Dedikimi prekës i Ermal Metës për 26 vjetorin e tij: Emigrimi nuk është i lehtë

E premte, 29 Mars, 2024
E premte, 29 Mars, 2024

Dedikimi prekës i Ermal Metës për 26 vjetorin e tij: Emigrimi nuk është i lehtë

Këngëtari i njohur Ermal Meta në ditën e lindjes së tij ka bërë një dedikim prekës për jetën që la në Shqipëri dhe atë që ju desh të ndërtonte me sakrifica e vështirësi në vendin fqinj. Duke theksuar se sa vështirë është jeta në një vend të huaj, edhe pse ky vend është afër me vendlindjen, Meta e ka krahasuar Italinë me një familjarë që ndihmon të afërmit në vështirësi.

“Sot jam 26 vjeç. Isha i gjallë kur linda, isha 13 vjeç atëherë kur më 16 qershor 1994 humba jetën që kisha, për të nisur një tjetër jetë. Kapërceva detin dhe vura këmbë në një tokë të huaj. Italia quhej, quhet ende kështu. Nuk dija gjë për të, por ngadalë fillova ta shquaja dhe pastaj ta shikoja. Pastaj nisa ta njihja. Nuk ishte dashuri në shikim të parë, por diçka që duhej ndërtuar me përpjekje, durim, luftë dhe në fund paqe. Tani jemi plotësisht në simbiozë edhe nëse ndonjëherë më bën të humbasë durimin. Ndodh kur shoh disa që nuk u është dashur të lodhen për tu dashur nga ajo, (Italia), ta trajtojnë atë sikur të ishte një vend më i bukur ose më i mirë për të jetuar, kur arroganca quhet forcë, kur harrojmë që nuk do të jemi këtu përgjithmonë ndërsa ajo Po.

Do të na shohë të kalojmë dhe të lëmë gjurmë pak ose shumë të thella. Ajo nuk zemërohet, buzëqesh dhe po të shohësh mirë në atë buzëqeshje ka pak hidhërim.

Kur gaboj i them “Hajde tani jam i ri, jam vetëm 26 vjeç”, me shpresën se do t’ja hedh por ajo e di se e kam gënjyer, këtë ja thotë edhe atdheu im që gjendet përballë. Ajo tokë që ishte një nënë shumë e varfër dhe tepër e dëshpëruar për t’u kujdesur për të gjithë fëmijët e saj, kështu që disa prej tyre i dërgoi tek motra e saj përballë. Nën det, duart e tyre janë të ndërthurura nga mjegullat e kohës si ato të gjigandëve të shtrirë dhe ne burrat e vegjël besojmë se i përkasim dy botëve të ndryshme, vetëm sepse ne nuk e shohim këtë lidhje me sytë tanë. Ne nuk e vëmë re se flasim të njëjtën gjuhë kur dashurojmë, kur gëzohemi, edhe kur zemërohemi, kur qeshim, kur përqafohemi njëri-tjetrin dhe që flasim gjuhë të ndryshme vetëm kur bisedojmë. Unë buzëqesh kur mendoj për atë ditë, mbaj mend që dridhesha vazhdimisht, sikur të ishte e ftohtë. Kisha ndjenjën se do të shkoja shumë larg. Nëse do të mund ta takoja atë fëmijë sot qoftë edhe për disa sekonda do ti thoja: ”Hej, mos u shqetëso, thjesht do të shkosh në shtëpinë e tezes tënde që do të të trajtojë djalin e saj” shkruan Meta në faqen e tij në facebook.

Këngëtari i njohur Ermal Meta në ditën e lindjes së tij ka bërë një dedikim prekës për jetën që la në Shqipëri dhe atë që ju desh të ndërtonte me sakrifica e vështirësi në vendin fqinj. Duke theksuar se sa vështirë është jeta në një vend të huaj, edhe pse ky vend është afër me vendlindjen, Meta e ka krahasuar Italinë me një familjarë që ndihmon të afërmit në vështirësi.

“Sot jam 26 vjeç. Isha i gjallë kur linda, isha 13 vjeç atëherë kur më 16 qershor 1994 humba jetën që kisha, për të nisur një tjetër jetë. Kapërceva detin dhe vura këmbë në një tokë të huaj. Italia quhej, quhet ende kështu. Nuk dija gjë për të, por ngadalë fillova ta shquaja dhe pastaj ta shikoja. Pastaj nisa ta njihja. Nuk ishte dashuri në shikim të parë, por diçka që duhej ndërtuar me përpjekje, durim, luftë dhe në fund paqe. Tani jemi plotësisht në simbiozë edhe nëse ndonjëherë më bën të humbasë durimin. Ndodh kur shoh disa që nuk u është dashur të lodhen për tu dashur nga ajo, (Italia), ta trajtojnë atë sikur të ishte një vend më i bukur ose më i mirë për të jetuar, kur arroganca quhet forcë, kur harrojmë që nuk do të jemi këtu përgjithmonë ndërsa ajo Po.

