbrëmjen tjetër në një ngjarje recitale së bashku me Anna Netrebko.

Me këtë treshe në tempullin e operës italiane, Saimir Pirgu u kthye për të mbledhur duartrokitjet italiane pak para se të kthehej në Bolzanon “e tij”: në 2, 8 dhe 14 Gusht (20.30) do të jetë protagonist në Noi Techpark i një përmbledhje të pashembullt të kinemasë të lidhur me Operën, në skenë si një “dirigjent” i mbrëmjeve por edhe si interpretues i disa arieve të famshme.

Ai ka prezantuar filmin e Puccini në La Bohème të prodhuar nga Gran Teatre del Liceu në Barcelona, ​​ndërsa sot në mbrëmje prezanton Rigoletton e Verdit nga Opernhaus Cyrih, dhe me 14 gusht Traviatën e Verdit nga Teatro Colon në Buenos Aires, në tre mbrëmje me pranim falas prenotim në faqen e internetit bolzanofestivalbozen.it.

Në funksion të këtij kthimi të shumëpritur në Bolzano, ose në qytetin që e formoi atë duke filluar karrierën e tij prestigjioze, ne e pyetëm Saimir Pirgu me çfarë emocionesh dhe me cilat kujtime ai tani merr valixhen për të shkuar drejt Tirolit të Jugut, ku kreu studimet master në klasën e Vito Maria Brunetti, atë kohë Pirgu 17-vjeçar vinte nga një familje modeste dhe duhej të punonte nëpër restorante natën.

“Kanë kaluar njëzet vjet dhe për këtë arsye unë nuk flas më me dëshirë për atë histori pa lot. Por sigurisht nuk mund ta harroj trajnimin tim në Konservator, mësuesin tim që akoma më udhëzon dhe atë qytet të vogël që më ka dhënë aq shumë. Kështu që kthehem gjithmonë me dëshirë dhe në valixhen time kam shumë kujtime. Për më tepër, kurrë nuk e imagjinoja që një qytet larg kryeqyteteve të operës të më sillte një fat kaq të madh. Në fund të fundit, ishte Bolzano që më bëri të takoja Claudio Abbado dhe Luciano Pavarotti, takime që kanë shënuar karrierën time.

Ai ka folur edhe për vështirësitë që ka pasur për të marrë nënshtetësinë Italiane.

M’u deshën gati njëzet vjet. Kur kisha ndaluar përpjekjet, nënshtetësia më erdhi në 2013 nga duart e Presidentit të Republikës Napolitano në një ngjarje në Redipuglia ku unë këndova për të rënët e Luftës së Parë Botërore.

Hera e fundit që ke qenë në Bolzano?

Në koncert, të paktën dhjetë vjet më parë për të regjistruar një disk me Haydn me regji nga Gustav Kuhn. Në qytet vij rregullisht, për të takuar miqtë që kam ruajtur, por mbi të gjitha për mësimet e domosdoshme të Maestro Brunetti. E cila me të drejtë thotë se nuk ndalet kurrë së mësuari.

Këtu je pasi ke interpretuar në një triptik në Arenan në një koncert që shënoi daljen nga bllokimi për shkak të pandemisë. Pothuajse një ritual çlirues. Si shkoi?

Për mua, dalja nga bllokimi në të vërtetë kishte ndodhur një mbrëmje më parë në Akademinë e Santa Cecilia, nën drejtimin e Maestro Pappano. Por në të vërtetë ngjarja në Arena ishte shumë e rëndësishme. Mbi të gjitha sepse ne kemi dhënë një zë të ri në opera: Cecilia Gasdia që organizoi mbrëmjen ishte shumë e guximshme, duke dërguar një sinjal të fortë, duke ndezur një dritë edhe për pjesën tjetër të botës, duke treguar se Italia ishte aq e ngurtë në masat e sigurisë por gjithashtu i aftë të reagojë së pari me rihapjen e teatrove. Një mesazh i fortë, edhe pse jo më shumë se dy mijë njerëz mund të hynin në Arena.

Në Festivalin e Bolzano ai do të jetë protagonist i tre mbrëmjeve si një interpretues autentik i yjeve: prezantues i tre filmave nga të cilët ai ishte protagonist, por edhe interpretues i disa arias. Një përvojë e re dhe stimuluese.

Ideja ishte e ndryshme në fillim, por më pas erdhëm për të ndërtuar këtë formulë në të cilën do të jem pak udhëzuese për të treguar klipet e tre filmave të shkëlqyeshëm në vepra lirike që më kanë parë protagonist, me një hapësirë ​​edhe për të propozuar disa arie të famshme. Po ashtu duke treguar detaje në lidhje me prodhimet e ndryshme dhe kuriozitetet për punën time. Shpresoj të mos bëj një përshtypje të keqe si dirigjent, është një bast që kam pranuar me kënaqësi t’i bëj një dhuratë qytetit tim të adoptuar, edhe nëse tani shtëpia ime është bota dhe vendbanimi im është në Verona, vetëm një gjuajtje guri nga Arena.

Ju jeni një tenor shumë i hershëm, sepse në këtë rol pjekuria arrihet pas moshës 35 vjeçare. Sot, në moshën 38 vjeçare, a ndjeheni i plotësuar?

Absolutisht jo! Më duket se gjithçka që bëra si i ri është plot gabime. Është një ndjenjë vërtet e keqe. Dhjetë vjet më parë isha më i lumtur, tani që jam një profesionist i vërtetë jam i vetëdijshëm që të gjithë duan gjithmonë.

Intonacioni, fuqia, ekspresiviteti: cila është karta fituese e Saimir Pirgut? Cili është talenti që bindi njerëzit e kalibrit të Placido Domingo, Claudio Abbado, Woody Allen për të nënshkruar me të?

Kam lindur me një zë të veçantë, shumë të njohur. Një zë me diell mesdhetar me strukturën dhe teknikën e vet. Unë bëra artin tim italian duke ruajtur një origjinalitet të caktuar. Ndoshta edhe emri kureshtar, qenia ime shqiptare, më ka ndihmuar.

Keni për qëllim të bëheni numri një i një repertori të caktuar apo të shpëtoni nga etiketat, të eksploroni gjithmonë, të përballeni me sfida të reja?

Nuk më pëlqejnë etiketat dhe gardhet. Unë mendoj se sa më shumë të eksploroni gjëra të reja, aq më e lehtë është të gjeni rrugën tuaj, ajo që i përshtatet më mirë zërit tuaj.

A është kjo punë saktësisht siç keni ëndërruar kur keni qenë 17 vjeç apo ka ndonjë aspekt negativ?

Përgjegjësia që vjen me moshën është gjëja më e vështirë për tu menaxhuar. Por është gjithashtu pjesa më e bukur e këtij profesioni: misteri që qëndron pas bukurisë së të kënduarit bëhet si ilaç, dhe kjo nga ana e tij shndërrohet në rrezik sepse droga e drogës krijon një botë të vetin që humbet kontaktin me realitet. Unë mund t’i mbaj këmbët në tokë, të jem konkrete, sepse bëra vetë dhe për këtë arsye njoh jetën reale, jo vetëm lavdinë e skenës.

Me rrënjët e tua, me Shqipërinë, ke mbajtur një marrëdhënie të qëndrueshme: a do të inaugurosh me të vërtetë, siç duket, Shtëpia e re, prestigjioze e Operës në Tiranë?

Ngjarja ishte planifikuar për shkurt, por u shty për shkak të Covid. Unë jam duke pritur për lajme dhe me të vërtetë shpresoj se mund t’i bëj angazhimet e mia të përkojnë me mbrëmjen inauguruese.