Lazër Bojaxhiu, vëllai i Nënë Terezës,  para bashkisë së Parisit në inaugurimin e sheshit Skëndërbej, viti 1980. Ne foto një vajzë arbëreshe.

Kolonel Lazër Bojaxhiu  Oficer i Ushtrisë Shqiptare, aktiv në të gjitha manifestimet kombëtare në  mërgim. Nënshkroi shumë intervista dhe opinione mbi gjendjen në Shqipëri në njërën prej tyre do të shprehej.

“Ne jemi shqiptarë, jo jugosllavë si shkruajnë nga pak gjithë gazetat e botës. Keqkuptimi ka ardhur nga që Shkupi, qyteti ku jemi lindur, më parë ishte shqiptar dhe pastaj i kaloi Jugosllavisë. Po ne të gjithë vazhdojmë të flasim shqip dhe motra ime (e cila di edhe anglisht dhe pak frëngjisht) letrat m’i shkruan shqip.

“Andrallat për familjen tonë”, kujton Zoti Lazër “filluan pikërisht nga kjo luftë mes Jugosllavisë dhe Shqipërisë për zotërimin e Kosovës, krahinës ku ndodhet Shkupi dhe që nga sipërfaqja është më e madhe se gjithë Shqipëria e sotme. Babai ynë Nikoll Bojaxhiu, i cili ishte tregtar i kamur dhe kishte edhe një sipërmarrje ndërtimi (pat ndërtuar teatrin e parë në Shkup), ishte i angazhuar edhe politikisht: kuptohet, përpiqej për të drejtat e popullsisë së Kosovës, e cila ndjehej dhe dëshironte të mbetej shqiptare. Është e qartë se kur erdhën jugosllavët iu desh të vuante gjithë llojet e shpagimit dhe hakmarrje.

Vdiq i helmuar më 1919, gati 46 vjeç.