Do të na shohë të kalojmë dhe të lëmë gjurmë pak ose shumë të thella. Ajo nuk zemërohet, buzëqesh dhe po të shohësh mirë në atë buzëqeshje ka pak hidhërim.

Kur gaboj i them “Hajde tani jam i ri, jam vetëm 26 vjeç”, me shpresën se do t’ja hedh por ajo e di se e kam gënjyer, këtë ja thotë edhe atdheu im që gjendet përballë. Ajo tokë që ishte një nënë shumë e varfër dhe tepër e dëshpëruar për t’u kujdesur për të gjithë fëmijët e saj, kështu që disa prej tyre i dërgoi tek motra e saj përballë. Nën det, duart e tyre janë të ndërthurura nga mjegullat e kohës si ato të gjigandëve të shtrirë dhe ne burrat e vegjël besojmë se i përkasim dy botëve të ndryshme, vetëm sepse ne nuk e shohim këtë lidhje me sytë tanë. Ne nuk e vëmë re se flasim të njëjtën gjuhë kur dashurojmë, kur gëzohemi, edhe kur zemërohemi, kur qeshim, kur përqafohemi njëri-tjetrin dhe që flasim gjuhë të ndryshme vetëm kur bisedojmë. Unë buzëqesh kur mendoj për atë ditë, mbaj mend që dridhesha vazhdimisht, sikur të ishte e ftohtë. Kisha ndjenjën se do të shkoja shumë larg. Nëse do të mund ta takoja atë fëmijë sot qoftë edhe për disa sekonda do ti thoja: ”Hej, mos u shqetëso, thjesht do të shkosh në shtëpinë e tezes tënde që do të të trajtojë djalin e saj” shkruan Meta në faqen e tij në facebook.

Këngëtari i njohur Ermal Meta në ditën e lindjes së tij ka bërë një dedikim prekës për jetën që la në Shqipëri dhe atë që ju desh të ndërtonte me sakrifica e vështirësi në vendin fqinj. Duke theksuar se sa vështirë është jeta në një vend të huaj, edhe pse ky vend është afër me vendlindjen, Meta e ka krahasuar Italinë me një familjarë që ndihmon të afërmit në vështirësi.

“Sot jam 26 vjeç. Isha i gjallë kur linda, isha 13 vjeç atëherë kur më 16 qershor 1994 humba jetën që kisha, për të nisur një tjetër jetë. Kapërceva detin dhe vura këmbë në një tokë të huaj. Italia quhej, quhet ende kështu. Nuk dija gjë për të, por ngadalë fillova ta shquaja dhe pastaj ta shikoja. Pastaj nisa ta njihja. Nuk ishte dashuri në shikim të parë, por diçka që duhej ndërtuar me përpjekje, durim, luftë dhe në fund paqe. Tani jemi plotësisht në simbiozë edhe nëse ndonjëherë më bën të humbasë durimin. Ndodh kur shoh disa që nuk u është dashur të lodhen për tu dashur nga ajo, (Italia), ta trajtojnë atë sikur të ishte një vend më i bukur ose më i mirë për të jetuar, kur arroganca quhet forcë, kur harrojmë që nuk do të jemi këtu përgjithmonë ndërsa ajo Po.

Do të na shohë të kalojmë dhe të lëmë gjurmë pak ose shumë të thella. Ajo nuk zemërohet, buzëqesh dhe po të shohësh mirë në atë buzëqeshje ka pak hidhërim.

Kur gaboj i them “Hajde tani jam i ri, jam vetëm 26 vjeç”, me shpresën se do t’ja hedh por ajo e di se e kam gënjyer, këtë ja thotë edhe atdheu im që gjendet përballë. Ajo tokë që ishte një nënë shumë e varfër dhe tepër e dëshpëruar për t’u kujdesur për të gjithë fëmijët e saj, kështu që disa prej tyre i dërgoi tek motra e saj përballë. Nën det, duart e tyre janë të ndërthurura nga mjegullat e kohës si ato të gjigandëve të shtrirë dhe ne burrat e vegjël besojmë se i përkasim dy botëve të ndryshme, vetëm sepse ne nuk e shohim këtë lidhje me sytë tanë. Ne nuk e vëmë re se flasim të njëjtën gjuhë kur dashurojmë, kur gëzohemi, edhe kur zemërohemi, kur qeshim, kur përqafohemi njëri-tjetrin dhe që flasim gjuhë të ndryshme vetëm kur bisedojmë. Unë buzëqesh kur mendoj për atë ditë, mbaj mend që dridhesha vazhdimisht, sikur të ishte e ftohtë. Kisha ndjenjën se do të shkoja shumë larg. Nëse do të mund ta takoja atë fëmijë sot qoftë edhe për disa sekonda do ti thoja: ”Hej, mos u shqetëso, thjesht do të shkosh në shtëpinë e tezes tënde që do të të trajtojë djalin e saj” shkruan Meta në faqen e tij në facebook.